مخالفين موگابه:"زيمبابوی در آتش ميسوزد"

اما کارشناسان به اين باور اند که دو روز کافی نیست تا در بارۀ همه بحران هایی بحث کرد که اکنون قارۀ افریقا را تکان می دهد: از الجزایر تا سومالیا، از ساحل عاج تا سودان - همه جا کودتا صورت می گیرد، جنگ داخلی و دیکتاتور ها حاکم اند.

به ندرت در این قاره چیزی غیر از این ها در جریان بوده است، اما بر این نشست فشار بین المللی زیادی وجود دارد: در رابطه با وضعیت سیاسی در زیمبابوی، کشور های " جی – هشت" و نیز سازمان ملل متحد و سازمان های مختلف برای حقوق بشر از کشور های افریقایی تقاضا می کنند تا بالاخره دست به عمل بزنند. اما در افریقا انتظارات بی نهایت محدود است. مولیتسی مبکی ، معاون ریاست انستیتوت ِ افریقایی جنوبی توضیح می دهد:

"حکومت های افریقایی در صورتی که مسالۀ انتقاد از حکومت های دیگر در میان باشد، بسیار محتاط اند. زیرا بسیاری از آنها خود اشتباه می کنند. آنها به خصوص در برابر موگابه محتاط هستند، زیرا می ترسند که در صورت انتقاد از وی، او گناهان خود شان را فاش خواهد ساخت. این ترس مسالۀ جدیدی نیست و ما آنرا از سال 2000 می شناسیم."

مولیتسی مبکی می داند که از چه سخن می گوید. تبو مبکی، برادرش رییس جمهور افریقای جنوبی و در ضمن یکی از میانجی های عمده در زیمبابوی می باشد که تاکنون از سخن گفتن آشکار خودداری کرده است و در عوض یک سیاست "دیپلوماتیک آرام" را ترجیج داده است. اما در روز های اخیر لحن کلام تند تر شده است. کشور های چون بروندی، کینیا، رواندا، اوگاندا و تانزانیا انتخاب موگابه را "راه حلی" برای بیرون رفت از بحران نخواندند.

در اين ميان اودینگا، رییس جمهور کینیا تقاضای اعزام سربازان کلاه آبی را به زيمبابوی نموده است:

"آنچه که در زیمبابوی اتفاق می افتد، در نگاه جامعه جهانی برای افریقا شرم آور است."

نگونی مافورویس، یکی از صاحب منصب های فراری از زیمبابوی نیز خواهان مداخله از خارج است. او می گوید:

"مردم زیمبابوی نمی توانند هیچ تغییری در وضع کشور وارد کنند. آنها از این می ترسند که تا فردا زنده نمانند. فقط نیرو های خارجی قادر به تغییر در اوضاع کشور هستند."

در نشست شرم الشیخ، رهبری حزب اپوزیسیون "جنبش برای تغییرات دموکراتیک" همۀ رهبران افریقایی را با این سخنان به عمل فوری فرا خواند:

"زیمبابوی در آتش می سوزد، این وظیفۀ اتحادیه افریقا است تا این کشور را نجات دهند، قبل از آنکه تا تهداب بسوزد."

اما روبرت موگابه نمی خواهد به این صدا های اعتراض آمیز گوش فرا دهد:

"اتحادیه افریقا هیج حقی ندارد تا برای ما تجویز کند که ما در قانون اساسی کشور ما تغییری وارد سازیم و یا چه سان باید بر کشور مان حکومت کنیم. تا زمانی که ما از قواعد خود ما پیروی می نماییم، باید جهان ما را به حال ما بگذارد. از طرف من آنان می توانند تعزیرات شان را بالای ما حفظ کنند، ما یک راه مقاومت را خواهیم یافت."

چنان به نظر می رسد که شرکت کنندگان نشست شرم الشیخ در جستجویی یک راه مصالحه اند. وزرای خارجۀ اتحاديه افریقا قبل از آمادگی برای نشست در شرم الشیخ در روز های اخیر دیالوگ را یگانه راه حل خواندند. منشی اتحاد افریقایی اعلام داشت که در روز نخستین نشست، روی یک حکومت ِ اتحاد ملی بحث خواهد شد که مرکب از حزب حکومتی و اپوزیسیون باشد.

یک چنین راه حلی را مورگان تسوانگیری، رهبر اپوزیسیون و برنده واقعی انتخابات نیز ممکن می داند. او در گفتگویی با یک روزنامۀ بریتانیایی اظهار داشت که او می تواند یک حکومت موقتی را با موگابه تصور کند.

موضوع زیمبابوی در نشست شرم الشیخ بر موضوعات دیگر کشور های افریقایی از قبیل آب آشامیدنی، و برطرف کردن فاضلاب سایه می افگند، این چیزی است که در پهلوی افزایش قیمت های مواد اولیۀ زندگی، یکی از مسایل اصلی این قاره را تشکیل می دهد.