تاکید راسموسن به موفقیت ها در افغانستان

دویچه وله: آقای راسموسن، شما تا تابستان سال 2014 دبیرکل ناتو هستید. چند ماه پس از آن، آخرین سرباز جنگی افغانستان را ترک خواهد کرد. آیا مطمین هستید که تا آن زمان هم وظیفه شخصی شما و هم ماموریت ناتو به انجام برسد؟

راسموسن: بلی، من اطمینان دارم که نیروهای امنیتی افغانستان طبق برنامه ریزی تا سال 2014  توانایی این را خواهند داشت که مسوولیت امنیت کل کشور را به عهده بگیرند.

دویچه وله: تنها در سال روان بیش از 50 سرباز ناتو توسط ماموران پولیس افغان و یا سربازان اردوی ملی این کشور کشته شده اند. شمار این «حمله های داخلی» همچنان در حال افزایش است. با وجود این، آیا ناتو می تواند همچنان بر جدول زمانی اش برای خروج از افغانستان پافشاری کند؟

راسموسن: البته این حمله های داخلی یک مشکل جدی است، زیرا به اعتماد میان نیروهای بین المللی و نیروهای امنیتی افغان صدمه می زند. اما این تاکتیک دشمن موفقانه نخواهد بود، زیرا هیچ کس نمی تواند میان ما و شرکای افغان مان اختلاف ایجاد کند. به همین دلیل ما اقدام هایی را روی دست گرفته ایم تا از ادامه حملات داخلی جلوگیری کنیم. به طور مثال  تحقیقات در مورد سربازانی که جلب اردوی افغانستان می شوند، شدت یافته است و ما فعالیت های استخباراتی را نیز در این زمینه افزایش داده ایم. در صورت لزوم ما برای انجام اقدام های دیگر نیز درنگ نمی کنیم. حمله های داخلی هیچ تغییری (در برنامه های ما) ایجاد نمی کند. استراتژی و جدول زمانی ما همچنان پابرجا می ماند. ما در پایان سال 2014 ماموریت جنگی آیساف را پایان می دهیم.

دویچه وله: بسیاری از کارشناسان از این هراس دارند که جنگ سالاران و طالبان در انتظار لحظه ای هستند که آخرین نیروهای جنگی ناتو کشور را ترک کنند. آیا تعیین یک زمان مشخص برای خروج تصمیم درستی بود؟

راسموسن: بلی، طرح ریزی یک «جدول زمانی» برای واگذاری مسوولیت به افغان ها کار درستی بود. چون ما به عنوان نیروی اشغالگر در افغانستان حضور نداریم. مهمترین هدف ما باید واگذاری مسوولیت به مردم افغانستان باشد. ما نمی توانیم برای همیشه در افغانستان باقی بمانیم. دیگر این که من در برخی موارد تعیین مهلت را مهم می دانم. زیرا به این ترتیب به پیشبرد یک روند سرعت بخشیده می شود. افغان ها با توجه به جدول زمانی خروج می دانند که باید تا پایان این تاریخ مشخص مسوولیت امنیت شان را به عهده بگیرند. این جدول زمانی قرار است کارکرد یک محرک را داشته باشد. در واقع هم ما به لطف این جدول به پیشرفت های زیادی دست یافته ایم. 

دویچه وله: اما بسیاری از سازمان های غیردولتی پیش بینی می کنند که افغانستان (پس از خروج ناتو) به یک جنگی داخلی کشانده می شود. آن ها نسبت به خطر فروپاشی حکومت مرکزی در کابل پس از سال 2014 هشدار می دهند.

راسموسن: پیش از همه من تاکید می کنم که با این پیش بینی های بدبینانه موافق نیستم. من به خوبی می دانم که ما هنوز باید کارهای زیادی انجام دهیم و چالش های بسیاری پیش رو داریم. اما در کل ما به موفقیت های زیادی دست یافته ایم. اگر امنیت را در نظر بگیریم، حمله های دشمن کاهش یافته است. رشد اقتصادی بسیار بلند رفته و بهبودی های زیادی در بخش تعلیم و تربیت حاصل شده است. هشت میلیون طفل به مکتب می روند و یک سوم آن ها دختران هستند. شمار مرگ و میر کودکان کاهش یافته و طول عمر در حال افزایش است. ما به موفقیت های زیادی دست یافته ایم و افغانستان را به حال خود رها نمی کنیم. ما ماموریت جنگی مان را تا پایان سال 2014 به اتمام می رسانیم. اما پس از آن برای انجام ماموریت آموزشی که به رهبری ناتو انجام می شود، در این کشور می مانیم. ناتو همچنان از نیروهای امنیتی افغان حمایت می کند تا زمانی که اطمینان پیدا کنیم افغان ها می توانند توانایی شان را برای حفظ مسوولیت کامل امنیت در سراسر افغانستان پا برجا نگه دارند.

دویچه وله: نگاهی به ماموریت جدید ناتو در افغانستان بکنیم. آیا این ماموریت هویت آموزشی و حمایتی خواهد داشت و یا شاید به ماموریت نیروهای جنگی بار دیگر نیاز باشد؟

راسموسن: ماموریت کنونی آیساف و ماموریت جدید آموزشی دو موضوع کاملا جداگانه هستند. این افغان ها هستند که خواهند جنگید و ما به عنوان مربی، حامی و مشاور در کنار شان خواهیم بود. البته ما باید اطمینان حاصل کنیم که مربیان ما در امنیت کار شان را انجام دهند. ما باید از آن ها به طور کارآمد محافظت کنیم. هنوز تصمیمی درباره وسعت اقدامات محافظتی گرفته نشده است. ما هنوز در مرحله آغازین روند طرح ریزی هستیم. اما به هر صورت این ماموریت جنگی نخواهد بود.

دویچه وله: آیا در این مرحله آغازین به این مساله توجه شده که این ماموریت جدید نیازی به مصوبه سازمان ملل دارد؟ 

راسموسن: نه، هنوز به آن مرحله نرسیده ایم.

دویچه وله: آیا شما خواهان مصوبه سازمان ملل هستید؟

راسموسن: در صورتی که ما این مصوبه را دریافت کنیم، چه از این بهتر. اما براساس قوانین بین المللی دعوت حکومت افغانستان نیز کافی می باشد.

دویچه وله: حکومت افغانستان از دادن مصونیت به سربازان ناتو در برابر پیگرد قانونی پس از سال 2014 توسط سارنوالی افغانستان اکراه دارد. اما کشورهای عضو ناتو خواهان چنین مصونیتی هستند. آیا این اختلاف می تواند ماموریت جدید را به خطر بیاندازد؟

راسموسن: این سوال های حقوقی باید حل شوند. ما تا به حال نتوانسته ایم در این مورد تصمیم بگیریم. میان ما و افغان ها گفتگوهایی انجام خواهد شد و ما باید این مشکلات حقوقی را حل کنیم. در غیر این صورت در زمان استقرار مربی های ما در افغانستان مشکلاتی ایجاد خواهد شد.

دویچه وله: آقای راسموسن، نگاهی به ژیوپولیتیک بیاندازیم. ایالات متحده امریکا توجه اش را به طور فزاینده ای به اقیانوس آرام معطوف می کند. آیا این مساله باعث تضعیف ناتو می شود؟

راسموسن: نه به هیچ صورت. بلکه برعکس، من تصور می کنم که اروپا نیز به این علاقه دارد که امریکا بر آسیا و اقیانوس آرام تمرکز کند و ارتقای قدرت های جدید محلی مانند چین را زیر نظر داشته باشد. البته روابط سنتی فرااتلانتیک نباید در این بین صدمه ببینند. امریکایی ها متوجه اهمیت امنیت اروپا هستند. به عنوان مثال می توان از سیستم دفاع ضد راکتی نام برد. امریکایی ها یک بخش بزرگی از آن را به عهده می گیرند. همچنین متحدین اروپایی نیز در آن سهم می گیرند. این را می توان تلاش مشترک نامید. به این ترتیب من فکر می کنم که تغییر سیاست امنیتی و دفاعی ایالات متحده به ضرر روابط فرااتلانتیک نخواهد بود.