روز مبارزه در برابر خشونت علیه زنان

ویکتوریا نام مستعار زنی است که نخست مورد خشونت شوهر اولش قرار گرفته بود. ویکتوریا ضربات سنگین فیزیکی و روانی را از سوی شوهر خود متحمل شده است. شوهرش او راهمواره توهین و تحقیر و کنترول می کرد و روز های تمام مثل یک زندانی در اپارتمان نگه می داشت. از روی تصادف یک ورقه اعلامیه به دست ویکتوریا افتاد که در آن آدرس ها برای کمک و حمایت از قربانیان خشونت درج شده بود. ویکتوریا این ورقه را مخفی کرده و زمانی که دروازه های خانه قفل نبودند، پا به فرار گذاشت.

ویکتوریا با مشکل کلماتی را برای بیان وضعیت اش جستجو می کند: «من احساس می کردم که در جریان روابط ما روحم خالی می شود، احساس می کردم که او روحم را دزدیده و خورده است.»

ویکتوریا مدتی پس از جدایی از همسر اولش، با مرد دیگری آشنا شد. در اوایل این شریک دوم زندگی ویکتوریا یک مرد مهربان بود و برای ویکتوریا آشپزی می کرد. ویکتوریا به ادامه تحصیلات خود آغاز کرد و باردار شد. اما خشونت خانوادگی در برابر وی دوباره شروع شد. او همه روزه مورد تحقیر و توهین و همچنان خشونت فیزیکی قرار می گرفت. باری شریک زندگی اش تلاش کرد او را خفه کند. کم مانده بود که ویکتوریا دست به خودکشی بزند. این زن ۲۸ ساله در صحبتی با دویچه وله گفت: «پس از آن همواره گمان می کردم که تقصیر من بوده است. همیشه سعی می کردم خرابی را در وجود خودم جست و جو کنم.»

ویکتوریا حالا با پسر خود در یکی از خانه های امن زنان در شهر کلن آلمان بسر می برد. او درآنجا تجارب تلخ زندگی خود را با زنان دیگر در میان می گذارد.

در سراسر جهان یک سوم زنان قربانی خشونت های روانی، جسمی و جنسی می شوند. برخی از آنها سالیان درازی مورد خشونت قرار می گیرند.

پاولا نام مستعار یک زن رومانیایی است که با شوهر دوم خود زندگی خوبی را آغاز کرده بود. این زن ۳۷ ساله با دختر خود، که از شوهر اولی به دنیا آورده بود، نزد شوهر دوم خود به شهر کلن رفت. این مرد از همسر اولی خود سه دختر داشت. چند ماهی نگذشته بود که وضعیت شوهر تغییر کرد و پاولا  بازهم مورد توهین و خشونت قرار می گرفت. شوهرش دختران خود را علیه وی تحریک می کرد. پاولا از این خانه کوچ کرد، اما شوهرش دوباره از وی تقاضا کرد که برگردد. پاولا خواست یک شانس دیگر به شوهرش بدهد، و به خانه برگشت، اما دیری نگذشت که ترور روانی علیه وی دوباره آغاز گردید.

با اینهمه ویکتوریا و پاولا خوشبخت هستند که زنده مانده اند. آمار نشان می دهد که تنها در آلمان در سال ۲۰۱۵ در هر سه روز یک زن توسط شریک زندگی اش به قتل رسیده بود. بتینا میتس، مدیر اجرائیه کمیته ملی "زنان ملل متحد"، که یک سازمان حامی حقوق زنان در آلمان است و به سازمان ملل متحد تعلق دارد، در صحبتی با دویچه وله گفت: «وقتی ما از چنین رقمی سخن می گوییم، هر کسی فوراً به فکر کشور های دیگر می افتد. اما در آلمان نیز، مانند همه کشور های دیگر، مشکل خشونت وجود دارد. آمار جدید حتی وحشتناک تر است. این رقم تنها شامل موارد قتل عمدی است و موارد دیگر مثل تلاش برای قتل و یا لت و کوبی که منجر به مرگ می شود، را در بر ندارد.»

در شهر کلن دو خانه امن برای زنان وجود دارد. ویکتوریا و پاولا خوش شانس بودند که در یکی از این دو خانه جا یافتند. هامیلا وزیری کارمند انجمن "زنان به زنان کمک می کنند" از کمبود جا برای زنانی که مورد خشونت قرار می گیرند سخن می گوید. او به دویچه وله گفت: «ما در یک شهر میلیونی مانند کلن، تنها ۲۰ جا داریم. خانه امن اولی برای ۱۰ زن و ۱۲ کودک ، و خانه دومی برای ۱۰ زن و ۱۴ کودک جا دارند. این تعداد برای شهری که جمعیت آن بیشتر از یک میلیون نفر است، بسیار کم است.»

در سراسر آلمان ۳۵۰ خانه امن برای زنان وجود دارد. تمویل این خانه ها کار سهلی نیست. قسمتی از مخارج اسکان زنان در این خانه ها از بابت اعانه ها و بخش دیگری از سوی اداره های محلی تمویل می شود.

هرچند بسیاری از زنانی که مورد خشونت خانوادگی قرار می گیرند، به خانه های امن مراجعه نکرده بلکه نزد خانواده و دوستان خود پناه می جویند، و یا با فرزندان خود به خانه دیگری کوچ می کنند، اما این خطر وجود دارد که شریک قبلی زندگی شان آدرس را بیابد. در عوض خانه های خاص و امن برای زنان نام و نشانی نداشته و از این خطر مصون اند.

si, nka (Helle Jeppesen)