هندوستان: تولید بی سابقه گندم و گرسنگی مردم

دولت بخش بزرگ غله جات را خریداری می کند اما به مردم نیازمند برنج و گندم نمی رسد. برعکس میلیون ها تن گندم در هوای آزاد می گندد.

به طور مثال در یک گدام سرباز نزدیک به دروازه دهلی، جوال های گندم زیر یک سقف قرار دارند. تنها چیزی که این جوال های غله را محافظت می کند، یک سقف است و در پایین آن تخته های چوبی قرار دارند و یک کارگر روزمزد موش ها را دور می راند و در راهروهای باریک آن غله جاتی را که فروریخته اند جاروب می کند.

ساویتری، کارگر روزمزد می گوید: «در بیرون مردم زیادی گرسنه اند و در این جا بخش زیاد غله جات می گندند». او ادامه می دهد: «مسوول این که به قدر کافی گدام غله وجود ندارد، حکومت است. ما به قدر توان مان می کوشیم تا جوال ها را محافظت کنیم. اما اگر آنها در بیرون باشند و باران ببارد، کاری از ما ساخته نیست».

غله جات می گندد

در بیرون گدام و در هوای آزاد، تا چشم کار می کند، هزاران هزار جوال گندم دیده می شوند. اما این غله جات بدون کدام محافظتی در معرض آفتاب و باران های سیل آسای موسمی قرار دارند.

یک تاجر تایید می کند که یک بخش این غله از چهار سال بدین سو همین طور در این جا قرار دارد. او می گوید: «هندوستان یک کشور فقیر نیست. ما مطلقاً این امکان را داریم که خود مان مردم مان را تغذیه کنیم. اما سیاست فاسد است و هیچ کاری را انجام نمی دهد. گندم می گندد و مردم گرسنگی می کشند. چرا هندوستان مازاد حاصلات غله جات اش را به خارج صادر نمی کند؟ بالآخره در برابر آن در کشور پول می آید».

البته فروش غله جات به خارج و به قیمت بازار جهانی شاید یک تجارت پرخطر باشد. حکومت هندوستان به زراعت اش یارانه می دهد. حکومت قیمت نسبتاً بلندی برای غله جات و برنج می پردازد و بخش بزرگ محصولات زراعتی را خودش خریداری می نماید. ذخیره غله جات دولتی پس از چندین سال برداشت بلند و بیسابقه به 82 میلیون تن رسیده است. تنها چین در مرتبه بالاتر قرار دارد. اما چه فایده که چنین ذخیره عظیم غله وجود داشته باشد و میلیون ها گرسنه هندوستانی به آن دسترسی نداشته باشند. در حقیقت ذخیره گاه این غله جات بسیار خراب است و در هندوستان تنها برای حدود 60 میلیون تن غله جات ذخیرگاه وجود دارد.

پول های کمکی هدر می روند

دیوندر شرما، کارشناس غذایی می گوید: «گندیدن غله جات یک بی توجهی جنایتبار نسبت به فقرا است». علاوه براین، دولت هندوستان سالانه بیش از 13 میلیارد دالر امریکایی در برنامه امدادی مرکزی کارسازی می کند تا مواد غذایی اصلی را با قیمت پایین تهیه کند. با این هم، براساس گزارش بانک جهانی بیش از نصف آن به دلیل تورم دیوانسالاری و فساد در دستگاه توزیع به هدر می رود.

شرما خواهان یک تغییر ریشه یی در این سیستم می باشد. او می خواهد از اصل اضافه تولید مورد خواست دولت به مسوولیت پذیری بیشتر محلی روی آورده شود: «ما باید از هردانه جواری حفاظت کنیم. ما ضرورت داریم برای تولید، ذخیره و تامین امنیت غذایی از سطح محلی شروع کنیم. مهاتما گاندی قبلاً گفته است که ما در کشوری مانند هندوستان به یک تولید انبوه زراعتی نیاز نداریم بلکه به زراعتی ضرورت داریم که توده های روستایی بتوانند با آن زندگی شان را پیش ببرند».

رسول رحیم (ای آر دی، زید دی اف)

ویراستار: عارف فرهمند