کوبیش: حمله طالبان بر انتخابات مغایر قوانین بشری است

پس از 12 سال بحران در افغانستان، این کشور سال سرنوشت سازی را پیش رو دارد. در این سال نیروهای بین المللی ماموریت نظامی خود را پایان می دهند و انتخابات ریاست جمهوری برگزار می شود. با این همه، نگرانی هایی وجود دارد که مبادا این کشور به هرج و مرج کشیده شود و شورشیان طالبان قدرت بگیرند.

دویچه وله: کدام مسائل اساسی آینده نزدیک افغانستان را شکل می دهند؟

کوبیش: افغانستان راه طولانی را در سفری که 12 سال پیش آغاز کرد، پیموده است. روند قابل توجه و حرکت مثبتی وجود داشته است؛ اما من تاکید می کنم که دستاوردها شکننده هستند. موفقیت انتخابات 5 اپریل برای تقویت نهادهای کشور، ثبات سیاسی و ایجاد اعتماد به آینده، اهمیت حیاتی دارد.

خواست خوداتکایی نهایی افغانستان توجه را به توسعه اقتصادی پایدار، همه جانبه و مدیریتی معطوف کرده است؛ به ویژه به کاهش فقر و ایجاد فرصت های شغلی. بخشی از این شامل میل به مقابله با اقتصاد غیرقانونی و حرکت به سوی اقتصاد قاعده مند است؛ اقتصادی که در آن بخش خصوصی می تواند مکمل اقتصاد مبتنی بر کمک های بین المللی باشد.

دویچه وله: شما فکر می کنید طالبان چه نقشی را می توانند بازی کنند؟

کوبیش: من از اعلام اخیر طالبان که گفته اند روند انتخابات و اشتراک کنندگان را هدف قرار می دهند، بسیار ناامید شدم. این موضع با چندین حمله مرگبار همراه شد. این که این گروه درباره انتخابات چه فکر می کند، [نمی دانم اما] انتخابات یک روند ملکی است و هدف قرار دادن آن مغایر با قانون بشری بین المللی است و هرگونه ادعا درباره مشروعیت سیاسی را تضعیف می کند. این انتخابات [همچنان] به نفع خود طالبان است، مادامی که این انتخابات بتواند رهبری جدید و گفتگوهای تازه را برای پیش بردن روند آشتی مهیا کند. در حالی که دستیابی به گفتگوهای مستقیم –که باید بین افغان ها باشد –در کوتاه مدت امکان پذیر نیست، تلاش برای ایجاد فضای مساعد برای مذاکرات باید ادامه یابد. در درازمدت، جنگ غیرقابل تحمل و صلح یک نیاز است.

دویچه وله: ترس از بدتر شدن اوضاع در سال های پیش رو، ایالات متحده تلاش کرده است تا یک موافقتنامه بلندمدت دو جانبه با حکومت افغانستان امضا کند تا بر مبنای آن بتواند حدود 10 هزار سرباز را در این کشور نگهدارد. امضای این پیمان چقدر برای آینده افغانستان مهم است؟

کوبیش: موافقتنامه دو جانبه امنیتی بخشی از توافق استراتژیک است که قبلا بین افغانستان و امریکا امضا شده است؛ و این موضوع مساله ای بین دو کشور است. با این حال، من می خواهم یادآوری کنم که تایید لویه جرگه برای نهایی ساختن توافقنامه انعکاس دهنده این است که افغان ها نیاز به تداوم حمایت بین المللی را در سالهای آینده درک کرده اند.

دویچه وله : آیا باقی گذاشتن حدود 10 هزار سرباز می تواند برای کمک به ثبات افغانستان کافی باشد؟

کوبیش: بهتر است این سوال از کارشناسان نظامی پرسیده شود؛ اما چیزی که می توانم بگویم این است هرچند که چالش هایی وجود دارد، اما انتقال امنیتی همان طور که برنامه ریزی شده بود در افغانستان پیش می رود. نیروهای داخلی مسئولیت امنیتی کشور را ماه جون سال گذشته بر دوش گرفتند و اردو و پولیس افغانستان با چالش ها مقابله کردند.

برخی افراد بدبین فروپاشی نهادهای امنیتی را پیشبینی می کردند؛ اما این مساله اتفاق نیفتاد. اما تداوم حضور نیروهای خارجی در کشور می تواند نشان دهنده تعهد جامعه جهانی به کمک به افغانستان در میان مدت باشد؛ یک اقدام اطمینان دهنده قوی.

دویچه وله: تا چه سطحی جامعه جهانی از دولت افغانستان و جامعه مدنی پس از سال 2014 حمایت خواهد کرد؟

کوبیش: اول از همه، سازمان ملل چندین دهه است که به یک شکل یا شکل های مختلف در افغانستان کار کرده است. این یک تعهد طولانی مدت است که بستگی به این دارد که افغان ها تا چه وقت بخواهند سازمان ملل در کشورشان بماند.

چارچوب کنفرانس توکیو همکاری ملکی توافق شده را، تضمین می کند. این مساله همراه با تعهداتی که نشست سران ناتو در ماه می 2012 در شیکاگو سپردند، بنیاد همکاری بین المللی را در افغانستان از طریق تداوم تعهدات در سال های پیش رو، می سازد.