خواهر انژلیک کانگویی برنده جایزه مهاجران ملل متحد

انژلیک نامیکا سفر درازی را پشت سر گذاشته است. او از شهر اش " دانگو" سر راست تا کنشاسا پایتخت جمهوری دموکراتیک کانگو آمد تا با هواپیما به سوی سویس پرواز کند. او می گوید: « همین که دانستم من از میان همه نامزدان در جهان انتخاب شده ام، در اول نمی خواستم این جایزه را قبول کنم، چون که من در جایی بسیار دور قرار داشتم و جهان نمی توانست در مورد من چیزی بداند. علاوه براین، خدا به من همه چیزها را داده است». به عبارت دیگر، به نظر می رسد که او نمی توانست این واقعیت را باور کند.

فروتنی این خواهر کلیسایی 46 ساله، با چشمان تنگ و تبسم صمیمانه ، که زندگی اش را وقف خدا و انسان کرده است، به وی نیروی حیاتی زیادی بخشیده است. چنین نیرو ای، به آن زنانی انتقال می یابد که رنج های باور ناکردنی را متحمل شده شده اند. از 30 سال به اینسو، شورشیان جنبش مقاومت به اصطلاح "اردوی مقاومت خدا" (LRA) در منطقه های مرزی بین اوگندا، جمهوری دموکراتیک کانگو، سودان جنوبی و جمهوری افریقای مرکزی خشونت را گسترش داده اند. از آن زمان تا کنون نزدیک به سه ونیم ملیون انسان از قریه های شان رانده شده اند( اردوی مقاومت خدا، یک گروه بنیاد گرای مسیحی است). شورشیان با حمله های شان دختران خرد سال را نیز اختطاف می کنند و آنها را مورد تجاوزجنسی و شکنجه قرار می دهند. خواهر انژلیک به آنها کمک می کند تا دوباره راه درست زندگی کردن را فرا گیرند، حرفه ای بیاموزند و پول به دست آورند.

اعاده حیثیت

شورشیان منسوب به " اردوی مقاومت خدا"، چهره برخی از این دختران را با قطع کردن لب های بالایی شان ظالمانه مسخ کرده اند. شورشیان برخی از آن ها را شریک جرم شان ساخته اند، چنانکه با مونیک 18 ساله چنین شده بود. این دختر هنگامی که توسط " اردوی خدا" اختطاف شد، 14 ساله بود. او به خاطر می آورد که :« یک پسربرای فرار کردن تلاش کرده بود. آنها ما را شلاق می زدند و می گفتند باید او را بکشیم. ما آن جوان را آنقدر زدیم تا مرد. پس از آن ما باید دست نگه می داشتیم. آنها به ما می گفتند: اگر شما هم بکوشید فرار کنید، به عین سرنوشت گرفتار می شوید». به رسم اشاره برای خاموش شدن صدا دست شان را در برابر صورت شان قرار می دادند.

این قساوت یک ونیم سال دوام داشت. سرانجام مونیک توسط اردوی کانگویی آزاد شد. آزادی تلخ و دردناکی بود: خانواده اش دیگر نمی خواست این دختر حامله و ضربت روحی دیده را دوباره قبول کند. مونیک برای زنده ماندن اش مبارزه می کرد، تا اینکه با انژلیک آشنا شد و توسط او نه تنها خواندن ونوشتن را یاد گرفت، بلکه همچنان خیاطی را آموخت. امروز او از راه دوختن یونیفورم مکاتب پول به دست می آورد. او می تواند زندگی خود و فرزند اش را تامین کند.

کمک برای کمک به خود

بدین ترتیب خواهر انژلیک به 2000 زن کمک کرد تا روی پای خود بیایستند. خواهر انژلیک می گوید:« این زنان با یک مرگ درونی مرده اند. کرامت آنها پامال شده است. از این جهت من برای شان آموزش های پیشرفته را سازمان دهی می کنم. نزد من زنانی می آیند که هرگز به مکتب نرفته اند وهمهء انرژی و فکر آنها صرف آن می شود که خواندن ونوشتن را فراگیرند. به این ترتیب آنها خاطرات بد دستگیرشدن توسط اردوی خدا، تجاوزجنسی و چیزهای دیگر را فراموش می کنند. من تلاش می کنم زنان دوباره سلامت شان را به دست آورند».

قطع کردن دایره شیطانی خشونت

کمک کردن به زنان مستلزم کارهای زیادی است. اینکه او پول اندکی در دسترس دارد، آن را باسرنوشت اش مقایسه می کند. صرف از چند سال به این سو می شود که زنان می توانند از کمپ های مهاجران گرد و نواح به مرکز شفا یابی و انکشاف مراجعه کنند. در اینجا است که آنها خیاطی و نان پزی را می آموزند. کار به آنجا کشید که می بایست انژلیک روزانه با بایسکل چندین کیلو متر را بپیماید و از کمپی به کمپ دیگر برود، تا همه بتوانند آموزش ببینند. وقتی که او به گذشته می نگرد، لحظات دشواری را می بیند.

خواهر انژلیک با کمک اش برای کمک به خود یک دایره شیطانی خشونت را قطع کرد. این کار نخست هنگامی صورت گرفته می تواند که زنان بتوانند خود شان درمورد زندگی شان تصمیم بگیرند و اطفال شان را با محبت تربیت کنند. چون بسیاری این کودکان در نتیجه تجاوزهای جنسی بر زنان به دنیا آمده اند، بسیاری زنان نمی خواهند آنها را بپذیرند و دست رد به سینه شان می زنند. چنین اطفالی ضربت روحی می بینند وطعمه آسانی برای شورشیان می گردند. به گفته خواهر انژلیک در این صورت خشونت پیوسته ادامه می یابد.

به اطفال نیز کمک می شود

بنابراین، از سال ها باینسو انژلیک به کودکان به حال خود رها شده نیز کمک می کند. او می گوید: به این دلیل از سال های زیادی به اینسو به اطفال به حال خود رها شده نیز توجه می کند. او می گوید :« برخی اوقات من پول نداشته ام که این یتیمان رها شده در عقب بوته زار را نزد داکتر ببرم». در چنین مواقعی او بسیار گریسته است. « اما به کمک خدا دوباره این شجاعت را باز یافته ام که کمک انسان های دیگر را برای این منظور بخواهم. و به این ترتیب توانسته ام باز این اطفال را به شفاخانه ای ببرم و در آنجا از آنها مراقبت صورت گیرد».

خواهر انژلیک با این جایزه که همراه با 74 هزار یورو است، می خواهد یک داش نان پزی نیمه صنعتی خریداری کند تا به آن وسیله زنان بتوانند نان بیشتر بفروشند وبرای شان پول به دست آورند. سرانجام آنچه را در حق ایشان صورت گرفته است، فراموش کنند.