پنج سالگی انقلاب مصر؛ میدان تحریر هنوز سمبول مقاومت است

در پنجمین سالروز این رویداد، فرمانروایان کنونی بر علیه کسانی که مظنون به دفاع از دموکراسی یا حزب ممنوعه اخوان المسلمین اند، با شدت اقدام می کنند و می خواهند به هر قیمتی جلو تظاهرات جدید را بگیرند. این در حالی است که میدان تحریر هنوز سمبول مقاومت است.

در 25 جنوری 2015، کریم فرید ناگهان متوجه شد معنای نام این میدان به حقیقت پیوست. یعنی این که روزانه ده ها هزار نفر به سوی "میدان تحریر" می آمدند که معنایش میدان آزادی است و کریم فرید نیز یکی از آن ها بود.

او آن زمان را به یاد آورده و می گوید: «از نخستین بعد از ظهر به بعد من در آنجا بودم. این یک تصمیم خودجوش بود. من با چشمان سرم شاهد بینوایی کشور بودم. آنچه به مثابه یک جوان آرزو می کردم، امیدواری بود».

شب هنگام نیروهای امنیتی موفق گردیدند با دنده ها، گاز اشک آور و زندانی ساختن، یک بار دیگر این میدان را از وجود مخالفان برچینند.

کریم فرید می گوید: «احساس وصف ناپذیری که آن وقت در میدان تحریر به من دست داد، همه زندگی ام را تغییر داد. من لبرال ها، چپ ها و اسلامگرایان را ملاقات می کردم. همه آن ها برای آزادی و عدالت اجتماعی مبارزه می کردند. ناگهان امیدی به وجود آمده بود».

سه روز پس از آن تظاهرکنندگان دوباره آمدند. آن ها می خواستند تا حدی میدان تحریر را اشغال کنند و درست پس از استعفای حسنی مبارک آن را دوباره رها سازند.

هیچ شعاری در آنجا مانند این مورد تایید اکثریت قرار نمی گرفت که «مردم خواهان سرنگونی رژیم اند». در دوم فبروری نیروهای رژیم برای آخرین بار کوشیدند تظاهرکنندگان را سرکوب کنند. آن ها قطعه ضربه را که بر شتران و اسپ ها سوار بودند به میدان تحریر آوردند تا تظاهرکنندگان را پراکنده گردانند.

با اینهم تظاهرکنندگان توانستند از میدان دفاع کنند. میدان به آن ها تعلق داشت و صحنه یک نمایش رقابت آمیز برای آزادی گردیده بود.

نوازندگان از منتقدان رژیم و تماشاچیان با موسیقی استقبال کردند. به هرکسی که می خواست اجازه صحبت داده می شد. یک جشن آزادی برپا بود. قرار بود که مردم شب به خانه های شان بروند و به دوستان و خویشان شان بگویند که حوادث را تماشا کنند.

برخی روزها تا صد هزار نفر آنجا می آمدند. در 11 فبروری رئیس جمهور مبارک استعفا کرد. از تعداد بی شمار شعارها فقط یکی آن باقی مانده بود و آن ازادی بود.

کریم فرید همواره آرزو داشت که ژورنالیست شود. در سال های پس از قیام مردمی او به حیث گزارشگر "آخر کلام" کار کرد که یک نشرات تلویزیونی مردم پسند جدید در آن کشور است.

بعدتر طرفداران جریان های مختلف میدان تحریر را محل مناقشه گردانیدند، این میدانی بود که برای چند ماهی جایگاه همه بود. گاهی نیروهای سکولار، لبرال و چپ ها آن را اشغال می کردند و برخی روزها ده ها تظاهرکننده اخوان المسلمین.

از این دشمنی ها نظامیان سود می بردند. آن ها قدرت را در دست گرفتند و پس از کودتای 2013 میدان تحریر دوباره به دست رژیم افتاد. کریم فرید می گوید: «دولت علیه آزادی افکار مبارزه می کند و ترس می گستراند. دولت می گوید ما باید پولیس را دوست داشته باشیم چون که از ما حفاظت می کند. با این دلایل حکومت حوزه خصوصی و حقوق و آزادی های مان را خدشه دار می سازد.»

در این میان نشرات تلویزیونی که کریم در آن کار می کرد متوقف گردیده است. تا چند روز دیگر این ژورنالیست جوان و متعهد کشورش را ترک می کند. او می کوشد در دوبی برای خود کار خوبی پیدا کند.