افزایش کمک های هند و پاکستان برای افزایش نفوذ در افغانستان

دیپلومات های هندی تاکید می کنند که این پیام اطمینان مجددی است به افغانستان که با خروج نیروهای ناتو از کاهش کمک های بین المللی نگران است. این امر همچنان می تواند هشداری به پاکستان رقیب قدیمی هندوستان باشد.

این دو کشور دارای قدرت هسته یی، هردو می خواهند بعد از خروج نیروهای رزمی خارجی در سال جاری در این کشور نفوذ داشته باشند و هردوی آن ها کمک ها را چون وسیله ای در این استراتژی شان به کار می گیرند.

بسته کمکی دو میلیارد دالری هندوستان مشمول چندین پروژه بزرگ مانند ساختمان پارلمان افغانستان در کنار عمارت مخروبه قصر دارالامان می باشد.

مناسبات میان افغانستان و پاکستان متشنج است. حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان پیوسته پاکستان را متهم می سازد که از جنگجویان طالب حمایت می کند و اخیراً تصریح نموده است که بیشتر در صدد امنیت است تا کمک های پاکستان.

برخی افغان ها از آن ترس دارند که این رقابت های منطقه یی کشور شان را به یک جنگ نیابتی بکشاند.

سناتور عارف الله پشتون، رئیس کمیسیون روابط خارجی مجلس سنای افغانستان می گوید: «اوضاع بسیار حساس است. هردوی آن ها متحدین قدرتمند و مهم اند». او می افزاید: «هند دوست و پاکستان برادر دوگانگی ماست».

با توجه به خروج نیروهای ناتو، افغانستان به طور فزاینده ای خواهان کمک های نظامی هندوستان می شود، در حالی که پیشنهاد کمک های نظامی پاکستان بیشتر خاموش گذاشته شده است.

هندوستان با نگرانی از این که در تخاصم با پاکستان قرار نگیرد، تهیه تجهیزات جنگی به افغانستان را رد کرده است، اما امکان دارد این سیاست بعد از انتخابات ماه می تغییر بخورد. در حال حاضر هندوستان در این بخش متکی به امور آموزشی می باشد.

اداره نظارت از پروژه های خارجی هندوستان در دهلی جدید قرار دارد. 25 تن از مسئولان میلیاردها دالر کمک ها را دیده بانی می کنند. در کابل فقط یک تن در سفارت هندوستان نظارت بسته امدادی هندوستان به افغانستان را عهده دار است. همه پول ها از طریق بودجه حکومت افغانستان کار سازی می شود.

یک مقام هندی گفت: «ما امور انکشافی را با تقاضاهای سیاسی پیوند نمی دهیم، ما خود مان شاهد بیهودگی چنین کاری بوده ایم».

چنین راهیافتی مایه خوشی کابل است که همواره پول دهندگان غربی در مورد فساد در این کشور سخنرانی می کنند، در حالی که خود به شکل باور نکردنی این کمک ها را حیف و میل می کنند.

انجنیران هندوستانی تمدید لین برق را از ازبکستان به کابل انجام دادند که این امر به موقع و با هزینه 20 میلیون کمتر از بودجه تعیین شده انجام یافت. جاده ای به صوب ایران ساخته شد که هدف آن جلوگیری از وابستگی کشور محاط به خشکه افغانستان به پاکستان بود. اما بخش هایی از این جاده اکنون در اثر انفجارها خراب شده است.

حکومت هندوستان برای حفر چاه ها، ایجاد مکاتب و کلینیک ها صرف به حکومت افغانستان پول می دهد تا آن ها را بسازد و گزارش آن را بفرستد.

امر سینها، سفیر هندوستان در افغانستان می گوید: «ما دلیلی نداریم که فکر کنیم این پول ها حیف و میل می شوند».

مشکل با پاکستان

پاکستان نیز میزان کمک هایش را افزایش داده است. هنگامی که سال گذشته کرزی از اسلام آباد دیدار کرد، نواز شریف نخست وزیر این کشور افزایش میزان کمک های اسلام آباد به افغانستان را از 385 میلیون دالر به 500 ملیون دالر اعلام کرد و دلچسپی کشورش را به احداث جاده ها، خط آهن و مراکز صحی ابراز داشت.

هنگامی که کرزی میکروفون را گرفت، با تلخی جواب داد که «نگرانی اولیه فقدان امنیت و تدام تهدیدهای تروریستی است».

پاکستان تاکید می نماید که از آنچه در توان دارد دریغ نکرده است تا به کابل کمک شود. از جمله از پناه دادن به سه میلیون مهاجر افغان سخن به میان می آورد.

اما سؤظن ها مناسبات دو کشور را دچار تنش می سازد. چنان که کرزی پاکستان را به حمایت از طالبان و سایر جنگجویان متهم می کند. پاکستان تاریخ طولانی ای در استفاده ابزاری از جنگجویان به خصوصی علیه هندوستان دارد.

هندوستان همچنان جنگجویان مرتبط با پاکستان را متهم به حملات بر سفارت اش در کابل و قونسلگری اش در شهر جلال آباد نزدیک به مرز پاکستان و یک اقامتگاه کارمندان امور امدادی هندوستان می کند.

پاکستان این اتهامات را رد کرده و بالمقابل هندوستان را متهم می سازد. برخی در اسلام آباد به این باور اند که افغانستان بعضی از جناح های طالبان پاکستان را تقویت می کند تا در آینده همچون اهرمی از آن ها استفاده کند.

مقام های پاکستانی نیز مظنون اند که هندوستان به طور مخفیانه به شورشیان جدایی طلب در بلوچستان کمک می کند که یک منطقه غنی از معادن و گاز طبیعی در مرز افغانستان است.

یک مقام امنیتی پاکستانی سوال می کند که «چرا هند قونسلگری در جلال آباد دارد؟ چرا این کشور قونسلگری در قندهار داشته باشد؟».

این مقام می گوید: «کدام هندوستانی در آن جا نیست». به گفته او، این بدان معنا است که هدف واقعی هندوستان دخالت بیجا در پاکستان است.

سیاست رسمی پاکستان حساب شده است که هدف آن بهبود روابط با هندوستان است و این قلب مشی سیاست خارجی نواز شریف را تشکیل می دهد.

با این هم نظامیان قدرتمند پاکستان دچار تردید اند. بزرگترین کابوس نظامیان پاکستان عبارت است از قدرت متخاصم هندوستان در جناح شرقی اش و حکومت غیردوست افغانستان که توسط هندوستان حمایت می شود.

روابط پاکستان با ایران نیز سرد است، چون حمایت مالی نقدینه عربستان سعودی این کشور را به ریاض می کشاند.

طلعت مسعود، جنرال متقاعد در این مورد می گوید: «پاکستان خود را در محاصره کشورهای متخاصم می بیند».

همینکه حضور ناتو کم رنگ می شود، کرزی رو به هندوستان می آورد. بیش از 650 افسر افغان و اعضای نیروهای ویژه این کشور در هندوستان آموزش دیده اند. اکنون کرزی خواهان تانک، هاوان، توپ و هواپیما می باشد.

تورن جنرال آر کی ساوهنی، رئیس استخبارات پیشین هندوستان که از دادن کمک به افغانستان حمایت می کند، می گوید: «این خاری به چشم پاکستان نه، بلکه ظرفیت دفاعی برای افغانستان است».

به گفته ایمل فیضی، سخنگوی رئیس جمهور افغانستان، پاکستان به تعداد انگشت شمار افسران افغان را آموزش داده است، اما کرزی نخواست تا شمار بیشتری را برای آموزش یافتن به آن کشور بفرستد. هنگامی که پاکستان پیشنهاد 20 میلیون دالر کمک به اردوی افغانستان را در ماه نوامبر مطرح نمود، کرزی حتا از آن یاد نکرد.