کاروان سه نفری المپیک افغانستان

افغانستان غرقِ در شادی بود. وقتی در خیابان‌های پایتخت قدم می‌زدی، همه چیز حال و هوای دیگری داشت. مردم با همه خستگی شان از جنگ، شادمان بودند و لذت می‌بردند. این یک ورزشکار افغانستان بود که این شادی را به‌ مردم هدیه کرده بود. حتا به آن قشر از مردم که شاید هیچگاه یک رقابت ورزشی را دنبال نکرده بودند. همه از این که می ‌دانستند روز خوبی برای کشورشان سپری شده و روح ‌الله نیکپا مدال برنز المپیک چین را به‌ گردن آویخته، خوشحال بودند.

صد‌ها تابلو در گوشه‌های شهر، عکس‌های این مدال آور جوان را نمایش می دادند. در چند جای کابل هم مردم به جشن و پایکوبی مشغول بودند. از آن روز نزدیک به ‌چهار سال می‌گذرد؛ از آن روز که نخستین مدال المپیک افغانستان در دومین دورۀ حضور پس از جنگ، در مهمترین رقابت ورزشی جهان کسب شده بود.

حالا حدود هفتاد روز به ‌برگزاری المپیک 2012 در لندن مانده و یکبار دیگر همۀ نگاه ‌ها به ‌سوی ورزشکاران و راهیان المپیک است. این ‌بار کاروان افغانستان با سه ‌نماینده به لندن می‌رود. دو آقا و یک بانو پرچم سه رنگ افغانستان را در المپیک حمل خواهند کرد.

دوباره به سوی نبرد

روح‌ الله نیکپا، دارندۀ تک مدال المپیک تاریخ ورزش افغانستان، چند روز پیش مدال نقرۀ بازی های آسیایی را نیز به ‌گردن آویخت. این ورزشکار جوان افغانستان که حدودا بیست و پنج ساله است، در ده سالگی به ‌تکواندو روی آورد. با شدت گرفتن جنگ های داخلی با خانواده‌اش به ایران مهاجر شد و در آنجا عضو تیم تکواندوی پناهندگان افغان بود. در سال 1383 به ‌کشور بازگشت و تمرینات تکواندو را ادامه داد.

روح‌الله در مسابقات آزاد کوریا که میان ورزشکاران 30 ‌کشور جهان برگزار شده بود، مقام سوم را گرفت و پس از آن در سال 2007 نایب ‌قهرمان مسابقات کسب ‌سهمیۀ المپیک در ویتنام شد و جواز حضور در المپیک چین را یافت. او در بازی ‌های المپیک 2008 در چین برخلاف انتظار، خوان آنتونیو راموس قهرمان جهان از کشور اسپانیا را شکست داد و با مدال برنز، نامش را به ‌عنوان دارندۀ نخستین مدال المپیک افغانستان در تاریخ ورزش این کشور جاودانه ساخت.

رییس جمهور، پارلمان و شمار زیادی از مقامات عالی رتبۀ دولتی افغانستان او را به‌ عنوان قهرمان تاریخ ساز ورزش کشور ستایش کردند و دولت هدیه ‌های ویژه ‌یی به او داد.

حالا دوباره چشم ‌ها به سوی روح ‌الله نیکپا و عملکرد او در المپیک لندن دوخته شده است. آیا روح‌ الله می ‌تواند یکبار دیگر سرزمینش را غرق شادی کند؟ به این پرسش زمان پاسخ خواهد داد.

به بد ‌شانسی! "نه"

هر چند مدال روح ‌الله نیکپا با ارزش‌ترین مدال تاریخ ورزش افغانستان است، اما نثار احمد بهاوی را می‌توان هنوز چهرۀ نام ‌آشنای تکواندوی افغانستان نامید. او نخستین مدال جهانی تکواندوی افغانستان را یک سال پیش از مدال نیکپا به‌ کشور آورد و برای نخستین بار به جهان فهماند که افغانستان به غیر از جنگ ورزش هم دارد.

این ورزشکار بیست و نه ساله افغانستان، با تجربه ‌ترین عضو کاروان ورزشی افغانستان است که راهی لندن خواهد شد. او عضویت کاروان ورزشی کشور را دریافت کرد و پس از آن در رقابت‌های قهرمانی جهان در سال ۲۰۰۷در چین، هادی ساعی قهرمان ایرانی چند دوره المپیک جهان را شکست داد و با کسب مدال نقره، لقب نخستین مدال آور افغانستان را از بازی‌های جهانی تکواندو گرفت.

این پیروزی مردم افغانستان را شاد کرد و رسانه‌های این کشور نیز پوشش خوبی به آن دادند. اما پرچمدار افغانستان خاطرۀ خوشی از المپیک چین ندارد. او در این رقابت‌ها برابر مارک لوپز، تکواندوکار نامدار امریکایی قرار گرفت و شکست خورد. بهاوی پس از مسابقه با استناد به ‌تصاویر تلویزیونی ضبط شده از بازی ادعا داشت که داوری در مبارزه عادلانه نبود. با این همه، باز هم به رسم افتخار، در زادگاهش ولایت کاپیسا یک ورزشگاه ده هزار نفری به اسم او نام گذاری شد.

حالا بهاوی دوباره راهی المپیک می ‌شود. این بار با اراده‌ یی قوی‌تر و تلاشی بیشتر برای رسیدن به مدال المپیک که پرافتخار ترین مدال ورزشی جهان است و گرفتنش آرزوی هر ورزشکار. نثار که این ‌روزها غرق تمرین برای شرکت در المپیک است، آرزو دارد بد شانسی المپیک چین دوباره در لندن به ‌سراغش نیاید.

رویای دختر مبارز

"از بازی‌های گروهی خوشم نمی‌آید؛ چون دوست ‌دارم به ‌تنهایی پرچم کشورم را به ‌اهتزاز در بیاورم. گرفتن مدال المپیک رویای من است". این‌ گفته‌ های صدف رحیمی یک دختر هفدۀ سالۀ افغان است که عضو کاروان ورزشی افغانستان در المپیک لندن خواهد بود. در جامعۀ بستۀ افغانستان که در دوره طالبان و هنوز هم در برخی نقاط این کشور، زن‌ها حق حضور در اجتماع را ندارند، حالا صدف می‌خواهد در رشتۀ مشتزنی (بوکس) از افغانستان در المپیک 2012 نمایندگی کند.

او وقتی چهارده ساله بود، از مهاجرت به کشورش برگشت و با تشویق خواهرش شبنم رحیمی که او هم مشتزن است، به آموزش این رشته پرداخت. او سهمیه المپیک را به دست نیاورده است؛ اما کمیتۀ جهانی المپیک یکی از چهار سهمیۀ افتخاری برای بانوان کشورهای در حال رشد را به او داده است تا او این شانس را داشته باشد که برای رسیدن به رویایش مبارزه کند.

صدف رحیمی می ‌گوید که مشکلات زیادی پیش‌رو دارد. او نداشتن مکان تمرینی خوب، نبود مربی‌های با تجربه و نبود وسایل تمرین را از یکسو، و آزار و اذیت و فشار بر خانواده اش را از سوی افراط گرایان، جزو مشکلات زندگی ورزشی خود می داند. او می‌ گوید: "پدر و مادرم با ورزش من مشکلی ندارند؛ اما این مردم و خویشاوندان هستند که هر روز فشارهایی را به خانواده ام وارد می‌ کنند تا مانع ورزش من شوند".

صدف اما ازاین چیزها نمی ‌ترسد. کمرش را بسته‌ و سخت تمرین می کند تا از المپیک لندن برای افغانستان مدال بیاورد و توانایی دختران افغان را نشان بدهد و به آزوی خودش نیز برسد.

این کاروان سه ‌نفره در لندن برای شادمانی میلیون ها شهروند افغانستان رقابت‌ خواهند کرد و موفقیت‌ آن‌ها در المپیک حتی می تواند به همبستگی بیشتر در کشور جنگ زده شان کمک کند.

دویچه وله / مصدق پارسا

ویراستار : رضا شیرمحمدی