اکثر ربوده شدگان در غزنی دوباره آزاد شده اند

این بار اول نیست که مسافران در ولایت مرکزی غزنی به صورت گروهی ربوده می شوند. صبح روز شنبه (28 سنبله/ 19 سپتمبر) افراد مسلحی که به گفته مقامات دولتی وابسته به گروه طالبان بودند، در یک چهارراهی در مسیر شاهراه کمین گرفتند و بیش از 15 موتر مسافربری را با مسافران شان به مکان های نامعلوم انتقال دادند.

محمد علی علیزاده، نماینده مردم غزنی در پارلمان به دویچه وله گفت افراد مسلح از صبح تا شب موترهای که از مسیرهای مختلف می آمدند را بازرسی می کردند و شماری از آنان را با مسافران شان با خود می بردند. او افزود این روند تا شام دیروز در چندصد متری پایگاه اردوی ملی ادامه داشت و نیروهای حکومتی از خود واکنشی نشان ندادند.

طالبان یا داعش؟

این وکیل پارلمان گفت مسافران ربوده شده شامل زنان، کودکان و مردانی بودند که از میان دیگر مسافران گزینش شده بودند: «اینها معمولا دنبال کارمندان دولت و نیروهای اردو و پولیس ملی هستند اما بیشتر مردم ملکی و مسافران را اذیت می کنند. آنها برخورد قومی و مذهبی دارند و بیشتر مسافرانی را که از مسیر جاغوری و مالستان به طرف مرکز غزنی می آیند را اذیت می کنند. با مسافرانی که از قندهار می آیند به شکل گزینشی برخورد می کنند و افراد یک قوم خاص را با خود می برند».

وی می گوید شاخه جدا شده طالبان به رهبری ملا دادالله منصور و شماری از جنگجویان خارجی که از آسیای میانه و مناطق قبایلی در مرز با پاکستان به این منطقه آمده اند، این آدم ربایی های گروهی را رهبری می کنند: «بخشی طالبان سابق که بیشتر گرایش به داعش دارند و از رهبری فعلی طالبان ناراضی هستند، در غزنی و ولایت های همجوارش مثل زابل این موضوع را دامن می زنند و هدف شان ایجاد اختلافات قومی و مذهبی است، و از سویی هزینه های جنگی شان را می خواهند تامین کنند».

اما محمد علی احمدی، معاون والی غزنی دلیل دیگری دارد. او می گوید نیروهای خیزش مردمی که سه سال قبل برای اولین بار در افغانستان از ولایت اندر غزنی علیه طالبان قیام کردند، باعث شده اند که این گروه از این ولسوالی "کلیدی برای شورشیان" رانده شوند و حالا انتقام جویی می کنند.

او به دویچه وله گفت که ربایندگان طالبان بودند که تمرکزشان بر بازداشت نیروهای خیزش مردمی بود. او می گوید نیروهای خیزش مردمی علیه طالبان از ولسوالی اندر اقدام کردند و به طالبان هشدار دادند که "اگر مسافران ربوده شده رها نشوند آنها نیز دست به گروگانگیری خواهند زد".

معاون والی غزنی گفت در این منطقه "ملاحضات قومی" وجود دارد و به همین دلیل طالبان اکثریت مسافران را رها کردند و چند نفرشان را نگه داشتند: «کسانی که آزاد شده بودند گفته اند که 14 نفر مانده اند. راپوری که ماداریم بین سه تا پنج نفر را نگه داشته اند. خود این افراد به ارگان های دولتی ارتباط ندارند؛ اما ممکن است اعضای خانواده شان در نیروهای امنیتی با ادارات دولتی باشند».

سکوت نیروهای دولتی

این اولین باری نیست که آدم ربایی های گروهی در افغانستان صورت می گیرد. ربوده شدن 31 مسافر در زابل که برای چند ماه اسیر بودند واکنش های جهانی در پی داشت. آدم ربایی های گروهی در غزنی و بلخ هم که تلفات سنگینی به جای گذاشت باعث نگرانی مردم افغانستان شد.

محمد علی علیزاده با انتقاد از دولت می گوید "در ولایت غزنی یک لوای چهار هزار نفری اردوی ملی مستقر است و به همین میزان نیروهای پولیس و امنیت ملی نیز در این ولایت ایفای وظیفه می کنند، اما افراد مسلح می توانند یک روز کامل شاهراه را ببندند و نیروهای دولتی هیچ اقدامی نمی کنند".

معاون والی غزنی این را می پذیرد که این آدم ربایی در فاصله ای نه چندان دور از پایگاه های بزرگ نیروهای دولتی صورت گرفته و عدم هماهنگی مناسب بین ارگان های امنیتی را برای واکنش سریع در مقابل اینگونه رویدادها کمرنگ می خواند: «سطح مسئولیت پذیری در ارگان های ما در مجموع متاسفانه نسبت به گذشته کمرنگ است. اینجا یک مشکل دیگر هم وجود دارد که اگر خدای نکرده در عملیات به گروگان ها و مردم ملکی آسیب برسد، این را نه دولت محلی و نه حکومت مرکزی و مردم می پذیرد و برای نظام دردسر ساز می شود».

مقامات امنیتی افغانستان نیز این را تایید می کنند که حفظ جان گروگان ها و غیرنظامیان برای شان اولویت دارد و نمی خواهند با راه اندازی عملیات های تعرضی جان آنان را به خطر اندازند. یک مقام امنیتی که نخواست از وی نامی برده شود گفت در قضیه ربوده شدن 31 مسافر در زابل نیروهای ویژه افغانستان وارد عمل شدند؛ اما گروگان گیران از گروگان ها به عنوان سپر استفاده کردند که عملیات را بی نتیجه ساخت.

نمایندگان مردم در شورای ولایتی و پارلمان افغانستان می گویند در سال جاری بارها مشکل ناامنی در مسیر راه ها مخصوصا شاهراه کابل-قندهار را با مقامات مرکزی و شخص رئیس جمهور مطرح کرده اند و همواره به آنان وعده داده شده که برای رفع آن اقدام می شود، مسئله ای که به گفته آنان هیچ وقت عملی نشده است.