فوتبال وسیله نزدیک شدن پناهجویان و آلمانی ها

درست یک و نیم سال قبل در فضای سرد زمستانی و همزمان با بارش برف، گروهی از جوانان پناهجو برای اولین بار وارد میدان فوتبال در باشگاه "گودسبرگ" شهر بن شدند. در آن وقت، بسیاری از این جوانان بوت های ورزشی نداشته و پا برهنه توپ را در زمین یخ زده، دنبال می کردند.

در ماه نوامبر سال 2015 شتیفن ابلینگ، مربی بازی فوتبال پناهجویانی را که در اقامتگاه های نزدیکی باشگاه او زندگی می کردند، دعوت کرد تا در جنوب شهر بن در باشگاهش آموزش مهارت های بازی فوتبال را فرا بگیرند. این که اندک کسانی از زادگاه خود فرار می کنند که وسایل ورزشی را در چمدان با خود داشته باشند، موضوعی بود که ابلینگ در موردش فکر نکرده بود. بدون شک بوت های ورزشی بسیار قیمت بوده و به ویژه روی دست بسیاری پناهجویان هزینه بلند می گذاشت.

شتیفن ابلینگ مصمم شد که برای شرکت کنندگان در باشگاهش بوت و وسایل ورزشی، فراهم کند. تحت رهنمود ابلینگ هر سه شنبه گروه مشترک از پناهجویان و جوانان آلمانی در باشگاه او به بازی فوتبال می پردازند. ابلینگ در گفتگو با دویچه وله گفت: «ما با هدف خریداری بوت و سایر وسایل ورزشی برای پناهجویان، از جاهای مختلف به ویژه یک مکتب در همسایگی خود پول جمع آوری کردیم».

فوتبال نه تنها برای پناهجویان

در اوایل بسیاری از بازیکنان غیر آلمانی در باشگاه ابلینگ پناهجویان افغان و سوریایی بودند. شماری از پناهجویان از کشورهای افریقایی مانند ساحل عاج و اریتره نیز در این محل حضور می یافتند. اما وجه مشترکی که همه این ها را باهم یکجا نمود، "زیر سن" بودن آنان است. آنان در سنین پائین تر از 18 سال قرار داشته و بدون سرپرست و والدین به آلمان فرار کرده اند.

در میان این پناهجویان بازیکن، شماری از جوانان آلمانی نیز در میدان فوتبال به چشم می خورند. در جنوری سال 2016، ابلینگ ابتکاری را در همکاری مشترکی با یک نهاد دیگر موسوم به "وصل جوانان" در یک باشگاه محلی روی دست گرفت که تمرکز آن روی ادغام پناهجویان جوان در جامعه آلمان بود.

ماکس گریتس، معاون سازمان "وصل جوانان" در خصوص این ابتکار گفت: «هدف ما این است که جوانان آلمانی را با پناهجویان جوان نزدیک تر سازیم... ما تبلیغاتی را با هدف تشویق جوانان آلمانی برای اشتراک در محلات اطراف ما، راه اندازی می کنیم. ما تلاش می کنیم که آنان را به اشتراک تشویق نموده تا زمینه معرفت میان پناهجویان و جوانان آلمانی مساعد شود».

گریتس که یک جوان 22 ساله است و در این باشگاه بازی می کند، گفت که بخشی از فعالیت دیگر آنان را جمع آوری پول به هدف خریداری وسایل ورزشی برای پناهجویان تشکیل می دهد.

ابلینگ مربی این باشگاه در راه اندازی بازی فوتبال و برنامه های آموزشی بسیاری سخت گیرانه عمل نمی کند. او می گوید که هیچ بازیکن مکلف نیست که برای اشتراک در بازی حتمی بیاید. در برخی مواقع رقم بازیکنان در میدان فوتبال هم متفاوت می باشد. به بیان او، در شماری از سه شنبه ها حتی سی بازیکن در میدان فوتبال حضور دارند ولی در روزهایی که آب و هوا مناسب نباشد، حتی رقم آنان به ده تن می رسد. در هر شرایط به دلیل این که بازیکنان افراد زیر سن اند، یکی از کارمندان اقامتگاه پناهجویان آنان را همراهی می کند.

رویایی حرفه ای شدن

چینیدو، نوجوان شانزده ساله یکی از اعضای تازه وارد باشگاه ابلینگ، چند ماه قبل وارد آلمان شده است. او از هراس فعالیت های گروه تروریستی بوکوحرام از شمال نایجریا پا به فرار نهاده است. این نوجوان نایجریایی در گام نخست از زادگاهش به لیبیا رفته و سپس از طریق بحیره مدیترانه وارد اروپا شده است.

او در مصاحبه با دویچه وله گفت: «راه فرار بسیار دشوار بود، بسیاری از مردم در بیابان ها و در نتیجه واژگون شدن قایق ها، جان هایشان را از دست دادند». این نوجوان در حال حاضر در یکی از اقامتگاه های پناهجویان زیر سن زندگی می کند. چینیدو تحت "مراقبت های فرعی" قرار گرفته و عدم اخراج او از آلمان، تا یک سال دیگر تضمین شده است. این نوجوان، مکلف است که با سپری شدن این زمان درخواست دیگری را برای تمدید زمان حضورش در آلمان به ادارات مربوط، ارائه کند.

چینیدو می خواهد که در آلمان باقی بماند. رویای او بازی کردن در میان اعضای لیگ آلمان و یا لیگ برتر بازی کند. او گفت: «من می خواهم که یک بازیکن حرفه ای مانند مسی شوم که با تیم های بارسلونا و یا آرسلان بازی کنم». مربی این باشگاه تردید دارد که احتمالا در میان پناهجویان بازیکن استعدادهای سرشار نیز وجود داشته باشد. او گفت که بسیاری آنان در مسیر فرار یک تا دو سال از پیشبرد تمرینات باز مانده اند.

علا، نوجوان سیزده ساله از شهر حلب سوریه نیز یکی از بازیکنان دیگر در این باشگاه است که دو سال قبل وارد آلمان شده است. او اشتیاق حرفه ای شدن در سر نداشته تنها به هدف بهتر شدن زبان آلمانی و سرگرمی به این باشگاه می آید. او می گوید: «من می خواهم که در آینده یک داکتر شوم. فرض کنیم اگر زمانی وضعیت سوریه بهتر شد، من می خواهم دوباره به سوریه بروم چرا که آنجا وطنم است».

با این همه، شتیفن ابلینگ ابراز امیدواری می کند که این راه اندازی بازی های فوتبال و آموزش مهارت های آن بتواند به جوانان پناهجو مانند چینیدو و علاه کمک کند که خود را در جامعه آلمان بازیابی کنند. شتیفن افزود: «من می خواهم که این جوانان بتوانند در آلمان مانند آلمانی ها زندگی کنند. آنان بتوانند به مکتب بروند و در آینده محل کار پیدا کنند».

او همچنان می خواهد، پناهجویانی که آسیب های روانی یا "تروما" را تجربه کرده اند، حالا اینجا لحظات مهربانی و خوش قلبی را بدست آورند. او در فرجام علاوه کرد: «نکته اساسی این است که آنان لذت ببرند. فوتبال یک بازی آسان است که بازیکنان تنها به یک توپ و دو دروازه نیاز دارند».

دویچه وله / ا. ج.