سرمای زمستان در افغانستان قربانی گرفت

این بیجاشدگان داخلی در دو هفته اول ماه جنوری در ولایت های کابل و هرات جان داده اند. کابل و هرات میزبان بیشترین شمار مهاجران داخلی می باشند و حدود نیم میلیون در کمپ هایی در این شهرها زندگی می کنند.

پولی تراسکات، معاون مدیریت بخش آسیا در عفو بین الملل در اعلامیه ای گفته است: «این مرگ و میرها یک تراژیدی قابل پیشگیری بودند».

در زمستان گذشته نزدیک به 100 تن که بیشترین شان اطفال و سالمندان بودند، جان شان را در کمپ ها از دست دادند. پیش از فرا رسیدن زمستان، از حکومت افغانستان و کمک دهندگان بین المللی تقاضا شده بود تا از تکرار این تراژیدی جلوگیری شود.

تراسکات گفته است آخرین مرگ و میرها «بیانگر همآهنگ سازی نامناسب کمک های زمستانی برای صدها هزار انسانی است که در کمپ های بیجا شدگان داخلی در سرتاسر کشور زندگی می کنند».

به گفته او، «این واقعیت که اطفال و سالمندان در بین جان باختگان می باشند، بیانگر ضرورت حفاظت از این گروه های بسیار آسیب پذیر در شرایط بسیار شدید زمستان است».

عفو بین المللی با نمایندگان بیجاشدگان داخلی در اماکن مسکونی شان در ولسوالی بلخ ولایت بلخ، منطقه مسکونی "مسلخ" در ولایت هرات و چندین منطقه مسکونی بیجاشدگان داخلی در کابل صحبت کرده است. این کمپ ها در کل محل اقامت هزاران نفر اند.

ساکنان کمپ های بیجاشدگان در ولایت بلخ گفته اند که آنها با وجود تقاضاهای مکرر از حکومت و موسسات بین المللی هیچ گونه کمکی به دست نیاورده اند. آنها از شرایط زمستان نهایت سرد، برفباری های سنگین و فقدان وسایل گرمایش و غذای کافی برای خوراک شان سخن به میان آورده اند.

عفو بین الملل گفته است در ولایت هرات کمک به آن مهاجرانی صورت می گیرد که از خارج به کشور بر می گردند و به نظر می رسد که کمک ها به بیجاشدگان داخلی بنا بر فشار اداره ولایت مربوطه قطع شده است.

مقام های محلی گفته اند از آن هراس دارند که عرضه کمک ها به بیجاشدگان مبادا آنها را ترغیب کند که به جای برگشت به ولایات شان به طور دایمی در این کمپ ها باقی بمانند.

تراسکات می گوید: «این مرگ و میرها ضرورت عاجل حفاظت از همه بیجاشدگان داخلی، بهبود بخشیدن به همآهنگ سازی و کمک رسانی و تشخیص ساحاتی را نشان می دهد که بیجاشدگان خود بدون کمک می توانند به آنها رسیدگی کنند. کمک ها در سر تا سر کشور به صورت نامتوازن توزیع شده اند، به این معنی که آن بیجاشدگانی که در ولایت های بلخ و بعضاً در هرات قرار دارند، از این عدم توازن رنج می برند».

رهبران جماعت های بیجاشده داخلی نیز گفته اند که در بسته های کمک های زمستانی غذا شامل نبوده است، و مواد سوختی که توزیع شده است، برای زمستان کافی نمی باشد. از آن جایی که کمتر امکان کاریابی و سایر منابع عایداتی وجود دارد، خانواده های بیجاشده پول کافی برای خریداری غذا و مواد سوخت ندارند.

چندین دهه جنگ، افغانستان را به کشوری دارای بیشترین جمعیت بیجاشده داخلی در جهان تبدیل کرده است. کمیشنری عالی ملل متحد در امور مهاجران شمار این بیجاشدگان را 450 هزار نفر تخمین می کند، اما عفو بین الملل می گوید که شمار آنها احتمالاً خیلی بیشتر از این است.

تراسکات گفت: «نیاز شدید وجود دارد که اکنون از مرگ و میر بیشتر در زمستان جلوگیری شود. افغانستان و شرکای کمک دهنده اش باید به یاد آوردند که حفاظت از جان انسان ها در این اماکن مسکونی مطابق به قانون بین المللی یک مکلفیت است».