پیام تهمینه کوهستانی به زنان افغانستان

دویچه وله وقتی خبر عدم پیروزی تهمینه را در صفحه فیس بوک به نشر رساند که سیلی از پیام های کاربران شبکه مجازی فیس بوک را در پی داشت. برخی کاربران از این که خانم کوهستانی در میان نه حریف اش در جایگاه آخر قرار گرفته، از او انتقاد کردند. اما اکثر خوانندگان این خبر، از حضور او به عنوان نخستین بانوی افغانستان در المپیک استقبال کرده اند.

لحظاتی بعد از این مسابقه، تهمینه کوهستانی گفت: «من پیام بزرگی به زنان افغانستان دارم: بیایید و به من بپیوندید، زیرا من تنهایم و به حمایت شما ضرورت دارم».

تهمینه هرچند در دور اول مسابقه حذف شد، اما امیدش به قهرمانی را از دست نداده است: «ما باید برای المپیک بعدی آماده باشیم. در المپیک بعدی ما بیشتر از یک دختر خواهیم داشت».

تهمینه نیز نفس حضورش در المپیک را پیروزی بزرگ عنوان می کند، آن هم در کشوری که دو ماه قبل زنی را در ملاء عام تیرباران کردند و شماری نیز تیرباران این زن را به تماشا نشسته بودند.

تهمینه می گوید: «فکر می کنم همین که همینجا هستم، خودش گپ کلانی برای دیگر ورزشکاران افغانستان است. این حضور من، آنها را برای المپیک بعدی آماده می سازد. وقتی بر می گردم، پیام های زیادی برای آنها خواهم داشت».

در افغانستان تنها مردان نیستند که اکثر شان با ورزش زنان مخالف اند. زنان نیز در این کشور از رجوع به ورزش می هراسند و بسیاری شان به این خودباوری نرسیده اند که می توانند در رقابت های بین المللی شرکت کنند. تهمینه می افزاید: «می خواهم به همه زنان افغانستان بگویم که با من همراه شوید، من آماده کمک به شما هستم و ما باید شبکه ای از ورزش زنان را در کشور خود ایجاد کنیم».

ورزش افغانستان در ده سال گذشته نسبت به توجهی که به این عرصه شده، دست آوردهای خوبی داشته است. در المپیک لندن شش ورزشکار از افغانستان شرکت دارند که سه تن از آنها قبلاً مغلوب شده اند. بسیاری به روح الله نیکپا، نخستین مدال آور افغانستان از المپیک چشم دوخته اند.

تهمینه می گوید: «برای من حضور در اینجا و نمایندگی کردن از افغانستان به عنوان تنها ورزشکار زن، خودش دست آورد مهم و بزرگی است. من کل تلاشم را به خرج دادم که مدالی بگیرم، اما نتوانستم. می خواهم از این بابت به مردم بگویم که من متاسفم».

هنوز گوش های تهمینه پر است از حرف هایی که همه روزه در جریان ورزش و تمرین های ورزشی در کابل شنیده است. او همه برخوردهای منفی را تحمل کرده است و توانسته است خود را به المپیک لندن برساند.

این ورزشکار زن افغانستان در مورد محدودیت های ورزش زنان در افغانستان می گوید: «من در کابل آموزش دیده ام، اما وضعیت خوب نبود، زیرا هر وقتی که می خواستم تمرین کنم، مردم زیادی اذیتم می کردند. وقت هایی بود که مردم چیزهای بدی به من می گفتند».

تهمینه خاطره ای را بیان می کند که هرگز از ذهن اش پاک نخواهد شد: «یک روز که به ورزش می رفتم، به تاکسی دست دادم و سوار شدم. راننده تاکسی پرسید: کجا می روی؟ گفتم می روم تمرین کنم، زیرا قرار است در المپیک لندن اشتراک نمایم. راننده گفت: خارج شو از موتر من!».

او خوشحال است که مدتی را در لندن به سر برده و بدون مزاحمت مردم توانسته است به تمرین و ورزش بپردازد: «فکر می کنم اکثر مردم در اینجا خیلی دوست داشتنی بودند. آنها همیشه لبخند می زدند و تشویقم می کردند».

عارف فرهمند (دویچه وله، فیس بوک)

ویراستار: رسول رحیم