مدیترانه، گورستان مهاجران

لامپیدوسا ۲۰۱۳: قبل از اینکه این جزیره ایتالیا به نام "جزیره مهاجران" شهرت پیدا کند، بین تونس و سیسلی ۳۰۰ تا ۴۰۰ مهاجر غرق شدند. حکومت در روم یک مراسم تشییع جنازه دولتی را دستور داد و جان باختگان شهروندی ایتالیا را به دست آوردند. کسانی که زنده ماندند، به دلیل ورود غیرقانونی، مجرم شناخته شدند. اعضای خانواده های قربانیانی که ایتالیایی به حساب می آمدند، اجازه سفر به ایتالیا را به دست نیاوردند، زیرا مقامات نتوانستند مرده ها را شناسایی کنند. همه قربانیان ناشناس به خاک سپرده شدند. 

مالتا ۲۰۱۵: در حدود ۷۰۰ پناهجو غرق شدند؛ ۲۴ جسد از آب ها بیرون کشیده شدند. یک اسقف کاتولیک و یک ملا امام مسلمان مراسم تشییع جنازه این قربانیان را که در ۲۴ تابوت ساده قرار داشتند، به جا کردند. رسانه ها از یک "مراسم هیجان آور" صحبت کردند. گل برای همه قربانیان به دریا پرتاب شد. جان باختگان در قربستان مرکزی در مالتا به خاک سپرده شدند. 

مسیر بحیره مدیترانه را که پناهجویان برای فرار انتخاب می کنند، خطرناک ترین و کشنده ترین است. از جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ تا امروز هرگز به این اندازه انسان های زیادی در "ماره نوستروم" جان های خود را از دست نداده بودند که در سال ۲۰۱۶ این آب ها قربانی گرفت. راینر زیریس، متخصص الهیات، مورخ هنر، باستان شناس و محقق سوگواری می خواست این مسأله را بررسی کند: در اتحادیه اروپا و در کشور ما چگونه با مرده های که از آب ها بیرون کشیده می شوند، برخورد می گردد؟ قبرهای افراد غرق شده چگونه به نظر می رسند؟ به سوال های مربوطه مقامات ذیصلاح در واقع پاسخ دادند، اما جواب های میان خالی بودند. 

ایدان اوتسوگوس، کمیسار حکومت فدرال در امور پناهجویان اعلام کرده است که هیچ "مقررات قانونی مشترک برای دفن مهاجران" وجود ندارد. او گفته است که هر کشور عضو اتحادیه اروپا در خاک خودش در قبال این امر مسئولیت دارد. دفتر دیمیتریس اوراموپولوس در پاسخ به این سوال، جزئیات بیشتری را بیان داشت، اما اظهارات او مشابه با گفته های دیگران است، یعنی این که اتحادیه اروپا در این زمینه "هیچ قدرت قانونی" ندارد. 

در لامپیدوسا، مهاجران غرق شده نخست در گورستان جزیره پیسانا کالا به خاک سپرده شده اند، در یک بخش جداگانه "بدون نام". بر سر گورهای شان شماره زده شده است. مثلا شماره ۳ و یا سه جسد از ۸ مارچ ۲۰۱۱ و یا هم مرده پنجم از سال ۲۰۰۳. 

فراتر از فرارها، این امر جای شرم برای اروپا است. شهردار لامپیدوسا برای اینکه این پناهجویان بی نام عزتمندانه دفن شود، تلاش زیادی کرده است؛ اما پول برای اینکار در دسترس نبوده است و یا هم شهروندان این جزیره خشمگین بوده اند. در همین حال مهاجران مرده به طور فزاینده به سیسلی آورده می شوند.
زیریس همچنین در مورد وضعیت در اوروس، منطقه مرزی بین یونان و ترکیه نیز تحقیق کرده است.  سال ۲۰۱۰ یک گزارش در مورد گور دسته جمعی در زیدروس یونان که عمدتا ساکنان آن مسلمانان اند، منتشر گردید. در این محل، مهاجران جان باخته برای ۸۰ روز در سردخانه نگهداری شده بودند و چون کسی از اقارب آنها مراجعه نکرده بود، مفتی محل آنها را بر اساس شریعت اسلامی به خاک سپرده بود. فردی که کفن و دفن آنها را انجام می دهد ۷۰۰ یورو به دست می آورد. 

در چندین جزیره دریای اژه، در حال حاضر برای پناهجویان مرده، به صورت رسمی و غیر رسمی گورستان وجود دارد. زیرس می گوید که اما بالای این گورستان ها پرده شرم آویزان است. به جای مقامات، مردم و سازمان های غیر دولتی در این ساحه فعال گردیده اند زیرا "آنها نمی خواهند چنین با مردگان زندگی کنند". او به عنوان مثال از مارتین زامورا یاد می کند که یک شرکت اسپانیایی در زمینه خاک سپاری مردگان دارد. زامورا از سال ۱۹۹۹ به هر جسد از مهاجرانی که می خواستند به اروپا خود را برسانند، رسیدگی می کند. با اموال شخصی که از مرده ها بدست آمده است، او در مراکش در جستجوی اقارب این قربانیان فعال است و تلاش می کند که حد اقل جسد قربانی به خانواده اش تسلیم داده شود. در این میان او را در آنجا می شناسند. به این ترتیب زامورا به طور رایگان در ۶۰۰ مورد موفق بوده است.

nka/af (KNA)