جنگ با تیر و کمان علیه تفنگ و تانک در نایجریا

یوسف، یک شکارچی که در شهر آداماوای نایجریا زندگی می‌کند، حالا علیه بوکوحرام می‌جنگد. او می‌گوید: «ما می‌توانیم خودمان را تقریبا پنهان کنیم و بعد آنها را در یک جنگ تن به تن غافلگیر کنیم».

او با نام مستعار یوسف صحبت می‌کند و نمی‌خواهد نام اصلی‌اش فاش شود. او شرح می‌دهد: «این عبادت ماست که ما را از حملات تفنگداران آنان حفاظت می‌کند. سربازان فقط تفنگ دارند. ما روش‌های دیگری داریم. ما بوکوحرام را در کمین گیر می‌اندازیم.»

یوسف می‌گوید که او و همراهان‌اش محیط را می‌شناسند و می‌دانند خودشان را کجا پنهان کنند تا از سوی شورشیان بوکوحرام دیده نشوند و بتوانند به خوبی بالای آنان حمله کنند. به گفته وی به همین ترتیب بود که این گروه تروریستی از شهر موبی عقب رانده شد.

این مرد داوطلبانه تصمیم گرفت که در برابر گروه قدرتمند بوکوحرام جنگ چریکی کند. یوسف می‌گوید او لباس‌های مخصوص دارد که وی را محافظت می‌کند: «یک شکارچی واقعی همیشه یک تعویذ را به همراه دارد که برای دشمن ترس ایجاد می‌کند. ما همچنان لباس مخصوص هم داریم که به طریقه سنتی بافته می‌شوند.» این برداشت که مرگ و زندگی دست خداوند است، یوسف و همراهان‌اش را به جنگ علیه بوکوحرام کشانده است.

نیروهای مردمی از اردو قوی‌تر اند؟

هیلاری متفس، دانشمند علوم سیاسی در دانشگاه جان هاپکینز در شهر بالتیمور امریکا می‌گوید که این چریک‌های مردمی از همه بخش‌های اجتماعی برخاسته‌اند: «این واکنش خودجوش مردمی در مقابل شکست پولیس و اردو برای تامین نظم اجتماعی است.»

نیروهای امنیتی نایجریا تلاش می‌کنند با راه اندازی عملیات‌های بزرگ بر گروه تروریستی بوکوحرام غالب شوند. بنابر گزارش رسانه‌های این کشور، 20 درصد از بودجه دولت صرف هزینه‌های دفاعی می‌شود.

اما به گفته خانم هیلاری متفس، این پول اکثرا به جاهای اصلی‌اش نمی رسد و به همین دلیل خیلی از سربازان حکومتی شاکی‌اند و در جنگ با بوکوحرام تجهیزات نظامی‌شان را تسلیم کرده و فرار می‌کنند.

حالا این سوال مطرح می‌شود که نیروهای مردمی می‌توانند با سلاح‌های شکاری‌شان در مقابل یک گروه تروریستی مجهز از نیروهای اردو قوی‌تر باشند؟

هیلاری متفس می‌گوید برای دریافت پاسخ این سوال باید با دقت بیشتر و با جزئیات به ساختار دستگاه‌های امنیتی نایجریا توجه شود: «اردو به خوبی آموزش ندیده و به خوبی تمویل نمی‌شود. پولیس نایجریا بیشترین استخدام را دارد. برآوردهای تازه می‌رسانند که شمار پولیس نایجریا به 400 هزار تن می‌رسد. این بسیار سخت است که یک دستگاه امنیتی را با این تعداد از نیروها آموزش و تجهیز کرد».

مبارزه با تیر و کمان علیه جنگجویان کاملاً مسلح

روزنامه‌های نایجریایی عکس‌هایی را منتشر کرده اند که نشان می‌دهند نیروهای مردمی با تیر و کمان و نیزه از مناطق‌شان در برابر حملات شورشیان بوکوحرام دفاع می‌کنند.

یک شکارچی دیگر از شهر موبی می‌گوید که اردو با سلاح‌های مدرن می‌جنگد اما آنها از سلاح شکاری استفاده می‌کنند: «ما سلاح شکاری داریم و همچنان سلاح‌هایی که با آهنگری دستی درست می‌کنیم. برخی از مردم با نیزه مجهز هستند».

این شکارچی نایجریایی می‌گوید حیوانات وحشی یی را که مردم معمولا شکار می‌کنند نیز از انسان ها قوی‌تر اند.

ادریس عبداللهی، یکی از باشندگان ولسوالی گومبی از این اقدام شکارچیان و نیروهای مردمی بسیار خوشحال است: «از آغاز آنها جنگ علیه بوکوحرام را حمایت کردند. آنها می‌دانند که در روستاهای‌شان چه کسی به بوکوحرام تعلق دارد».

از سوی نیروهای حکومتی به شمولیت نیروهای مردمی در جنگ علیه بوکوحرام علاقمندی وجود ندارد. ادریس نقش اردو را در این جنگ مهم می‌داند، اما می‌گوید: «واقعا نیروهای مردمی و شکارچیان به خاطر این موفق‌اند که معمولا از جنگل‌ها و مناطق‌شان شناخت بهتری دارند. آنها هر کنج اینجا را می‌شناسند.»

اگرچه حتی اردو هم گاهی در جنگ با بوکوحرام دست‌آوردی ندارد، اما نیروهای چریکی توانسته‌اند موفقیت‌هایی را به دست آورند و مناطق موبی، هونگ، گومبی و مایها را در شهر آداماوا از دست این گروه تروریستی آزاد کنند.

از دولت گرفته تا نیروهای اردو و مردم از این عملکرد نیروهای مردمی و شکارچیان محلی خوشحال‌اند، اما خود این چریک‌ها می گویند باید برای ادامه نبردشان در مقابل گروه تروریستی بوکوحرام یا از سوی دولت و یا هم از سوی جامعه کمک بیشتری به دست آورند، چرا که آنان نیز باید خانواده‌های شان را حمایت مالی کنند.