«بچه بازی، دام طالبان برای نیروهای امنیتی»
۱۳۹۵ خرداد ۲۷, پنجشنبه
«بچه بازی» در بسیاری مناطق افغانستان رسم است، اما در هیچ جای دیگری شاید مانند ولایت ارزگان زیاد نباشد، جایی که «بچه بی‌ریش» تبدیل به ابزار شهوت رانی فرماندهان قدرتمند پولیس شده است.
به گفته مقام‌های پولیس ولایت ارزگان، طالبان در دو سال گذشته از این بچه‌ها برای راه اندازی موجی از حملات استفاده کرده اند. دست کم شش حمله از این گونه میان ماه‌های جنوری و اپریل صورت گرفته که منجر به کشته شدن صدها پولیس شده است.
غلام سخی روغ لیونی که تا ماه اپریل امسال قوماندان امنیه ولایت ارزگان بود، گفت: «طالبان بچه‌ها را می‌فرستند، بچه‌های مقبول و قشنگ را می‌فرستند تا در پوسته‌ها رخنه کرده و سپس به ماموران پولیس مواد مخدر خورانده و یا آن‌ها را مسموم کنند.»
لیونی به فرانس پرس گفت: «آن‌ها (طالبان) بزرگ‌ترین ضعف نیروهای پولیس را درک کرده اند، یعنی بچه بازی.»
این نشان‌دهنده سوءاستفاده از پسران توسط هر دو جانب منازعه است. یک مقام ولایتی ارشد در ارزگان با تایید گفته‌های روغ لیونی، می‌گوید که «جلوگیری از حملات انتحاری ساده‌تر از حملات توسې بچه بیریشها است.»
این حوادث نشان می‌دهد که بچه بازی تا چه اندازه وضعیت امنیتی را در ولایت ارزگان بدتر کرده است، ولایت دورافتاده‌ای که مقام‌ها هشدار می‌دهند در آستانه سقوط قرار دارد.
صدیق الله، یک فرمانده پولیس در پوسته‌ای در نزدیکی ترینکوت مرکز ولایت ارزگان به فرانس پرس گفت: «این حملات بچه بی ریش ها بی‌اعتمادی عمیقی را میان صفوف پولیس ایجاد کرده است.»
مطیع الله، پولیس ۲۱ ساله که تنها نجات یافته از یک حمله داخلی در ولسوالی دهراود در بهار سال گذشته بود، گفت که شورشیان از بچه‌ها به عنوان "دامی" برای تدارک حملات استفاده می‌کنند.
او افزود که فرد مهاجم بر آن پوسته شخصی به نام ذبیح الله، بچه بی‌ریش فرمانده پولیس بود. به گفته او، این پسر یک شب هنگامی که همه خواب بودند دست به ماشه برد و هفت پولیس به شمول فرمانده آن‌ها را کشت.
مطیع الله که حالا خیاطی می‌کند، با اشاره به جای زخم در پیشنانی خود می‌گوید: «او سپس طالبان را به داخل پوسته آورد و آن‌ها با قنداق تفنگ به همه اجساد می‌زدند تا دریابند که اگر کسی زنده مانده باشد. من خود را مرده جا زده بودم.»
به گفته مطیع الله، «همین که همدستان طالب ذبیح الله سلاح‌ها و مهمات ما را جمع کردند، ذبیح الله اعلام کرد که همه مرده اند.»
گروه طالبان که بچه بازی را در زمان حاکمیت‌اش میان سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ ممنوع کرده بود، استخدام پسران زیر سن برای حملات داخلی را آشکارا رد کرده است.
یک سخنگوی این گروه به فرانس پرس گفت: «ما یک فرقه خاص مجاهدین را برای این گونه عملیات‌ها داریم که همه آن‌ها مردان بالغ ریشدار هستند.»
اما برعلاوه مطیع الله، دیگر قربانیان حملات داخلی نیز به فرانس پرس گفته اند که طالبان از بچه بازی برای رخنه کردن در صفوف نیروهای امنیتی استفاده می‌کنند.
چندین مقام به این خبرگزاری گفته اند که همه ۳۷۰ پوسته پولیس ملی و محلی در ولایت ارزگان عملاً "بچه بی ریش" دارند که تعداد آن‌ها در برخی پوسته‌ها به چهار تن می‌رسد. مقام‌ها گفته اند که این افراد به صورت غیرقانونی استخدام شده اند و برعلاوه استفاده جنسی، سلاح نیز به دست دارند.
این مقام‌ها گفته اند که برخی از ماموران پولیس تقاضای داشتن "بچه بی‌ریش" را بخشی از وظیفه خود دانسته و از رفتن به پوسته‌های بدون بچه بی‌ریش خودداری می‌کنند.
یک قاضی ولایتی گفت که بسیاری از این پسران زمانی که می‌خواستند فرار کنند دوباره گرفتار شده و اتهام ارتباط داشتن با طالبان بر آن‌ها وارد شده است.
این بچه بیریشها گاهی رقابت‌های خونباری را میان افراد پولیس باعث شده اند. مقام‌ها از یک درگیری میان دو فرمانده پولیس در ولسوالی گیزاب در سال جاری خبر می‌دهند که یکی از این فرماندهان دیگری را به "سرقت" بچه بی‌ریش خود متهم کرده بود.
یک قاضی ارشد در ارزگان گفت: «برای تامین امنیت در ارزگان، اول باید افراد پولیس را از بچه‌ها جدا کنیم.» او افزود: «اما اگر به آن‌ها گفته شود که خود را اصلاح کنید، پاسخ عام این است که: ٰاگر من را مجبور به ترک بچه بی‌ریش ام کنی، من نیز پوسته را ترک می‌کنمٰ. طالبان کور نیستند که بفهمند این اعتیاد بدتر از مواد مخدر است.»
در ارزگان بسیاری‌ها بچه بازی را نه "پیدوفیلی" یا میل جنسی به کودکان و نه همجنس گرایی می‌دانند که در اسلام منع است. چارو لتا هوگ، رئیس یک نهاد خیریه در لندن که برای جلوگیری از استخدام کودکان به حیث سرباز کار می‌کند، می‌گوید: «بچه بازی برده داری جنسی فراگیر کودکان است که اغلباً به عنوان یک رسم و نه یک جرم نگریسته می‌شود. از آنجایی که این عمل بیشتر توسط زورمندان، جنگ سالاران، قوماندان‌ها و سیاستمداران انجام می شود، ازبین بردن آن سخت است. به نظر می‌رسد که این عمل قسماً به این دلیل هم ادامه یافته است که دسترسی به زنان محدود است.»