زنانی که ژن نئاندرتال ها را دارند، بارورتر اند

براساس تحقیقات مشترک بخش انسان شناسی انستیوت های ماکس پلانک آلمان در شهر لایپزیک و انستیتوت کارولینسکای سویدن، زنانی که دارای ژن نئاندرتال اند، قابلیت باروری بیشتری داشته ونیز با سقط جنین کمتری روبرو می شوند. در ژن نئاندارتال، نوعی از اجزای هورمون پروژسترون در زمان قاعدگی یا عادت ماهوار و همچنان حین حاملگی زن نقش عمده ای را بازی می کند.

در زنانی که این ژن را دارا می باشند، حساسیت سلولها در برابر هورمون پروژسترون احتمالاً خیلی بالا بوده و این مورد حین حمل و قاعدگی تأثیرات مثبتی بر این زنان دارد.   

براساس این تحققیات حد اوسط تا دو درصد زنان امروزی اروپایی از ژن نئاندرتال برخوردار اند.

پژوهشگران این تحقیق برای این مطالعات مجموعاً اطلاعات ژنیتیک بیش از ۴۵۰هزار انسان به شمول ۲۴۴ هزار زن را مورد بررسی قرار داده اند. نتیجه این تحقیقات نشان می دهند که تقریبا از هر سه زن اروپایی، یک زن دارای اجزای تشکیل دهنده هورمون پروژسترون بوده و این هورمون را از نسل انسانهای نئاندرتال به ارث برده است.

هوگوسربرگ یکتن از پژوهشگران انستیتوت انسان شناسی ماکس پلانک گفته است: «اجزای تشکیل دهنده هورمون پروژسترون نشان میدهند چگونه ترکیب انواع ژنهای نئاندرتال و ژن انسان مدرن میتواند بر زندگی امروز ما تأثیر بگذارد.» او این تحقیقات را همراه با ژانت کلسو و سانت پبو از انستیتوت کارولینسکای سویدن انجام داده است.

تحقیقات سالهای اخیر ثابت کرده اند که چگونه اشکال مختلف انسانها در جریان دوره های مختلف تاریخ بشر به هم آمیزش نموده اند. زیرا برخلاف آنچه که تصور می رفت، جریان تکامل بشری شکل یکنواخت نداشته است و تکامل بشر در یک خط مستقیم شکل نگرفته است.

نئاندارتال ها که  بقایای آنان در حومه شهر دوسلدورف آلمان کشف شده است، نزدیکترین انسانهای ماقبل تاریخ به انسانهای امروزی می باشند.

اقارب کهن این نوع انسانها در حدود ۴۰۰۰۰۰ سال پیش از خاورمیانه و آسیای مرکزی و همچنان از مناطق جنوب سایبریا به اروپا مهاجرت کرده اند. به همین دلیل نیز بر اساس پژوهش های انستیتوت ماکس پلانک، نئاندرتال ها را نمی توان با نئاندارتال هایی که در افریقا کشف شده اند یکی دانست. اما پس از آنکه انسانهای مدرن از مسیر افریقا و اروپا و یا خاور نزدیک عبور نمودند، با نئاندارتال ها روبرو گردیده و با هم تماس یافته اند.  

تا اکنون نیز در نتیجه مواجهه انسانهای مدرن با نئاندارتال ها می توان آثار زیاد ارث ژنیتیکی آنان را در انسانهای امروزی پیدا نمود. بیرون از قاره افریقا «دی ان ای» نئاندرتال ها را در میان مردمانی می توان یافت که در حوالی ۴۷۰۰۰ تا۶۵۰۰۰ سال قبل می زیسته اند.

نئاندارتالها در حدود ۴۰هزار سال قبل کاملاً از بین رفتند؛ اما به دلیل نزدیکی و اختلاط آنها ها با «انسان های مدرن» حدود ۴۰ درصد مجموع ژن «دن ان ای» نئاندرتال ها در انسانهای امروزی ادامه حیات داشته است.

الکساندر فرویند / ن.ف، ص.ا