رمضان، ماه پرسود برای ملیشه های پاکستانی

از نظر دینی، رمضان ماه ریاضت و خویشتن داری است. در این ماه مسلمانان تلاش می کنند که پیوسته به یاد خداوند بوده، مومین باشند و از وسوسه های شیطانی دور بمانند. همچنین آن ها باید در طول روز روزه بگیرند و به فقیران کمک مالی کنند. آنها با دادن زکات فطره بخشی از درآمد شان را به نیازمندان می دهند.

از آن جایی که بنیادهای دولتی مورد اعتماد نیستند، بیشتر پاکستانی ها ترجیح می دهند که به طور مستقیم به سازمان های خیریه خصوصی کمک کنند. با وجود این که شمار بسیاری از سازمان های خیریه قانونی فعالیت های قابل ملاحظه ای در پاکستان انجام می دهند، این گروه های افراطی هستند که در طول ماه رمضان و برای تمویل فعالیت های شان به میلیون ها روپیه پاکستانی دست می یابند.

ناظران می گویند که سازمان های ممنوع شبه نظامی در پاکستان که با القاعده و تحریک طالبان پاکستان در ارتباط هستند، معمولا در ماه رمضان بسیار فعال شده و در جستجوی کمک های خیریه مالی از اشخاص می باشند. این گروه ها تحت نام های متفاوت کار می کنند و جهت تقاضای کمک های مالی بنیادهایی ایجاد می کنند که در نگاه اول قانونی به نظر می آیند. به این ترتیب متوقف کردن فعالیت های آن ها برای مقام های دولتی دشوار می شود.

طبق گزارش رسانه ها، سازمان های مشهوری در تلاش جمع آوری کمک در ماه رمضان هستند، مانند بنیاد "فلاح انسانیت" و "جماعت الدعوه" که برای سازمان ممنوعه لشکر طیبه فعالیت می کنند؛ سازمان «میمر تراست» که برای گروه ممنوعه «الرشید تراست» کار می کند؛ و سازمان «الرحمت تراست» برای سازمان جیش محمد کمک جمع می کند. همچنین می توان از «بنیاد پاکستان رلیف» نام برد که برای گروه ممنوعه «الاختر تراست» فعالیت می کند.

نام های جدید، ایدیولوژی های قدیمی

ارشاد محمود، فعال اجتماعی در اسلام آباد می گوید که سازمان های شبه نظامی با وجود ممنوعیت از سوی حکومت، پیروان بسیاری در کشور دارند و به این دلیل است که آن ها قادر به جمع آوری مبالغ هنگفتی از کمک های خیریه مالی هستند.

محمود به دویچه وله گفت: «سازمان های ممنوعه شبه نظامی در انظار عامه به شکل سازمان های خیریه ظاهر می شوند. ممنوعیت ساختار، آن ها و شبکه کاری شان را در جامعه متاثر نمی سازد. هیچ سازمان غیرمذهبی خیریه نمی تواند با این گروه ها رقابت کند، چون مردم دوست دارند به نهادهای مذهبی کمک مالی کنند». او افزود که تحریک طالبان پاکستان با این استراتژی، سالانه موفق به جمع آوری میلیون ها دالر می شود.

به گفته ارشاد محمود، امروز یک تعداد از چنین سازمان هایی در کمپ های بیجاشدگان داخلی در مناطق شمالی پاکستان فعالیت می کنند. در ماه گذشته، ادامه عملیات تهاجمی علیه طالبان پاکستان در وزیرستان شمالی، هزاران تن را وادار به فرار کرد.

محمود افزود «گزارش شده که اسلام آباد فقط به جماعت الدعوه اجازه فعالیت در این کمپ ها را داده است. دیگر هیچ گونه سازمان غیردولتی ملی یا بین المللی اجازه ندارد آن جا برود. جماعت الدعوه از این حمایت دولت استفاده می کند».

تحلیلگران می گویند که سیاستمداران پاکستانی این سازمان های اسلام گرا را به عنوان یک برگ برنده استراتژیک برای ابقای فشار بر هندوستان می بینند. دهلی جدید می گوید که اسلام آباد از طریق چنین گروه هایی، به شورشگری اسلامی در بخش هندوستانی کشمیر کمک می کند. پاکستان این اتهام ها را رد می کند.

حمایت حکومت

جماعت الدعوه یک شاخه جداشده از لشکر طیبه است که توسط حافظ سعید، یک ملای پاکستانی تاسیس شد. حکومت ایالات متحده امریکا در سال 2012، 1 میلیون دالر جایزه سر برای حافظ سعید تعیین کرد. هم لشکر طیبه و هم جماعت الدعوه به عنوان گروه نزدیک به القاعده در لیست سیاه سازمان ملل متحد درج شده اند. در حال حاضر حافظ سعید به عنوان یک کارمند امور خیریه آزادانه در پاکستان فعالیت می کند. او حتی تحت محافظت کامل اردوی پاکستان و ماموران استخباراتی قرار دارد.

جماعت الدعوه با وجود ممنوعیت به طور مرتب از طریق شبکه های اجتماعی مانند تویتر و فیس بوک پیام نشر می کند و از مردم می خواهد که در طول رمضان کمک خیریه مالی کنند.

به عقیده علی چشتی، تحلیلگر مسایل امنیتی، این که چنین سازمان هایی اجازه فعالیت آزادانه در کشور را دارند، باید موجب نگرانی پاکستان باشد. او گفت که از طریق جنرال های اردو و ماموران استخباراتی در پاکستان می داند که آن ها به نحوی از این ملیشه ها به عنوان ابزار فشار بر غرب استفاده می کنند.

عبدل آغا، خبرنگار مستقر در اسلام آباد می گوید که سازمان های جهادی در پاکستان یا از کشورهای عربی و یا از طریق سازمان های خیریه تقلبی پول دریافت می کنند: «گپ بر سر مبالغ هنگفتی است که شبه نظامیان در پاکستان و افغانستان برای ادامه شورشگری درازمدت شن به آن نیاز دارند». او در ادامه گفت، اسلام آباد نمی تواند به این سازمان ها به طور مستقیم پول بدهد، اما به آن ها اجازه می دهد که شبکه ای از نهادهای خیریه را برای به دست آوردن پول نقد اداره کنند.