مردم فقیر کابل از کنفرانس بن چه می خواهند؟

باشندگان کابل می گویند که حکومت افغانستان به قدر کافی در کاهش فقر و گرسنگی در پایتخت این کشور توجه نکرده است.

زندگی فقیرانه در هر کناره کابل به وضاحت مشاهده می گردد. ایشان با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کنند؛ چنانچه 40 درصد باشندگان این شهر بیکار بوده، خشونت ها زندگی روزمره مردم را به مخاطره مواجه کرده و همچنان حدود بیشتراز نیم جمعیت این شهر دسترسی به آب آشامیدنی ندارند.

بعد از یک دهه که از کنفرانس اول بن در مورد افغانستان می گذرد، این بار نمایندگان اشتراک کننده در کنفرانس که بازهم در پایتخت قبلی آلمان غربی برگزارمی گردد، توقعات بیشتر و درعین حال متفاوت از کنفرانس اول دارند.

باوجود خوشبینی های سال 2001 و بذل کمک های میلیارد دالری که از آن سال تا اکنون به افغانستان پرداخته شده است، بیشترین مردم این کشور هنورهم در پائین ترین سطح فقر به سرمی برند.

سردار ولی، یک میوه فروش در شهر کابل به خبرگزاری رویترز گفت: "دراین کنفرانس، آنها باید فقرا را کمک کنند... زمانی که کمک های دالری به جیب های وزیران افغان، شاروال ها یا حکومت می ریزد، بناء این کمک ها هیچ کاری را برای فقرا انجام نمی دهد... ما یک شخصی را می خواهیم که برای کشور ما کار کند (از ما نمایندگی کند)، نه شخصی را که کمک ها را به دست آورد و برای خویش ساختمان های بلند منزل اعمارکند".

درشرق کابل، صدها انسان در زیر خیمه زندگی می کنند، اکثریت ایشان بیجاشدگان داخلی هستند که از بیم جنگ در ولایات ناامن این کشور، به ویژه ولایت جنوبی هلمند و همچنان بغلان در شمال کشور، به این جا آمده اند.

برفراز خیمه های سفید که این فقرا زندگی می کنند، دودی سفید رنگی حلقه بسته است؛ و اطفال در خیابان ها مصروف کالاشویی و پرکردن آب در بوتل های پلاستیکی از منازل همجوار می باشند.

بر اساس آمار سازمان ملل متحد ، درحال حاضر بیشتر از نیم میلیون افغان بیجا شدگان داخلی اند و بنابر اغتشاش ها و خشکسالی امسال حدود سه میلیون افغان را با خطر گرسنگی، سوتغذیه و بیماری روبرو کرده است.

در میان این افراد، یکی وحیده است که در زیر یکی از خیمه ها در ناحیه هشتم شهر کابل زندگی می کند . وی عکس های دو فرزند خود را نشان می دهد که یکی آن ها کشته شده و دیگری هم ناپدید می باشد. او می گوید که حکومت توجه چندانی جهت کمک به وی و نواسه اش نکرده است.

وی افزود :"من ازگرسنگی می میرم، من از تشنگی می میرم" ."خرید آب برایم پنج افغانی تمام می شود، من نواسه های خرد سال دارم. من توقع دارم که حکومت مرا حمایت کند زیرا من مشکلات زیادی در زندگی دارم".

این درحالی است که افغانستان از جمله بزرگترین کشورهای دریافت کننده کمک می باشد. چنانجه بر اساس معلومات به دست آمده، این کشور تنها امسال حدود 16 میلیارد دالر کمک از جامعه جهانی دریافت کرده است.

خیابان های عمومی در کابل تخریب شده و شبکه برق رسانی به مشکلات مواجه است؛ در حالی که یک پنجم خانواده ها از تسهیلات شستشو و تشناب ها مطابق به شرایط حفظ الصحه محروم می باشند.

باشندگان کابل می گویند که این ها از موضوعات اساسی اند که آنها می خواهند در مذاکرات بن انعکاس یابند. محمد ابراهیم، یک تن از بزرگان گروه مهاجرین که در قریه چادرنشین در شرق کابل زندگی می کند، گفت: "در حدود سه سال است که ما در زیر این خیمه زندگی می کنیم ... ما می پرسیم که جامعه بین المللی یا رئیس جمهور افغانستان در کجا است که برای ما غذا و یا سرپناه بدهد".

رویترز / نصرالله نوری
ویراستار: رسول رحیم