دو هفته بی‌خبری مطلق از زندانیان بند ۳۵۰ اوین

با وجود آزادی بابک بردبار یکی از زندانیان اعتصاب‌کننده، زندانیان بند ۳۵۰ اوین همچنان در اعتصاب غذا به سر می‌برند. آزادی این عکاس خبری یکی از خواسته‌های زندانیان اعتصاب‌کننده بود. وی علیرغم اتمام دوره حبسش و با وجود صدور حکم آزادی از سوی قاضی پرونده، همچنان در زندان و در سلول انفرادی نگهداری می‌شد.

به گفته‌ی برخی از خانواده‌های زندانیان، این فرد آزادشده به دلیل نگهداری در سلول انفرادی هیچگونه خبری از دیگر زندانیان ندارد. مادر کوهیار گودرزی و پدر ضیا نبوی به دویچه‌وله گفتند که به دلیل نگهداری زندانیان در سلول‌های انفرادی، هیچ‌گونه تماسی بین آنان برقرار نیست و خانواده‌ها نیز هیچ خبری از فرزندان خود ندارند.

پس از درخواست موسوی، کروبی، زهرا رهنورد و بسیاری دیگر از فعالان سیاسی برای شکستن اعتصاب غذا، شنیده شد که زندانیان دست از اعتصاب غذا برداشته‌اند. اما خانواده‌هایی که روز دوشنبه ۱۸ مرداد برای ملاقات با فرزندانشان به زندان اوین رفته‌اند، این خبر را تایید نمی‌کنند.

عل‌اکبر نبوی پدر ضیا نبوی می‌گوید: ‏«هیچ کدام از این‌ها، یعنی یکنفر هم زنگ نزده بگوید که حال من چه جوری است. ما همین طوری می‌گوییم که این‌ها اعتصاب غذای‌شان را شکستند. وقتی یکی از بچه‌ها که در اعتصاب غذا بوده، زنگ نزند و به خانواده‌اش خبر ندهد، من چه جوری این خبر را تأیید یا تکذیب کنم؟»

مسئولان زندان روز دوشنبه ۱۸ مرداد در مراجعه خانواد‌ه‌ها برای ملاقات فرزندانشان به آنها گفته‌اند که این زندانیان اجازه ملاقات ندارند.

پروین مخترع مادر کوهیار گودرزی این را نشانه ادامه اعتصاب غذای زندانیان و نگهداری آنان در سلول‌های انفرادی می‌داند. او به دویچه‌وله می‌گوید: «امروز هم که روز ملاقات بود، ما رفتیم، در همان سالنی که همیشه برای ملاقات می‌رویم، بازهم روی کارت‌های ما نوشتند که فرزندان ما ملاقات ندارند. دلیلش هم این است که بچه‌های ما هنوز در انفرادی و در اعتصاب غذا هستند. اگر چنین چیزی راست بود، (شکستن اعتصاب غذا) بچه‌ها می‌آمدند عمومی و ملاقات داشتند. به ما گفتند به دلیل این که در سلول انفرادی هستند، ملاقات ندارند. اگر که اعتصاب‌شان را شکسته باشند، خب ملاقات هم داشتند، و دیگر انفرادی نبودند».

هیچکس پاسخگو نیست

زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ اوین از روز چهارم مرداد دست به اعتصاب غذا زدند. علت این اقدام، اعتراض به رفتار نامناسب زندانبانان و نیز قطع تماس‌های تلفنی زندانیان با خانواده‌هایشان بوده است. پس از اعلام اعتصاب غذا، مسئولان زندان، زندانیان را به سلول‌های انفرادی منتقل کردند.

خانواده‌های زندانیان می‌گویند در طول این دوهفته به تمامی ادارات و نهادهای دولتی مراجعه کرده‌اند اما هیچکس پاسخگوی آنان نبوده است.

پروین مخترع مادر کوهیار گودرزی می‌گوید: «یکی از آقایانی که به ما وعده داد، معاون دادستان بودند، آقایی به نام نوروزی. ایشان قرار بود به ما خبر بدهند، که هیچ گونه اطلاعی هم به ما ندادند. از آن موقع هم ما هیچ اطلاعی از ایشان نداریم. هرچه هم مراجعه می‌کنیم که ایشان را ببینیم یا کسی دیگر را ببینیم، کسی نیامده با ما ملاقات کند، کسی را تا حالا ندیدیم. همه‌اش ما را به همدیگر حواله می‌دهند و در نهایت هم این را متوجه شده‌ایم که می‌خواهند فرزندان ما را در انفرادی نگه دارند».

علی‌اکبر نبوی پدر ضیا نبوی دانشجوی محروم از تحصیل که از دو هفته پیش در اعتصاب غذا به سر می‌برد نیز می‌گوید هیچیک از مسئولان در قبال این زندانیان احساس مسئولیت نمی‌کنند. او می‌گوید مسئولان به جای آنکه نگران حال زندانیان باشند، تمام مدت از خانواده‌ها می‌خواهند که با رسانه‌ها مصاحبه نکنند: «مسئولان تمام هم و غم‌شان این است که چرا شما با خبرگزاری‌ها مصاحبه می‌کنید. در حالی که ما تا به حال با خبرگزاری‌ها مصاحبه نکردیم و در ضمن، وقتی هیچ کسی جوابگویت نیست، کسی جوابت را نمی‌دهد، همه‌اش با تو برخوردهای توهین‌آمیز می‌کنند، ما چه کار باید بکنیم؟ ما اصلاً نمی‌دانیم جگرگوشه‌های‌مان وضعیت‌شان در چه حال است، چه کار دارند می‌کنند، کجا هستند، آیا سالم هستند، نیستند. بعضی‌ها می‌گویند که این‌ها وضعیت‌شان خوب نیست. امروز شایع کردند که این‌ها را به بند عمومی برده‌اند. ما هم رفتیم به بند ولی نیامدند. ملاقات به من ندادند. هنوز ملاقات ممنوع هستند. این وضعیتی است که بچه‌های ما دارند. واقعاً ما نگران حالشان هستیم، نمی‌دانیم چه کار کنیم. به هر کسی هم می‌گوییم، هیچ کسی جوابگوی کار ما نیست».

سلول انفرادی، مصداق شکنجه است

اعتراض چهره‌ها و فعالان سیاسی و اجتماعی به ادامه نگهداری زندانیان در سلول انفرادی همچنان ادامه دارد. این افراد هم‌زمان با اعتراض به مسئولان در مورد نگهداری زندانیان در سلول انفرادی، از زندانیان نیز می‌خواهند تا به اعتصاب غذایشان پایان دهند.

مادران عزادار، فعالان ملی مذهبی، جبهه مشارکت و بسیاری دیگر از نهادها و شخصیت‌های سیاسی و اجتماعی طی بیانیه‌هایی خواستار پایان دادن به اعتصاب غذای زندانیان شده‌اند.

خانواده‌های زندانیان سیاسی نیز با تبدیل اعتصاب غذا به روزه سیاسی با فرزندانشان اعلام هبستگی کرده‌اند. این خانواده‌ها می‌گویند فرزندان ما تحت شکنجه هستند و تا زمان پایان دادن به این شکنجه در کنار آنان خواهند ماند.

پروین مخترع مادر کوهیار گودرزی می‌گوید: «وقتی به آقایان می‌گوییم شما شکنجه دارید، می‌گویند نداریم. شکنجه یعنی این که زندانی را از بند ۳۵۰ ببرید سلول انفرادی. سلول انفرادی به مثابه شکنجه است. شکنجه یعنی این که فرزند من، فرزند دیگران، این دسته‌گل‌های نازنین ما، فرزندان ایران، در زندان اعتصاب کنند و به جسم و جان و جوانی خود تیشه بزنند و آقایان کک‌شان هم نمی‌گزد. اصلاً برایشان مهم نیست، بی‌تفاوت‌اند. چون جان انسان اینجا ارزش ندارد، مقام انسان اینجا ارزش ندارد، روح انسان اینجا ارزش ندارد و خود انسان اینجا ارزش ندارد».

میترا شجاعی

تحریریه: عباس کوشک جلالی