مردم ملکی یمن به گروگان گرفته شده اند

 دویچه وله: آقای سنتیل، طبق گزارش ملل متحد از ۲۸ میلیون یمنی بیش از ۲۰ میلیون شان به کمک های بشری نیازمند اند. هفت میلیون یا یک ربع جمعیت آن کشور از کمبود شدید مواد غذائی رنج می برند و میلیون ها تن به دیفتری (خناق) و کولرا (وبا) مبتلا می باشند. شما به مثابه دبیرکل بنیاد "کی یر"(CARE) آلمان که در آغاز امسال شخصاً در یمن بودید، در آنجا چه دیدید؟

کارل اوتو سنتیل: این کشور از قریب سه سال به اینسو واضحاً درگیر یک جنگ داخلی است. بخش خصوصی اقتصاد از هم پاشیده است، همینطور بخش دولتی اقتصاد نیز از بین رفته است. کارمندان دولتی از ماه های زیادی به اینسو دیگر پولی به دست نمی آورند. پس انداز خانواده ها مصرف شده اند. در عین زمان راهیافت عنعنوی در مناطق روستائی دیگر کارکردی ندارند. در قریه جات مردان به من حکایت کردند که پیش از این سالانه سه تا چهار ماه به عربستان سعودی می رفتند تا پولی به دست آورند. این درآمد با آنچه از زراعت به دست می آمد، کافی بود تا غذای خانواده را تامین نمود. این امکان اکنون از دست رفته است. مرز مسدود است و گاهی با قبول خطرات بزرگ می توان از آن عبور کرد. این بدان معنی است که عایدی وجود ندارد، قدرت خریدی وجود ندارد و فقر هر روز بیشتر می شود.

دو میلیون نفر از روستاها بیجا شده اند. بسیاری آن ها به شهرها نزد خویشاوندان شان رفته اند. یکی از همکاران گفت: شش ماه پیش معاشم برای تامین معیشت خانواده ام کفایت می کرد. اکنون باید معاشم هفت خانواده را غذا بدهد.

دویچه وله: یکی از دلایلی که چرا انسان ها در آنجا به وضع بدی مبتلا شدند این است که آن کشور توسط ائتلاف نظامی به رهبری عربستان سعودی محاصره اقتصادی (بلوکاد) شده است. مواد امدادی، مواد غذائی در کل، مواد سوخت، دواها که دست کم همه در بخش شمالی این کشور می آمد، دیگر وارد نمی شوند. این امر بر کار شما به مثابه یک سازمان امدادی چه تاثیری دارد؟

کارل اوتو سنتیل: یمن همیشه ۸۰ تا ۹۰ درصد مواد اساسی مورد نیازش را می بایست وارد می کرد. این واردات قسماً از راه زمین و از طریق عربستان سعودی صورت می گرفت، اما عمدتاً این واردات از راه بحر به عمل می آمد. بندرهای بزرگی که عمدتاً کالاها از آن طریق وارد می گردید، در بخش شمالی قرار دارد که اکنون تحت کنترول شورشیان حوثی می باشد. در صورتی که این بنادر تحت محاصره اقتصادی قرار گیرند، در نتیجه مواد غذائی کمتر در کشور وجود می داشته باشد، قیمت ها بلند می روند و مردم بازهم دسترسی کمتر به مواد غذائی می داشته باشند.

از آغاز نومبر به اینسو، ما یک محاصره اقتصادی (بلوکاد) کامل داریم. در آن موقع ائتلاف به رهبری عربستان سعودی که از هادی، رئیس جمهور به رسمیت شناخته شده در سطح بین المللی حمایت می کرد، در واقعیت امر بندرها و همه فضای هوائی این کشور را مسدود کرد. یعنی اینکه دیگر عرضه مواد امدادی در این کشور ممکن نبود. این امر یک تاثیر بسیار شدید بر کار ما داشت. به طور مثال، تابلیت هائی که برای کولرا (وبا) ضرورت بودند تا آب آشامیدنی را تصفیه کنند، تمام شدند. خطری که از این ناحیه به وجود می آمد بسیار زیاد بود، چونکه کولرا (وبا) می توانست بیشتر شیوع یابد. واکسن هائی که به آن ها اشد ضرورت بود، تمام شدند. امکان دارد سرخکان و سایر بیماری ها بیشتر شایع شوند. در حال حاضر ما در نقطه ای استیم که در هر ده دقیقه یک طفل در یمن در اثر امراض قابل جلوگیری مانند امراض اسهال دهنده، فقر غذائی و یا بیماری های طرق تنفسی می میرد.

دویچه وله: آیا در این منازعه مردم ملکی به گروگان گرفته شده اند؟

کارل اوتو سنتیل: بلی! این بر همه جناح ها اثر گذاشته است. همچنان بنا به موقعیت جغرافیائی مردم ملکی گیر مانده و مسدود شده اند. امکان اندکی برای بیرون رفتن از یمن وجود دارد. شاید هم به این دلیل که در مورد این منازعه کمتر گزارش داده می شود. بسیار دشوار است که به طور مثال از طریق ژورنالیست هائی که به این کشور سفر کنند، برای جامعه بین المللی معلومات فراهم نمود. چونکه موانع زیادی در این راه وجود دارد. یعنی اینکه همه جناح های جنگی مردم خود شان را به گروگان گرفته اند. 

دویچه وله: شاید اکنون می بایست فشار بین المللی بیشتری بر عربستان سعودی اعمال گردد تا دست کم محاصره اقتصادی بندرها و همچنان مرزهای زمینی را رفع کند؟

کارل اوتو سنتیل: به هر صورت فشار بیشتر از آنچه اکنون وجود دارد باید اعمال گردد. به اوضاع یمن بسیار کم توجه شده است. من معتقدم که فشار لازم وجود ندارد. آن میکانیسم های حل منازعات که ما در سطح  بین المللی داریم، تاکنون در یمن ناکام بوده اند.

دویچه وله: شما به مثابه یک سازمان امدادی می بایست با طرح های مختلفی سر و کار داشته بوده باشید. این طرح های مثبت و منفی شما برای یمن کدام ها اند؟

کارل اوتو سنتیل: طرح مثبت صلح خواهد بود. یک موافقتنامه صلح برای یک زمان قابل پیش بینی که توسط همه جناح ها امضا گردد، شرط اساسی برای آن است که این کشور به طور دوامدار و دراز مدت بهبود یابد.

دویچه وله: چه قدر این طرح را واقعبینانه می یابید؟

کارل اوتو سنتیل: عجالتاً کمتر واقعبینانه است. ترس آن وجود دارد که این اوضاع طولانی تر بپاید. این منازعه بسیار کم افکار عامه را به خود جلب نموده است. از این جهت فشار بین المللی وجود ندارد. و بنابراین، آن طوری که آرزو می شود،  جناح های در حال منازعه تا هنوز آماده مذاکره نیستند.

دویچه وله: آیا مرگب خشونتبار صالح رئیس جمهور پیشین، این عالیجناب خاکستری پوش که در عقب ماجرا را کارگردانی می کرد، یک راه حل صلح آمیز را دشوارتر نگردانیده است؟

کارل اوتو سنتیل: مرگ صالح دست کم در حال حاضر برای موسسه "کی یر" و برای کارمندان ما   یک وضع دشوار را به وجود آورده است. از آغاز دسمبر به اینسو در صنعا نیز جنگ است. در مراکز ولایات نیز جنگ است و بمباردمان ها شدت یافته اند. این به معنای آن است که ما باید فعالیت های مان را یا کاهش دهیم و یا متوقف گردانیم. خوشبختانه کارمندان ما همه سالم و خوب اند. اما ما برای یک مدت طولانی فقط بسیار محدود فعالیت می توانیم. در ساحات مهم مانند تهیه آب نمی توان کاری کرد. از این جهت اوضاع برای مردم دشوار تر می گردد.

یک احتمال وحشتناک این خواهد بود که در اثر محاصره اقتصادی مجدد بندرها و به دلیل محدودیت قلمرو هوائی، مواد کمکی که به آن اشد ضرورت است دیگر به این کشور نرسند و کولرا بیشتر شیوع یابد و شاید امراض دیگری نیز بر آن افزوده شود و در نتیجه فقر غذائی مردم را افزایش دهد.

دویچه وله: ما چه کرده می توانیم؟

کارل اوتو سنتیل: شما می توانید به نمایندگان پارلمان نامه بنویسید و از آن ها تقاضا نمائید که دست به اقدام بزنند. به این ترتیب می توان کمک اندکی انجام داد تا در سطح بین المللی فشار لازم برای یک راه حل صلح آمیز در این کشور ایجاد شود.

علاوه بر این، در آغاز سال یک کنفرانس بزرگ کشورهای تمویل کننده یمن وجود داشت. در آنجا منبع پولی زیادی در اختیار قرار داده شد. این کار بسیار مثبت بود. اما محاسبات آن وقت دیگر مدت های زیادی می شود که با واقعیت انطباق ندارد. در آن زمان ما کدام شیوع مرض کولرا نداشتیم. این درحالیست که ما اکنون قریب یک میلیون مورد مظنون به ابتلا به این مرض و ۲۰۰۰ نفر وفیات در اثر این مرض داریم. این تنها چیزی است که ما می دانیم. در بسیاری بخش های این کشور موارد دیگر ابتلا به این مرض نیز وجود دارند که ما از آن ها اطلاع نداریم. و هنگامی که به دلیل محاصره اقتصادی قیمت مواد غذائی چنین سرسام آور بلند رفته است، بنابراین محاسبه قبلی ما برای امرار معاش خانواده دیگر اعتباری ندارد. یعنی اینکه ما به کمک بیشتر نیاز داریم. هرگونه حمایت، هرگونه اعانه به سازمان های بین المللی امر خیری است.

مصاحبه کنندگان: اولیور پیپر و ماتیاس فون هاین/ ر. ر.