امنیت، رویاى مردم پاکستان
۱۳۸۷ شهریور ۱۴, پنجشنبه
در اسلام‌آباد پایتخت پاکستان، بزرگ‌ترین خواسته و آرزوى مردم را مى‌توان در یک کلمه خلاصه کرد: امنیت. یک دانشجوی جوان پاکستانی می‌گوید: «این مهم‌ترین و بزرگ‌ترین مسئله‌ی ماست. هر هفته دست‌کم ۶۰ نفر کشته مى‌شوند. اگر این طور پیش برود، یک روز همین بلا سر ما مى‌آید.»
مقصر اصلى طالبان هستند که جوانانى مثل این دانشجو را به خشم مى‌آورند؛ جوانانی که هر روزه مرگ را جلوی چشمشان می‌بینند. نیروهاى طالبان در بخشى از خاک پاکستان، آن هم نه مخفیانه، قرارگاه دارند. احمد رشید، نویسنده‌ی پاکستانى کتاب "افراط‌گرایان" با تایید این موضوع مى‌گوید:
«تا سال گذشته طالبان پاکستان، از نیروهاى افغانى طالبان و القاعده حمایت مى‌کردند. حالا هر دو از هم حمایت مى‌کنند. این تهدید خیلى جدى‌‌‌ترى است. جبهه‌ی طالبان در پاکستان و افغانستان دو صفه شده است.»
ارتش پاکستان نیز تاکنون نتواسته است اوضاع این منطقه را تحت کنترل درآورد. هر چه مى‌گذرد، محافظت از جان مردم بى‌دفاع براى دولت سخت‌تر مى‌‌شود، آن هم به دلیل تاکتیک‌هایی که نیروهاى طالبان به کار می‌گیرند.
احمد رشید توضیح مى‌دهد: «حمله‌ی انتحارى تبدیل به تاکتیک شده است. در عراق مى‌بینیم که در بسیارى از نقاط نیروهاى القاعده شکست خورد‌ه‌اند، یعنى تعداد حملات کاهش پیدا کرده است. تا زمانى که رهبران نیروهاى شورشى از بین نرفته‌اند، کشته نشده‌اند، تا وقتى رده‌هاى بالا فعال هستند، حملات انتحارى کم نخواهد شد.»
دامنه‌ی حملات تروریستى طالبان به درون شهرهاى بزرگ پاکستان کشیده شده است. با وجود این بسیاری از ناظران اروپایى مثل گرگور انست (Gregor Enste)، مدیر بنیاد هاینریش بل در پاکستان، معتقدند که هنوز در میان مردم نظفه‌های مقاومت علیه افراط‌گرایان شکل نگرفته است. انسته انتظار زیادی از جنبش مردمی علیه افراط‌گرایان ندارد. او مى‌گوید، درهمین حدی که بگویند، «بس کنید! دوهزار کشته در عرض یک سال کافى است. اینجا همه‌ی ما اعلام مى‌کنیم که هرگونه "جهادی" غیراسلامى و بر ضد پاکستان است.»
بسیارى معتقدند که دلیل سکوت مردم مى‌تواند ترس باشد؛ ترسى که آنها را فلج کرده است. در این شرایط دولت پاکستان باید براى مردم روشن کند که جنگ علیه طالبان در خدمت آنهاست نه در خدمت آمریکا.
احمد رشید معتقد است که دولت‌های غربى هم باید وارد ماجرا شوند. او می‌گوید: «حل این بحران نیاز به تلاش‌هاى دیپلماتیکى دارد که شامل تمام منطقه مى‌‌شود. پاکستان را مثال مى‌زنم: کل سیاست پاکستان بر این بنا استوار شده که هندوستان و حضور هندوستان در افغانستان بزرگ‌ترین تهدید ملى است. در نتیجه هندوستان هم بخشی از مسئله است. به همین ترتیب، آمریکا هم باید با ایران وارد مذاکره شود. ایران در بحران افغانستان نقشی کلیدی دارد.»