زلزله سیاسی در جهان عرب: سوریه، توسعه اقتصادی بدون توسعه سیاسی

او در سال ۲۰۰۰ پس از مرگ پدرش حافظ اسد قدرت را به دست گرفت و از همان آغاز دائما وعده رفرم و تحول می‌داد. اما هنوز در سایه او همان نخبگان فاسدی همه امتیازات را به خود اختصاص داده‌اند که در دوارن پدرش حضور داشتند.

بشار اسد در ۱۱ سال گذشته، توسعه اقتصادی را به توسعه سیاسی ترجیح داده است. اما از پیشرفت‌های اقتصادی نیز تنها سرمایه‌داران سود برده‌اند. آمار رسمی بیکاران در سوریه ۱۳ درصد است، اما ناظران بی‌طرف می‌گویند که این آمار درست نیست و یک چهارم جمعیت قابل اشتغال کشور بیکار است.

به موازات رشد اقتصادی، فقر هم در سوریه گسترش یافته است. ۱۲ درصد جمعیت ۲۲ میلیونی سوریه در زیر خط فقر زندگی می‌کنند. مخالفان دولت در سوریه به شدت سرکوب می‌شوند. با این همه، آنچه تاکنون سبب جلوگیری از ناآرامی‌ها شده، ترس مردم سوریه از مبتلا شدن به سرنوشت عراق است.

سوریه سرزمین اقلیت‌های قومی و مذهبی متعدد است. خاندان اسد، که خود عضو اقلیت حاکم شیعه علوی است، تا به حال توانسته تنش‌های قومی و مذهبی را مهار کند. بسیاری از مردم سوریه بیمناک آن هستند که در صورت سقوط حکومت، کشورشان یک جنگ داخلی را در پیش داشته باشد.

با این همه، نشانه‌های سرایت انقلاب یاس در دمشق هم آشکار شده است. در پایان ماه ژانویه، چند‌صد جوان سوری، در حالی که شمع‌های سفید در دست داشتند، در برابر سفارت مصر تجمع کردند. آن‌ها شعار "برای آزادی" را حمل می‌کردند.

برای پیشگیری از گسترش اعتراض‌ها، اسد اعلام کرد که صندوقی با بیش از ۲۰۰ میلیون دلار اعتبار تشکیل می‌شود که وظیفه آن کمک به خانواده‌های فقیر است. همزمان یارانه سوخت خانگی ۲ میلیون بازنشسته و کارگر ۷۲ درصد افزایش یافت.

به مسئولان نهادهای دولتی نیز دستور داده شد که ظرف ۱۵ روز پیشنهادهای خود را برای ایجاد مکانیسمی ارائه دهند که بتواند مانع سلب‌مالکیت‌های ناحق شود.