شکایت پیلوت‌های سابق افغانستان از بی‌سرنوشتی در پاکستان
۱۴۰۲ شهریور ۱, چهارشنبه
در این گزارش شماری از آن‌ها به شرط فاش نشدن هویت شان با ما صحبت کرده اند.
هشت سال به عنوان پیلوت هلیکوپتر در قوای هوایی افغانستان ایفای وظیفه کرده و حدود ۵۰۰ ساعت پرواز را در نقاط مختلف کشورش انجام داده است. احمد خالد (نام مستعار) که در امریکا تحصیل کرده، پس از فروپاشی نظام جمهوری به پاکستان مهاجر شد و حالا زندگی دشواری را سپری می‌کند.
او می‌گوید پس از ختم تحصیلات در ایالات متحده به افغانستان برگشت و در قوای هوایی کشورش مشغول به خدمت شد: «در سال ۱۳۹۳ پس از فراغت از مکتب، شامل پوهنتون هوایی آن زمان شدم و پس از یک سال آموزش در ۱۳۹۴ فارغ شدم. برای ادامه تحصیلات در رشته انجینیری در پوهنتون دفاع هوایی ایالات متحده امریکا در رشته مهندسی طیاره‌های "سی-۱۳۰" درس خواندم.»
مرتبط: پیلوت گیر مانده افغان در تاجیکستان نگران نوزاد متولد نشده خود است
این پیلوت سابق می‌گوید به اکثر ولایت‌ها به شمول ولایت‌های جنگ‌زده پروازهای اکمالاتی متعددی انجام داده و در زمینه انتقال زخمی‌ها نیز کمک کرده است. او می‌افزاید: «قبلاً در جنگ‌های بسیار زیاد شرکت کردیم که پرتاب‌کننده هوایی بودم. در مناطق صعب‌العبور که جنگ می‌بود ما مواد اکمالاتی مهمات جنگی را انتقال می‌دادیم.»
پس از سقوط جمهوریت، پیلوت‌های قوای هوایی افغانستان در کشورهای متفاوتی پراکنده شدند. شماری با پرواز دادن هلیکوپترها به تاجیکستان رفتند و از آن‌ها به ایالات متحده امریکا انتقال یافتند، اما احمد خالد می‌گوید که ۳۷ نفر دیگر به شمول ۱۱ انجینیر و ۲۶ پیلوت به پاکستان مهاجرت کرده اند.
«قیامتی که بر سر افغانستان آمد»
او از این که این سرمایه‌های افغانستان از دست رفته اند، ناراحت است: «اصلاَ نمی‌توانم باور کنم که به این سادگی همه دست‌آوردهای قوای هوایی ضرب صفر شد، چون بالای هر پیلوت و انجینیر هوایی افغانستان دست کم یک میلیون دالر هزینه شده بود. این برای کشورمان فاجعه بزرگ است و قیامتی است که بر سر افغانستان آمده است.»
او می‌گوید که با شوق و علاقه به وظیفه می‌رفت و هنوز هم این پرسش برایش بی‌جواب مانده که نظام و ارتش چگونه به یک‌باره فروپاشیدند: «این نابودی نظام افغانستان به شدت مرا رنج می‌دهد و با مشکل شدید روحی دچار هستم. در مدت یک و نیم سال که به پاکستان آمدم، نه تنها من که دیگر همکارانم نیز بر علاوه بر دیگر مشکلات، با فقر اقتصادی نیز دست به گریبانیم.»
مرتبط: نگرانی پنتاگون در مورد پیلوت‌های افغان گیر مانده در تاجیکستان
سرنوشت این پیلوت‌ها و انجینیران قوای هوایی افغانستان با گذشت حدود دو سال هنوز مشخص نیست و معلوم نیست چه زمانی می‌توانند به کشور سومی امن بروند.
احمد خالد می‌گوید: «همه ۳۷ نفر تحصیلات پیلوتی خود را در امریکا و بعضی کشورهای غربی دیگر انجام داده اند. همه شان پرونده مهاجرتی دارند که متاسفانه در این مدت هیچ پیشرفتی نداشته است. حتی مشاورین امریکایی که با ما پیلوت‌ها و انجینیران قوای هوایی به تماس بوده اند، دیگر جواب ایمیل‌ها و تماس‌های ما را نمی‌دهند.»
عبدال (نام مستعار) یکی از همکاران و هم‌سرنوشتان خالد است. این پیلوت سابق قوای هوایی افغانستان از کشورهایی که در آموزش و حمایت از قوای هوایی سابق افغانستان سهم داشتند گلایه‌مند است: «حداقل جامعه جهانی نباید وقت‌کشی کند و باید تصیم قاطعی در قبال متحدان افغانش بگیرد که با به قدرت رسیدن مجدد طالبان، برای نجات جان شان به پاکستان و ایران مهاجر شده اند.»
مرتبط: نخستین پرواز بی پیشینه زنان در افغانستان
عبدال پیلوت چرخ‌بال‌های جنگی بلک‌هاوک بود و در قندهار وظیفه داشت. او از ۲۰۱۶ تا روز سقوط نظام جمهوری اسلامی در قوای هوایی کشورش وظیفه داشت: «تحصیلات خود را مدت دو سال در امارات متحده عربی در بخش هلیکوپتر و مدت یک سال به صورت تخصصی در زمینه بلک‌هاوک در جمهوری سلواکیا به اتمام رسانده ام.»
هلیکوپتر بلک‌هاوک به عنوان یک طیاره بسیار کاربردی در بخش‌های مختلف از جمله انتقال تجهیزات، انتقال سربازان و زخمی‌ها و کشته‌شدگان قوای هوایی افغانستان اجرای وظیفه می‌کرد. شمار زیادی از این چرخ‌بال‌ها در زمان خروج توسط نیروهای امریکایی منهدم گردیده و تعدادی نیز به دست طالبان افتاده است.
عبدال به خاطر فراهم شدن زمینه تحصیل و پیلوت شدنش از متحدان غربی دولت سابق افغانستان سپاسگزار است: «همان طور که ما را در جریان تحصیلات و وظایف حمایت کردند، امیدوارم امروز هم ما را تنها نگذارند. ما سال‌های زیادی دوشادوش نیروهای نظامی ناتو در سرتاسر افغانستان وظیفه اجرا کردیم. امروز که دولت افغانستان سقوط کرده از همکارهای بین‌المللی خود تقاضا داریم ما را به کشوری انتقال دهند که ما بتوانیم از دانش، تجربیات و اندوخته‌های خود استفاده کنیم.»
«سرقوماندان اعلی ما را در میدان نبرد تنها رها کرد»
عبدالرحیم (نام مستعار) یکی از انجینیران قوای هوایی افغانستان شکایت دارد که در پاکستان هیچ کسی به حال آن‌ها توجه نمی‌کند و حتی دفتر ملل متحد از ثبت آن‌ها به دلیل نظامی بودن شان خودداری کرده است.
او به خصوص از رهبری جمهوری ساقط شده شکایت دارد: «در ماه اگست ۲۰۲۱ در قول اردوی قوای هوایی کابل بودم که آوازه سقوط کابل شد و تمام وزیران و وکیلان به شمول سر قوماندان اعلی ما را در میدان نبرد تنها رها کرده و پا به فرار گذاشتند.»
او اضافه می‌کند: «همین باعث شد که بی‌نظمی به وجود آید و بعضی همکاران ما توسط طیارات نظامی به تاجیکستان فرار کردند. دوستان و همکاران ما که به آنجا پناه برده بودند، بعد از چند مدتی توسط همکاران امریکایی منتقل شدند، اما ما که پیاده فرار کردیم، متاسفانه فراموش امریکا شدیم. از زمانی که به پاکستان آمدیم، از سرنوشت کارهای ما خبری نیست.»
عبدالرحیم گفت که نه تنها خود آن‌ها بلکه اقارب باقی مانده نیروهای سابق افغانستان در داخل کشور تهدید و شکنجه می‌شوند: « طالبان پدرم و برادرم را با خود به استخبارات شان برده اند و در مورد من تحقیق کردند. پدر و برادرم را توهین، تهدید و لت و کوب کرده اند.»
حمید (نام مستعار) نیز مانند دیگر همرزمانش مهاجر شده است. او در طیاره‌های بال ثابت پیلوت بود و به عنوان فرمانده عمله و دستیار پیلوت در طیاره‌های "سی-۲۰۸" ایفای وظیفه می‌کرد.
از آرشیف دویچه وله تماشا کنید:
او هفت سال در قوای هوایی افغانستان خدمت کرد، اما حالا نگران آینده خود و کودکانش می‌باشد: «از متحدان مان می‌خواهم که هرچه عاجل با ما در بخش انتقال، حمایت مالی، تعلیم و تحصیل اطفال و اسکان مجدد همکاری نمایند.»
برخی از این پیلوت‌ها و انجینیران برای امرار معاش و تامین نفقه خانواده شان در پاکستان مشغول به کارهایی شده اند که شاید روزی فکرش را هم نمی‌کردند. احمد خالد خوشبخت است که به دلیل آشنایی خوب با زبان انگلیسی برای مهاجران افغان آموزشگاه زبان انگلیسی باز کرده است، اما همواره نگران است که روزی توسط پولیس پاکستان بازداشت شده و به افغانستان اخراج شود. این نگرانی تنها مختص به او نیست، بلکه اکثر همرزمان سابقش و مهاجران افغان در پاکستان که وقت اقامت قانونی شان در پاکستان سپری شده و ویزای شان دیگر تمدید نمی‌شود، از چنین سرنوشتی هراس دارند.
این گروه از پیلوت‌ها و انجینیران قوای هوایی افغانستان از متحد اصلی شان ایالات متحده امریکا به خاطر طولانی شدن روند انتقال آرزده شده اند وچشم امیدشان به سوی کشورهای اروپایی به خصوص جمهوری فدرالی آلمان دوخته شده است که شمار زیادی از همرزمان آنان را پذیرفته و پناه داده است.