آموزشگاه بانوی مهاجر برای دختران افغان در پاکستان

احمدی که از رشته ادبیات انگلیسی از دانشگاه بدخشان پنج سال پیش فارغ شده و بعد از فراغت مدت سه سال به عنوان استاد در این رشته در دانشگاه بدخشان تدریس کرده است، روزهای بلاتکلیفی در پاکستان را تبدیل به فرصتی برای دختران کرده است؛ دخترانی که از وطن شان آواره شده و در پاکستان در بی‌سرنوشتی به سر می‌برند.

خانم احمدی می‌گوید هدف از ایجاد این صنف درسی کمک به دخترانی است که در افغانستان از آموزش بازمانده اند و در پاکستان نیز با گذشت چندین ماه در بی‌سرنوشتی به سر می‌برند. او همچنان با گرفتن مزد اندکی از دانش‌آموزان می‌تواند هزینه مالی خانواده خود را در مهاجرت تامین کند.

خانم احمدی می‌گوید: "من در یکی از اتاق‌های خانه خود روزانه پنج صنف درسی را از صبح تا شام تدریس می‌کنم و بیشتر شاگردان من دخترانی اند که در افغانستان از آموزش محروم شدند. همه با علاقه بسیار می‌آیند و تلاش می‌کنند آینده خود را بسازند و این برای من خیلی روحیه می‌بخشد."

مرتبط: محرومیت از آموزش؛ آینده نامعلوم کودکان مهاجر افغان در پاکستان

احمدی که درد و ناامیدی دختران بالاتر از صنف ششم در افغانستان و رنج مهاجرت را با گوشت و استخوان خود درک کرده است، می‌گوید سپری کردن روزهای آوارگی در پاکستان، خصوصاً برای خانواده‌هایی که اطفال شان از درس و تعلیم باز مانده اند، طاقت‌فرسا است.

وی در کنار این که یگانه آموزگار برای شماری از دختران مهاجر افغان است، تامین‌کننده معیشت یک خانواده هشت نفری نیز است. او می‌گوید محرومیت دختران خودش از مکتب او را وادار ساخته است تا در دیار مهاجرت نیز از تلاش برای گسترش آموزش دست نکشد.

وحیده احمدی ‌‌در مورد دشواری‌های رسیدگی به امور خانه و پیش بردن این کورس آموزشی می‌گوید: "با وجودی که پسر خورد من یک ساله است و مسئولیت یک طفل خورد برای یک مادر بسیار سنگین است، اما این مسئولیت سنگین مانع تلاش من برای آموزش دختران خودم و دختران مهاجر افغان نشده است."

در هر ساعت درسی در این اتاق کوچک به تعداد بیشتر از ۳۰ تن سرگرم فراگیری زبان انگلیسی اند. برای بسیاری از این دانش‌آموزان، این یگانه امکان آموزشی است.

زهرا جویا، دانش‌آموز این کورس زبان می‌گوید: "در سال گذشته قرار بود به صنف دهم ارتقا پیدا کنم، اما بدبختانه اجازه رفتن به مکتب را نیافتم و این کار طالبان خیلی برایم سخت بود. خانواده من تصمیم گرفتند که افغانستان را ترک کنند. من کوشش می‌کنم یک آینده جدید را از نو برای خود بسازم."

سمیه عادل، دیگر شاگرد این کورس خانگی می‌گوید:" اینجا همه ما دختران افغان استیم. همه برای آینده بهتر تلاش می‌کنیم و بزرگترین آرزوی همه ما اجازه یافتن دختران به مکتب رفتن است."

وحیده احمدی که پس از سقوط جمهوریت و به قدرت رسیدن مجدد طالبان، مجبور به ترک کشورش شده است، با مشکلات مشابه با دیگر آوارگان افغان مواجه است. از یک جانب مدت ویزای او در پاکستان رو به اتمام است و از جانب دیگر هنوز کارهای انتقال‌اش به ایالات متحده امریکا طی مراحل نشده است. اما او مصمم است که تا آن زمان به آموزش زبان انگلیسی به مهاجران افغان ادامه بدهد.