انتقاد از قانون جدید ادغام در آلمان

بورکهارت به این نظر است که در این قانون کاستی های جدی وجود دارد. او می گوید ادغام در صورتی ممکن می شود که برای پناهجویان فرصت یادگیری زبان و شغل به سرعت مهیا شود. اما این قانون تنها برای بخشی از پناهجویان این حق را می دهد که به دوره های آموزش زبان شرکت کنند. او استدلال می کند که بخش بزرگی از پناهجویان به طور مثال افغان ها از اشتراک در این دوره های آموزیشی زبان بیرون گذاشته شده اند، چون گفته می شود که میزان پذیرش آن ها در سال گذشته کمتر از 50 درصد بوده است و بنابراین آنها چشم انداز زیادی برای ماندن در آلمان ندارند.

مدیر کل سازمان "پروازول" در مورد این که آیا این تدابیر باعث خواهد شد که مهاجران محروم از کورس های زبان و ادغام به کشورهای شان بازگردانده شوند، گفت: «من چنین چیزی را نمی بینم که آنها به افغانستان بازگردانده شوند. این کشور رو به فروپاشی است. اینکه افغانستان با ثبات باشد، تنها یک آرزو است. دومین نکته انتقادی مهم در این قانون این است که از طریق تاکید و بیان این که مهاجرانی که به ادغام بی میل باشند مجازات می شوند، این ذهنیت ایجاد می گردد که آنها هیچ علاقه یی به ادغام ندارند. پناهجویان می خواهند ادغام شوند. در صورتی که دوره های زبان آموزی برای آنها پیشنهاد شود بلافاصله صنف ها پر می شوند. حکومت تا کنون اقدامات کافی ادغام پیشکش نکرده است».

به باور گونتر بورکهارت، هر کسی که نیاز به حفاظت دارد باید وضعیت پناهندگی کسب کند. به این خاطر، او خواستار بررسی منصفانه و سریع تقاضاهای پناهندگی است و استدلال می کند که دورنمای ماندن یا نماندن در آلمان تنها با ختم رسیدگی به خواست های آنها مشخص می شود. بورکهارت به ویژه در مورد مهاجران افغانستان گفت: «ما می گوییم زمانی که پناهجویان از افغانستان فرار می کنند، در اینجا به حفاظت نیاز دارند پس باید به آنها وضعیت پناهندگی داده شود. این واقع بینانه نیست که بسیاری مهاجرانی که از طریق هنگری یا کرواسیا به اینجا آمده اند، دوباره به آنجاها بازگرداننده شوند. به این ترتیب، آنها در آلمان می مانند چون که آنها نمی توانند پس فرستاده شوند، اما به دلیل اینکه روند پناهندگی آنها بیشتر از دوسال طول می کشد، آنها از حمایت و ادغام برخوردار نمی شوند و به خاطر انزوا در کمپ های بزرگ فرصتی ندارند که روی پای خود بیایستند».

از جانب دیگر، مخالفت های مردم با پناهجویان نیز یک مشکل دیگر به شمار می آید. اگر حکومت آلمان در پذیرش مهاجران خیلی سخاوتمندانه برخورد کند، این احتمال وجود دارد که مخالفت ها در داخل این کشور افزایش یافته و مردم آنها را رد کنند. بوکهارت در این رابطه گفت: «قرار نیست حکومت سخاوتمندانه برخورد کند. حکومت باید به طور منصفانه روند پناهندگی را ارزیابی و به موقع در مورد آن تصمیم گیری کند و دومین هدف ما باید این باشد که انسانهایی که در اینجا هستند روی پای خود بایستند.»