زنبورها دختر دانش آموز را کارآفرین موفقی ساختند

در کشور جنگزده افغانستان عسل اکثراً به عنوان یک داروی سنتی برای درمان برخی از بیماری ها نیز مصرف می شود، اما برای یک دختر دانش آموز افغان این ماده شیرین و چسبنده موقعیت های شیرین نیز فراهم کرده تا کار کند و تجارت کوچک خودش را داشته باشد؛ در کشوری که زنان اندکی تجارت پیشه اند و از نظر اقتصادی خودکفا هستند.

فروزان که حالا ۱۹ ساله است، سه سال قبل قرضه کوچکی دریافت کرد و دو صندوق زنبور عسل خرید و با عشق و علاقه به پرورش زنبورهایش پرداخت. او زنبورداری را در موسسه بین المللی "هند تو هند" یا به اصطلاح عام "دست به دست" آموخت که یک سازمان غیردولتی با تمرکز روی از بین بردن فقر در جوامع می باشد. 

زنبورهای فروزان سخت مشغول به کار شدند، مصافت های دور را گشت زده و از گل های ولسوالی مارمل ولایت بلخ شهد را گردآورده و به کندوی های شان ریختند. آنها در اولین برداشت ۱۶ کیلوگرام عسل برای فروزان تولید کردند. فروزان توانست قرضه اش را با فروش این مقدار عسل پس بدهد و هنوز کمی پول هم برای خودش ذخیره کند.

او حالا ۲۰ صندوق دارد و سال گذشته توانسته ۱۱۰ کیلوگرام عسل برداشت کند و ۱۰۰ هزار افغانی از فروش آنان به دست آورد؛ در کشوری که تولید ناخالص داخلی سرانه فقط ۴۰ هزار افغانی است.

فروزان نمی خواهد اسم خانوادگی اش را بگوید، وی می افزاید: «در روستایی که من زندگی می کنم، هنوز هم زنان اجازه کار کردن در بیرون از خانه را ندارند». فروزان اضافه می کند: «وقتی زنبورداری را شروع کردم، درک کردم کار آسانی است. من به اطرافیانم در مورد زنبورداری گفتم و آنان قبولش کردند».

از زمانی که حاکمیت طالبان در سال ۲۰۰۱ سرنگون گردید، وضع زندگی و هویت زنان در جامعه افغانستان به طور قابل توجهی بهبود یافته؛ اما سنت های حاکم در جامعه، ناامنی و اخیرا کاهش کمک های بین المللی این روند را آهسته ساخته است. 

یک گزارش دیدبان حقوق بشر به نقل از مقامات حکومت افغانستان می نویسد که اخیرا ۸۵ درصد از ۳.۵ میلیون کودکی که نمی توانند در این کشور مکتب بروند دختر هستند. فقط ۳۷ درصد از دختران بالغ باسواد هستند، در حالی که این میزان در میان پسران بالغ ۶۶ درصد می باشد.

فروزان حالا آخرین سال مکتبش را می خواند و می خواهد در دانشگاه اقتصاد درس بخواند و یک بانوی تجارت پیشه موفق شود. هدفی که حالا نه تنها برای خودش، بلکه برای سه خواهر و برادرش نیز ممکن به نظر می رسد؛ چراکه از نظر اقتصادی خودکفا شده و خانواده اش را نیز کمک می کند. به این خاطر باید از زنبورهای عسل مهربان و کارگر فروزان تشکر کرد.

وی می گوید که نگهداری از ده ها هزار زنبور عسل به آسانی در کنار درس خواندن و کارهای خانه ممکن است. اسماعیل پدر فروزان نیز مانند بسیاری از مردم مارمل دهقان است. او از دخترش هم در کار و بار زنبورداری و هم در تحصیل حمیات می کند.

پدر فروزان در مورد دخترش می گوید: «این آرزویم بود که دخترم بتواند یک کار خوب پیدا کند و آینده اش را بسازد». اسماعیل هر هفته عسل های تازه را به بازار شهر مزارشریف مرکز ولایت بلخ می برد که ۵۰ کیلومتر از روستای شان دورتر است. مشتریان عسل فروزان مصرف کنندگان و دوکانداران محلی هستند.

از آنجایی که داده های صنعتی ضعیف است، رسانه های داخلی به نقل از مقامات افغانستان گزارش می دهد که تولید عسل در این کشور در سال های اخیر رشد چشمگیری داشته و از سقف دو هزار تُن در سال ۲۰۱۵ گذشته است.

چندین نوع عسل از جمله گل عکاسی، گل بادام و ریحان فعلا موجود است. به هر حال محدودیت های زیربنایی باعث می شود که عسل افغانستان به خارج صادر نشود.

Rsh/Si (Reuters)