«اخراج آوارگان بدون اطلاع قبلی غیرقابل قبول است»

دویچه وله: روند اخراج از کشور در عمل چگونه انجام می شود؟

پِلتسَر: تا به حال برخی از اداره ها پناهجویان را از اخراج شان مطلع می کردند . به این ترتیب آن ها فرصت داشتند که با دوستان و آشنایان شان وداع کنند، وسایل شان را جمع کنند و برای خروج از کشور آماده شوند. با تغییر قانون که در خیر هفته انجام شد، حکم اخراج از کشور احتمالا دیگر اعلام نمی گردد. این برای پناهجویانی که قبول نشده اند، وحشتناک است، خیلی وحشتناک است. پولیس بدون اطلاع قبلی به دنبال شان می آید، اغلب در نیمه شب. به آن ها فرصت داده می شود که ضروری ترین وسایل شان را جمع کنند، سپس آن ها به میدان هوایی انتقال داده می شوند.

دویچه وله: اخراج بدون اطلاع قبلی چه تاثیری بر پناهجویان می گذارد؟

پِلتسَر: برای آن ها این یک شوک بسیار شدید است، چون زندگی و امیدهای شان نابود می گردد. آن هایی که سال ها است این جا در آلمان زندگی می کنند، خیلی از چیزها را از دست می دهند: فرزندان شان را از مکتب می کشند، تعلیم و تربیه متوقف می گردد و رفاقت ها از بین می رود.

دویچه وله: آیا اعضای خانواده ها باهم پس فرستاده می شوند و یا ممکن است که آن ها را از هم جدا کنند؟

پِلتسَر: متاسفانه خیلی زیاد پیش می آید که خانواده ها از هم جدا شوند. پولیس فقط آن عضو خانواده را به همراه می برد که حکم اخراج اش صادر شده است. این مساله به خصوص زمانی اتفاق می افتد که اخراج بدون اطلاع قبلی انجام گردد. ما مواردی داشتیم که خانواده ها سال های طولانی از هم جدا زندگی می کردند. بسیاری اوقات جدا کردن خانواده ها ترفند اداره های مسئول است که امیدوارند با اخراج بخشی از اعضای خانواده ها، باقی هم داوطلبانه کشور را ترک گویند.

دویچه وله: آیا این احتمال وجود دارد که پناهجویان زیر سن قانونی بدون والدین شان پس فرستاده شوند؟

پِلتسَر: اگر که والدین در آلمان زندگی کنند، چنین کاری ممنوع است. اداره های مسئول این اجازه را دارند که آواره های نابالغی را که بدون همراه وارد کشور شده اند، به تنهایی اخراج کنند. اما فقط وقتی که از حضور والدین یا قیم شان در کشور مبدا اطمینان حاصل شده باشد.

دویچه وله: اخراجی ها در هواپیماهای غیرنظامی به وطن شان انتقال داده می شوند. در کنار آن ها اشخاصی نشسته اند که به تعطیلات یا سفر کاری می روند. چگونه تصور چنین چیزی ممکن است؟

پِلتسَر: پناهجویان اخراجی در عقب هواپیما به سر می برند و در کنار آن ها ماموران پولیس می نشینند. در موارد نادر پیش آمده که مسافران دیگر گفته اند اگر قرار باشد کسی از میان آن ها اخراج شود، آن ها از هواپیما پیاده می شوند.

تصمیم گیری نهایی در مورد امنیت سرنشینان هواپیما به عهده پیلوت است و او است که در چنین مواقعی تصمیم می گیرد که آیا اخراجی ها را به همراه می برد یا نه.

دویچه وله: ماموران همراه چه وظیفه ای دارند؟

پِلتسَر: ماموران امنیت فرد اخراجی را تضمین می کنند. در 28 ماه می سال 1999 یک جوان 30 ساله سودانی به نام امیر عجیب حین اخراج اجباری توسط ماموران، خفه شد. به خاطر این مورد مرگ، در آلمان رهنمودهایی تصویب شد که براساس آن ها اشکال مشخصی از بستن دست و پا و استفاده از جبر و خشونت ممنوع شد.

دویچه وله: آیا حکومت اجازه دارد افراد بیمار را اخراج کند؟

پِلتسَر: اگر معلوم شود که حین اخراج ممکن است خطرات صحی بروز کند، در موارد استثنایی اجازه آن داده نمی شود. در برخی موارد داکتران هنگام اخراج آوارگان حضور دارند و به این ترتیب در عمل می توان اشخاص بیمار را نیز از کشور اخراج کرد. داکترانی که هنگام اخراج حضور دارند، اغلب از این کار سود می برند. داکترانی هستند که هیچ کار دیگری نمی کنند، به غیر از این که از همراهی پناهجویان اخراجی سود مالی ببرند.

دویچه وله: به نظر سازمان "پرو ازول" باید چه تغییراتی در روند اخراج انجام شود؟

پِلتسَر: اخراج غافلگیرکننده که به تازگی تصویب شده، به نظر ما قابل قبول نیست. این کار را نمی توان در یک کشور قانونمدار انجام داد. افزون بر این ما فکر می کنیم که سیاست در سال های گذشته برای ادغام اجتماعی آن هایی که قبول نشده و صرفاً «تحمل» می شوند، اقدام های ناچیزی انجام داده است. در سال روان قانون اقامتی اجرایی شد که ما از سال 2006 درخواست آن را کرده بودیم.

دویچه وله: حکومت آلمان می گوید که هدف اش از افزایش موارد اخراج و تسریع روند آن این است که برای آن هایی که پناهندگی شان واقعا قبول می شود، ظرفیت ایجاد شود. نظر شما در این باره چیست؟

پِلتسَر: اخراج - حتی از نظر قانون – قرار بود که آخرین وسیله باشد. در سال های گذشته شمار پناهجویانی که سالانه از کشور اخراج می شدند، بین 6 تا 8 هزار تن بود. در سال روان شمار اخراجی ها در نیمه نخست سال تقریبا دوبرابر شده است. ...سیاست اخراج باعث می شود که همدردی – به خصوص با آوارگان از حوزه بالقان غربی – از بین برود.

مارای پِلتسَر به عنوان حقوقدان برای سازمان مدافع حقوق پناهندگان (پرو ازول) کار می کند. این مصاحبه را نعیمه الموساوی انجام داده است.