Συρία: Τα ερείπια του εμφυλίου

Ράκκα, 2019. Μία γυναίκα περπατά με ένα παιδικό καρότσι. Ο φωτογραφός Αμπούντ Χαμάμ δήλωσε "Ξεκίνησα το 2017 να τραβάω φωτογραφίες στην πόλη που μεγάλωσα. Σε κάθε γωνιά έχω αναμνήσεις. Τα πάντα έχουν πλέον γκρεμιστεί. Οι φωτογραφίες μου θα είναι μια μέρα ιστορικά τεκμήρια".

Ιντλίμπ, 2020: Οι δυο γιοι θρηνούν τον θάνατο της μητέρας τους. Ο φωτογράφος Γκαϊθ Αλσαΐντ ήταν 17 ετών όταν ξεκίνησε ο πόλεμος. Ο αδερφός του έχασε τη ζωή του μετά από βομβιστική επίθεση. "Όταν τράβηξα αυτή τη φωτογραφία, ο τρόμος του θανάτου επανήλθε στη μνήμη μου και ξέσπασα σε κλάματα".

Μπίνις, Απρίλιος 2020: Μία μητέρα μαζί με την μικρή κόρη της. Η λήψη του Μοχανάντ Ζαγιάτ τις δείχνει να πλησιάζουν το καταφύγιό τους, ένα παλιό σχολείο. Αν και ετοιμόρροπο, είναι καλύτερο από το... τίποτα. Άλλωστε στο κοντινότερο κέντρο στέγασης δεν είχε πια χώρο στις σκηνές.

Αλέπο, Ιούνιος 2013: Οι βομβιστικές επιθέσεις κατέστρεψαν έναν αγωγό πόσιμου νερού. Ένα παιδί τρέχει να πιει νερό. Ο φωτογράφος, Μουτζαφάρ Σαλμάν δήλωσε "Τότε έλεγαν κάποιοι πως η φωτογραφία δεν είναι ρεαλιστική και πως θα έπρεπε να δώσω στο παιδί καθαρό νερό. Εγώ όμως νομίζω πως για να αλλάξουμε την πραγματικότητα, πρέπει πρώτα να την απεικονίσουμε όπως ακριβώς είναι".

Γκούτα, Μάρτιος 2018: Ένας πατέρας κουβαλάει το μικρό παιδί του σε μία βαλίτσα. Ο φωτογράφος Ομάρ Σαναντίκι γράφει σχετικά: "Ο πόλεμος στη Συρία δεν άλλαξε μόνο την χώρα. Άλλαξε κι εμάς τους ίδιους - το πώς βλέπουμε τους άλλους ανθρώπους, πώς φωτογραφίζουμε και στέλνουμε μηνύματα ανθρωπιάς σε όλο τον κόσμο".

Δαμασκός, 2017: Ένα ζευγάρι πίνει τσάι μπροστά στο γκρεμισμένο σπίτι τους - σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ο φωτογράφος Σαμίρ Αλ-Ντουμί περιγράφει: "Η γυναίκα είναι από τις πιο εντυπωσιακές φυσιογνωμίες που έχω συναντήσει. Τραυματίστηκε βαριά και λίγο αργότερα και ο άντρας της. Έμεινε στο σπίτι για να τον φροντίσει. Η αντοχή τους αντικατοπτρίζει για μένα το πραγματικό πρόσωπο των Σύρων".

Δαμασκός, Δεκέμβριος 2013: Η πεντάχρονη Άγια περιμένει τον πατέρα της να της ετοιμάσει το φαγητό. Ήταν καθοδόν για το σχολείο, όταν έπεσε πάνω σε μία νάρκη: "Φορούσα εκείνη τη μέρα τα καφέ μου παπούτσια. Πρώτα είδα, πώς αυτά εκτινάχθηκαν στον ουρανό. Μετά είδα ότι μαζί τους ήταν και το πόδι μου".

Κοντά στο Χαλέπι οι αθλητές έχουν μετατρέψει το τοπίο με τα συντρίμμια και τα γκρεμισμένα κτήρια σε πίστα... ακροβατικών. Η φωτογραφία του Ανάς Αλκαρμπουτλί δείχνει πώς οι αθλητές δεν το βάζουν κάτω, χρησιμοποιώντας το κατεστραμμένο αστικό τοπίο για να εξασκηθούν στο παρκούρ.

Μετά από τη σύναψη εκεχειρίας, τα δύο παιδιά επιστρέφουν με την οικογένειά τους πίσω στο Ιντλίμπ. Ο Άλι Χαλ Σουλεϊμάν τράβηξε τη φωτογραφία αυτή με ανάμεικτα συναισθήματα: Χαρούμενος μεν για όσους τα κατάφεραν, αλλά και λυπημένος, καθώς ο ίδιος δεν μπορεί να επιστρέψει ακόμη στο χωριό του.

Και αυτή είναι μία εικόνα της Συρίας από τον πόλεμο: Ένα ρωμαϊκό αμφιθέατρο στη Μπούσρα, στη Νότια Συρία. Το 2018 πλημμύρισε εξαιτίας των μεγάλων βροχοπτώσεων. Και αυτή η φωτογραφία είναι, μαζί με τις προηγούμενες, ιστορικά τεκμήρια που παραχωρήθηκαν στον ΟΗΕ.