«روز زن را نمی شناسم»

چند سالی است در افغانستان از روز جهانی زن بزرگ داشت می شود و در اکثر این محافل، سخنان شعاری زیادی برای حمایت از زنان سر داده می شود و غالب این محافل با دسترخوان های رنگی و غذاهای متنوع همراه است.

اما روز جهانی زن برای کسانی مانند گل پانه چه روزی است؟ او می گوید روز زن را نمی شناسد، و در همین روز نیز تمام تلاشش این است که بتواند غذایی برای کودکان اش پیدا کند.

گل پانه از زندگی دشوارش حرف می زند. او بسیار سختی ها را قبول کرده است ولی اطفال اش را به مکتب می فرستد: «می خواهم آینده آنها روشن باشد. از این جهت زحمات زیادی را به خود می پذیرم اما اطفال ام را به مکتب روان می کنم. اگر برای آن ها شرایط تحصیلی را آماده نسازم، وقتی که بزرگ شدند بر من اعتراض خواهند کرد و خواهند گفت که مادر، ما پدر نداشتیم و شما ما را برای تحصیل به مکتب نفرستادید».

گل پانه تصور هم نمی کرد که چنین سرنوشتی در انتظارش باشد. او می گوید وقتی که شوهرش زنده بود، اصلا در فکر پیدا کردن نفقه اطفال اش نبود. پس از آن که شوهرش کشته شد، گاهی به چنان روزگار دشواری مواجه گردیده است که حتی پول خرید نان خشک را هم نداشته است.

این مادر وقتی در مورد مشکلات اش صحبت می کند، اشک می ریزید. از رنج هایی قصه می نماید که گوش شنوا ندارد. او می گوید که هیچ کسی با او کمک نمی کند. او با آواز گریه آلود می گوید: «اطفال به ادویه ضرورت دارند. آن ها از من لباس جدید می خواهند، ولی من نمی توانم برای شان مهیا کنم».

نداشتن پول، مواد غذایی و یتیمی کودکان تنها رنج گل پانه نیست. وقتی باران می گیرد، خانه اش را آب فرا می گیرد و او قادر نیست بام خانه اش را کاه گل کند.

هرچند او حاضر است با تحمل همه این مشکلات، کاری پیدا کند تا لقمه نانی برای فرزندان اش بیابد، اما سنت های اجتماعی حاکم، این فرصت را نیز برای او محدود ساخته است: «به خانه کسی دیگر کار نمی کنم. مردم خواهند گفت که زن جوان را ببینید که در خانه دیگران کار می کند».

وقتی از گل پانه می پرسم چه خواستی دارد، او کمک مالی تقاضا نمی کند، بلکه می گوید: «امیدوارم جنگ تمام شود، تا زن های دیگر مانند من بیوه نگردند».

یادداشت: گل پانه نام مستعار این خانم است.

مسعود جهش/ نصرالله نوری

ویراستار: فرهمند