زنان شناگر افغانستان در آرزوی شرکت در المپیک

داستان الینا صبوری مربی کمیته تازه تشکیل شده شنای زنان در جامعه محافظه کاری مانند افغانستان، ابعاد چالش ها در برابر شنای زنان را به تصویر می کشد. به ویژه در کشوری که دیدگاه های مخالف ورزش زنان بسیار گسترده است. در ابتدا یک خانم که دوست الینا بود، او را به آب بازی برد و بعد از آن با دانلود نمودن ویدیوها از انترنت تلاش کرد که مهارت های آب بازی را فرا بگیرد. الینا صبوری که خود یک دانشجوی اقتصاد است، می گوید: «در ابتدا از غرق شدن خیلی می ترسیدم. به این خاطر، تصمیم گرفتم که یک مربی شوم چرا که دختران نمی توانند اینجا آب بازی کنند». این بانوی جوان افغان در گفتگو با خبرگزاری فرانسه عمده ترین تهدید را چنین بازگو می کند: «ما با انواع مختلف تهدیدها روبرو هستیم، اما من فکر می کنم که وضعیت امنیتی کمی بهتر است و من حالا نسبت به گذشته هراسی ندارم. اما من می دانم که یک تابو را شکستانده ام. من خطر بزرگ را با ایجاد این تیم پذیرفته ام».

خطرات موجود از جمله فعالیت های رو به رشد گروه افراطی طالبان است که بخش های بیشتر این  کشور را متاثر کرده است. از سال ۲۰۱۶ به این طرف اکثر مناطق از شر حملات طالبان در امان نمانده، در حالی که مناطق شرقی و شمال شرقی این کشور تحت حملات گروه تروریستی موسوم به "دولت اسلامی" قرار گرفته است.

اما دیدگاه پدرسالارانه و جامعه شدیداَ مذهبی افغانستان که بسیاری هنوز معتقدند زنان باید در کنج خانه بمانند، لایه دیگری از تهدیدها را متوجه این زنان می کند.

صبوری و اعضای تیم اش نمی توانند با لباسی آب بازی کنند که بدن شان نمایان باشد. این گروه در حال حاضر با یک کمپنی برازیلی در تماس است تا برای شان لباس های آب بازی مناسب حال افغانستان را طراحی کنند. تا آن زمان این بانوان هنگام آب بازی، لباس های تنگ و سیاه با آستین های دراز و یک پارچه را با کلاهی که موهای شان را پنهان کند، می پوشند.

سید احسان طاهری، رئیس فدراسیون شنای افغانستان با ستایش از شهامت صبوری، او را در ماه فبروی به عنوان مسئول کمیته آب بازی زنان برگزید. طاهری در این خصوص گفت: «بدون شک که مانع عمده برای شناوران ما نبود امنیت است. ما مصمم هستیم که در مسابقات المپیک سال ۲۰۲۰ حد اقل با دو مرد و یک زن اشتراک داشته باشیم».

در صورت تحقق یافتن این تصمیم، در تاریخ افغانستان نخستین زن شناگر خواهد بود که در مسابقات المپیک شرکت می کند. اما قبل از این، طاهری امیدواری می کند که آب بازهای جوان را در مسابقات قهرمانی آسیای مرکزی به ترکمنستان در اخیر ماه اپریل ببرد. او می گوید: "با یک سلسله حمایت ما می توانیم بدون شک که ظرفیت قهرمانی مسابقات منطقه ای را به دست بیاوریم". اما چالش زیربناهای ضعیف و خشونت ناشی از فرهنگ مردسالاری باعث شده است که دولت افغانستان هم چندان توجهی به تیم شنای زنان نداشته باشد.

رئیس فدراسیون شنای این کشور گفت: «تمام کشورهای اسلامی حتی کشورهای سختگیری مانند قطر، عربستان سعودی و ایران دارای تیم آب بازی زنان می باشند، در حالی که افغانستان نداشته است. آنها بخش هایی برای آموزش زنان دارند اما در اینجا سوء تفاهمی در مورد ورزش زنان وجود دارد که گویا اسلام آن را منع کرده است».

گفته می شود که دولت ۵۰۰ افغانی را که ماهانه برای اعضای تیم ملی پرداخت می شد نیز لغو کرده است.

با این همه، فدراسیون آب بازی افغانستان در تلاش است که حد اقل چهار حوض آب بازی عامه را در کابل به شمول حوضی که بر سر یکی از تپه های شهر در دهه ۱۹۷۰ توسط شوروی سابق ایجاد شده بود، بازسازی کند.

از سویی هم برای مسلکی سازی بیشتر شناگران، آنان از طریق صفحه انترنتی (https://www.dreamfuel.me/campaigns/145) کمپاین جمع آوری اعانه را راه اندازی کرده اند.

امیلی وایت، موسس این صفحه در گفتگو با خبرگزاری فرانسه می گوید: «تا حال ما توانستیم ۹۰۰ دالر امریکایی جمع آوری نماییم. این باعث افتخار است که این ورزشکاران باورنکردنی را همکاری کرده و از این تغییر تاریخی حمایت کنیم».

به بیان وایت، مصارف مربیگری این زنان شناور حدود سه هزار دالر امریکایی نیاز دارد.

با این همه، الینا صبوری امیدش را از دست نداده و می گوید که ده ها خانم در تماس با او خواستار عضویت در این تیم شده اند. الینا در پایان گفت: «این خانم ها با من تماس می گیرند و من هم می پذیرم. من نمی خواهم که آنان ناامید شوند».

aj/af (AFP)