تصویر: ورزش های خطرناک

این ورزش را ریومند بیله، کهنه سرباز جنگ ویتنام، اساس گذاشته است. او در زمان جنگ تمرین می کرد که چگونه بتواند هرچه سریع تر از دشمن دور شود. در این ورزش تا حد ممکن باید از موانع موفقانه رد شد. تصور کاذب ورزشکاران پارکور در مورد حد نهایی توانایی شان این ورزش را خطرناک می سازد.

با شنیدن "کوهنوردی آزاد" انسان نخست به فکر بالا رفتن به صخره ها بدون هرگونه تدبیر ایمنی می افتد. اما چنین نیست. در ورزش کوهنوردی آزاد تدابیر ایمنی مجاز است، به شرط آنکه به منظور پیشروی و بالا رفتن از آن کار گرفته نشود. اما در ورزش کوهنوردی آزاد نوع "فری سولو"، که به تنهایی صورت می گیرد، استفاده از تدابیر ایمنی به صورت قطعی ممنوع است. سقوط ورزشکار در این نوع ورزش پیامد ناگواری می داشته باشد.

برعکس کوهنوردی در صخره های سنگی، در ورزش "یخ نوردی" ورزشکاران با سطوح هموار و لشم سر و کار دارند. از همین رو آنها باید عوامل دیگری را در نظر داشته باشند: یخ لغزنده است، یخ آب می شود، یخ گهگاهی شکننده است و اینکه یخ سرد است. در این نوع ورزش تجهیزات غلط و یا عملکرد نامناسب بسیار زود به یخ زدگی ورزشکار منجر می شود.

در این نوع ورزش ورزشکار در ارتفاع هرچه بلند تر به روی یک سیم یا ریسمانی راه می رود که دو آسمان خراش و یا دو قلۀ کوه را به هم وصل می کند. معمولاً یک ریسمان محافظتی از سقوط ورزشکار جلوگیری می کند. در این تصویر یک ورزشکار مجاری در کوهستان کشمیر هندی با چنین ریسمان ایمنی دیده می شود. اما ورزشکارانی هم هستند که از داشتن ریسمان ایمنی خودداری می کنند.

در ورزش اسکیت در سراشیبی، ورزشکار فاصلۀ زیادی را در جاده های کوهستانی به سوی پایین می پیماید. سرعت در این نوع ورزش تا به ۱۰۰ کیلومتر در ساعت می رسد. در ورزش اسکیت آزاد، مسیر به روی ترافیک بسته نمی شود. تصادم با موتر ها و یا سقوط در اثر لغزش اسکیت بورد، می تواند پیامد های بسیار ناگواری داشته باشد. کلاه و زانو بند محافظتی و همچنان دستکش های موترسایکل سواری از وسایل حتمی در این ورزش اند.

در بسیاری از کشور ها پرتاب از فضا بدون مجوز دولتی ممنوع است، زیرا برخی از افراد توسط بالون به ارتفاعات بلند رفته و خود را پرتاب می کنند و در همان محل امکان رد شدن هواپیما نیز می باشد. اما در جا های که از داشتن چنین مجوزی چشم پوشی می شود، ورزشکار واقعاً به گونه افراطی عمل می کند. یکی از این ورزشکاران فیلیکس باومگارتنر است که در سال ۲۰۱۲ از جو استراتوسفیر زمین خود را موفقانه پرتاب کرد.

پیش از اینکه لباس های مدرن برای این ورزش ساخته شوند، بسیاری از مردم در تلاش شان با لباس های بالدار جان خود را از دست دادند. یکی از آنها فرانس رایشلت اتریشی بود که در سال ۱۹۱۲ خود را از برج ایفل فرانسه پرتاب کرد و جان باخت. هنوز هم رویداد های مرگبار در این ورزش وجود دارد. سرعت در این ورزش تا ۲۵۰ کیلومتر در ساعت ممکن است. فرود آمدن به زمین توسط یک پاراشوت صورت می گیرد.

پیش از پرش از ارتفاع بلند، باید آشنایی خوب با آب داشت و از امکانات دایف به آن مطمین بود. وقتی یک ورزشکار از ارتفاع ۲۰ متر به آب دایف کند، با سرعت حدود ۱۰۰ کیلومتر در ساعت به آب غوطه ور می شود. پس حفظ تنش بدن و به شکل عمودی وارد آب شدن بسیار مهم است. سطح آب در چنین سرعتی مثل صفحۀ سفتی می شود که به شکستگی استخوان و یا حتا مرگ ورزشکار می تواند منجر گردد.

در یکی از انواع ورزش موج سواری، ورزشکار توسط قایق موتوری و یا هلیکوپتر به نزدیک بزرگترین و زیباترین موج انتقال داده می شود. فایدۀ این کار در این است که موج سوار خود مجبور نیست فاصلۀ زیادی را برای رسیدن به موج بپیماید و از سوی دیگر پس از موج سواری و یا در صورت سقوط در آب دوباره به وی کمک صورت می گیرد. ریکارد جهانی را در این ورزش گاریت مک نمارا دارد، که از روی یک موج با ارتفاع ۳۰ متر گذشته است.

سراسیمه شدن و یا بروز ترس از مکان های بسته در این نوع ورزش می تواند پیامد های کشنده داشته باشد. در ورزش غوط ور شدن در مغاره های زیر آبی نمی توان به صورت عمودی دوباره بیرون برآمد. ورزشکار باید در تاریکی بتواند خوب جهت یابی کند. اگر افزون بر آن آب شفاف نباشد، حتی ورزشکاران مجرب با خطر روبرو می شوند. پژوهشگران این ورزش را ضروری می دانند، زیرا در مغاره های زیر آبی انواع خاص حیوانات زندگی می کنند.