مهاجران جوان به حیث داور فوتبال در برلین آموزش می‌بینند
۱۳۹۸ دی ۲, دوشنبه
در دیوار "خانه فوتبال" در برلین، توسط پروژکتور یک میدان بازی فوتبال نشان داده می‌شود که یک توپ تقریباً در روی خط میدان قرار دارد. یولور ساوه، آموزگار کورس از اشتراک‌کنندگان می‌پرسد: "این توپ در خارج خط است و یا در داخل میدان قرار دارد؟"
۱۴ اشتراک کننده با اتقاق نظر می‌گویند که توپ داخل میدان است و به این ترتیب با این داوری بی‌طرفانه می‌خواهند بازی ادامه یابد. هدف این مهاجران این است تا در آینده بسیار نزدیک به عنوان داور در میدان‌های فوتبال به صورت عادلانه و بی‌طرفانه میان بازی‌کنان تیم‌های رقیب داوری کنند.
خالد، نوجوان ۱۶ ساله از افغانستان، یکی از اشتراک کنندگان در این دوره آموزشی است که تا نیمه ماه فبروری سال نو ادامه می‌یابد. او در باره دلیل اشتراکش در این کورس می‌گوید: «در بازی‌های ما به ندرت داور می‌آمد. سپس تیم رقیب یک نفر را به عنوان داور انتخاب می‌کرد و ما بعضاً احساس می‌کردیم که به ضرر ما داوری شده است.»
او شش سال پیش از افغانستان به برلین آمد و در این میان شاگرد صنف یازدهم مکتب در "لیسه سارتر" است و در تیم فوتبال "سرخ- سفید هلرسدورف" بازی می‌کند.
خالد جوان‌ترین اشتراک کننده در این کورس مربوط به "اتحادیه فوتبال برلین" (BFV) است که برای دومین بار چنین کورسی را برگزار می‌کند. در دوره اول کورس ۱۳ مهاجر اشتراک داشتند. کارلوس الخطیب، رئیس پروژه "فوتبال بدون مرز" که این برنامه آموزشی نیز بخشی از آن است، می‌گوید: «ده تن آنها تاهنوز [به عنوان داور] فعال هستند و دو تن دیگر هم در پروژه‌های اجتماعی در بخش فوتبال کار می‌کنند.»
این برنامه آموزشی از سال ۲۰۱۶ به این سو جریان دارد، اما برخی‌ها تازه از آن آگاهی یافته اند. مانند مرتضی، جوان ۳۲ ساله دیگر افغان که از سال ۲۰۱۶ به این سو در کمپ‌های متعددی زندگی کرده با دیگر مهاجرین فوتبال بازی کرده است. او دو سال پیش خودش در منطقه "لاوزیتس" یک تیم به نام "شیران لاوزیتس" را ایجاد کرد.
مرتضی می گوید: «من امیدوارم که تیم ما در لیگ محلی (کرایزلیگا) پذیرفته شویم.»
چون این تیم باید یک داور را در بازی‌ها انتخاب کند، مرتضی برای یک دوره یازده ساعته در سمینار اشتراک می‌کند. رفت و آمد او با موتر به برلین چهار ساعت دوام می‌کند. او می‌گوید: «دلم می خواهد که همیشه و همیشه بیاموزم.»
۱۲ اشتراک‌کننده دیگر نیز می‌خواهند بیاموزند. همه آنها می‌توانند به خوبی و یا به بسیار خوبی آلمانی حرف بزنند.
با وجود آنکه الخطیب، رئیس این پروژه در آغاز دو ترجمان دری و عربی را استخدام کرده بود، اما او بعد از این دیگر به ترجمان نیازی ندارد. او می‌گوید: «در واقع ما دیگر به آنها نیازی نداریم، به خصوص افغان‌ها به خوبی آلمانی حرف می‌زنند.»
بسیاری از آنها تا هنوز در کمپ‌ها زندگی می‌کنند. اما خالد این خوشبختی را دارد که با خانواده شش نفره اش در یک خانه سه اتاقه زندگی می‌کند. او می‌گوید: «این بهتر از کمپ است.»
مرتضی از مدتی به این سو به عنوان نگهبان وظیفه‌ای در یک کودکستان در منطقه "فورست" یافته است.
الخطیب در باره ادغام این جوانان مهاجر می‌گوید: «مهم این است که بخشی از کل جامعه باشند و در حاشیه قرار نگیرند.»
dpa/af/hm