نایجریا در برابر سیل پناهجویان ناتوان است

لحظه ای کوتاه خوشی در اردوگاه پناهندگان در شابو: برنج، روغن، صابون کمپل برای پناهندگان توزیع می شود. همه به آواز خواندن و کف زدن آغاز کردند. این اولین باری است که کمک های دولتی به این اردوگاه که در ماه جولای سال 2014 میلادی تاسیس شده است، می رسد. 200 نفر در این اردوگاه که در جنوب شرقی ابوجا موقعیت دارد، زندگی می کنند. همه اینها از اعمال خشونت آمیز گروه تروریستی بوکوحرام فرار کرده اند. هر بار به تعداد آنها افزوده می شود.

آموس تانکو از اطراف گوفوزا در شمال شرقی نایجریا، که در آنجا بوکو حرام پایگاه مرکزی اش را دارد، می آید. او نزدیک به یک هزار کیلومتر تا اردوگاه پناهندگان در شابو را پشت سر گذاشته است. تانکو به خبرنگار دویچه وله گفت: «آنها خانه های ما را سوختاندند و برادران، خواهران و والدین ما را کشتند. در قریه های ما هیچ کس باقی نمانده است.» در حال حاضر او مانند شمار زیادی از پناهجویان دیگر زیر درختان می خوابد. «ما پناهگاه و مواد غذایی نداریم».

نایجریا را یک فاجعه پناهندگان تهدید می کند

برآورد ها که تا چه تعداد نایجریایی ها در نتیجه حملات تروریستی بوکوحرام مجبور به ترک کشور شان گردیده اند، بسیار متفاوت است. گودلاک جاناتان رئيس جمهور نایجریا در همین تازگی ها از 70 هزار آواره صحبت کرد. کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد بر اساس اطلاعات دیگر سازمان های امدادرسان از 1،5 میلیون پناهنده سخن زده است. به این اساس 1،4 میلیون نفر به خارج از کشور به عنوان مثال به کامرون و یا نیجر فرار کرده اند.

انجلا دیکونگو اتانگانا نماینده کمیساریای عالی پناهندگان در نایجریا هشدار داده می گوید: «اگر ما فوراً تدارکاتی را روی دست نگیرم، فاجعه ای را در اینجا تجربه خواهیم کرد.» امراض می توانند گسترش پیدا کنند، به ویژه زنان و کودکان در معرض خطر قرار دارند. او اضافه کرده می گوید: «همچنان در مورد کودکان این خطر وجود دارد که آنها به زور به سربازی استخدام شوند. بنابر این ما باید نه تنها به نیازمندی های مردم پاسخ بدهیم بلکه باید بیش از حد علیه تمام انکشاف اوضاع فعلی نیز اقدام کنیم».

پراگندگی خانواده ها در سراسر کشور

پناهندگان در جستجو اقامتگاه در بخش های دیگر کشور نیز هستند. در کانو که یکی از شهر های بزرگ تجارتی است، شمار زیادی از پناهندگان نزد اقارب، دوستان و افراد دیگر پناه می آورند. یک زن به خبرنگار دویچه وله در کانو می گوید: «ما در اینجا با یک مرد کلان سال و خانواده اش زندگی می کنیم. زنان این خانواده بسیار مهربان هستند و مواد غذایی شانرا با اطفال ما قسمت می کنند». در مقابل دروازه وردی دفتر "حسبة"، پولیس مذهبی دولتی ایالت کانو، که همزمان به عنوان یک اداره خدمات اجتماعی نیز فعال است، خانمی انتظار می کشد. این زن از موبی که در شمال شرقی نایجریا موقعیت دارد، به اینجا فرار کرده است. از چند روز به این طرف بوکوحرام این منطقه را بمباران می کند. این خانم می گوید: «من نمی دانم که خانواده ام کجا است، همه فرار کرده اند.» او در اینجا با ناامیدی در انتظار دریافت کمک است. «من نمی دانم که شوهرام کجا است. من تنها نیاز به کمک دارم که با طفلم نزد داکتر بروم».

"حسبة" نیز مانند شمار زیادی از سازمان های کمکی دیگر در کانو در برابر چالش های زیادی قرار دارد. زاهاراهو عمر معاون این اداره می گوید: «ما تا به حال سه هزار پناهنده را ثبت کردیم. اما در حال حاضر ما نیاز به مواد غذایی برای چهار هزار نفر داریم». هر چیز که بنام کمک می رسد به سرعت به مصرف می رسد.

صلح به جای رساندن کمک

کمیسیون پناهندگان حکومت فدرال نایجریا امیدوار است که آنها بتوانند به زودی در پهلوی فراهم ساختن اقامتگاه ها، کمک های را در اختیار پناهندگان قرار دهند تا آنها از این طریق بتوانند خودشان پول بدست بیاورند. حادیزا کانگیفا ثانی یکی از اعضای این کمیسیون می گوید "این کار البته تنها با درنظر داشت منابع مالی می تواند صورت گیرد.» هدف این است که «مردم بتوانند روی پای خود بایستند و در اردوگاه پناهندگان باقی نمانند».

با این حال حکومت با این اقدام خود آرزوی واقعی پناهندگان را برآورده نمی تواند. دانیل عاشق که در اردوگاه شاوب بسر می برد می گوید: «ما از این کمک ها سپاسگزار هستیم، اما آنچه ما نیاز داریم صلح است.» او در ادامه می گوید: «من می خواهم در خانه خودم زندگی کنم، بدون اینکه وابسته به کمک دیگران باشم».