آیا بیماری کشندۀ ایبولا پایانی خواهد داشت؟

هرچند وقایع تازۀ ابتلاء به ویروس ایبولا بسیار کمتر می شود، با آنهم سازمان جهانی صحت مثل گذشته اپیدمی ایبولا در غرب افریقا را یک "رویداد اضطراری صحی جهانی" میخواند. ماکسیمیلیان گیرتلر از نهاد "داکتران بدون مرز" میگوید هنوز دلیلی برای بی احتیاط بودن وجود ندارد، زیرا وقایع تازه نشان میدهند که ایبولا دارای چه قوت انفجاری است. او می افزاید: "وضعیت کنونی نشان میدهد که ما هنوز کار کافی انجام نمی دهیم. هرچند در هفته های اخیر رقم مصاب شدگان آنقدر بلند نیست، با آنهم در رابطه با نیم این رقم نمی دانیم که آنها در کجا مبتلا شده اند". وقتی محل اولی این ویروس معلوم نباشد، و مبتلای اولی در قرنطین قرار داده نشود، آنگاه خطر ابتلای افراد بیشتر وجود دارد و این دوران خطرناک ویروس ایبولا دوباره تکرار می شود.

مشکلات پیهم جدید

از آغاز شیوع ویروس ایبولا، با کمک سازمان های مختلف، قرنطین گاه ها در محلات مصیبت زده ایجاد گردیده و به این ترتیب شرایط رسیدگی به مصاب شدگان بهتر گردیده است. با آنهم بسیاری از مردم در این محلات ترس دارند که با مشاهدۀ اولین علایم این ویروس در وجود شان، جهت معالجه به مراکز صحی مراجعه کنند. آنها هراس دارند که تشخیص ایبولا درست نباشد و آنها در اصل طور مثال به ایبولا نه بلکه به بیماری ملاریا مبتلا شده باشند.

به گفتۀ گیرتلر علایم تب، سر دردی و جان دردی، در هردوی این بیماری ها دیده می شود. او می افزاید: "گاهی این سوء تشخیص رخ میدهد که بیمار اصلاً به ملاریا مبتلا شده است، اما به صورت نادرست ایبولا تشخیص داده می شود، و به همین ترتیب برعکس این قضیه". گیرتلر همچنان می گوید که شمار پرسونل فنی و متخصص بسیار اندک است. این بدان معناست که مبتلایانی که در شفاخانه ها هم بستری می شوند، از خدمات کافی و مؤثر برخوردار نمی باشند. به گفتۀ کارشناسان در آغاز شیوع اپیدمی ایبولا در لایبریا تنها 52 داکتر در سراسر این کشوری، که بیشتر از چهار میلیون نفر جمعیت دارد، برای مبارزه با این بیماری کشنده ثبت شده بودند. این داکتران بیشتر از همه در خود مناطق مصیبت زده وندگی میکردند.

نظام "ناقص" صحی

پیش از شیوع ایبولا هم نظام صحی در کشور های درگیر ایبولا ناقص بود. این وضعیت با گسترش ویروس ایبولا بیشتر از پیش وخیم شد. حدود 800 کارمند، که در مناطق درگیر ایبولا برای پرسونل طبی خدمت میکردند، به این ویروس مبتلا شدند و تقریباً 500 تن آنها از اثر آن جان باختند. این ضربۀ محکمی بر مراکز خدمات صحی و تأمینات طبی بود. به قول گیرتلر این مناطق به نیروی انسانی و پرسونل بیشتر فنی نیاز دارند.

اما برای نیروی انسانی، امور لوژستیکی، آموزش پرسونل، ایجاد لابراتوار ها و تجهیز بهتر شفاخانه ها، اولتر از همه به پول نیاز است. کارشناسان میگویند کشور های غنی باید در نوسازی نظام های صحی باید سهم بگیرند تا شرایط موجود بهتر گردد. یورگن می از انستیوت برنهارد نوخت شهر هامبورگ آلمان، میگوید: "یکی از مثال های بارز، که ایبولا همه بیماری های دیگر را در حاشیه قرار داد، بیماری ملاریا است. جالی های خاص برای پشۀ ملاریا و همچنان ادویه برای وقایه از ابتلا به ملاریا، تنها به گونۀ محدود توزیع گردید". در پی آن حدود 11 هزار واقعۀ جدید ابتلا به ملاریا در غرب افریقا ثبت گردیده است.