زنان در نقشه قدرت سیاسی جهان

با برکناری دیلما روسف، از مقام ریاست جمهوری در برزیل، تعداد زنانی که در مقام ریاست‌جمهوری یا نخست‌وزیری قرار دارند، به ۱۴ نفر کاهش یافت. کولیندا گرابر- کیتاروویچ، رئیس جمهور کرواسی، نه تنها دست به سلاح ‌می‌برد، بلکه از معدود زنان سیاستمداری است که به عنوان دختر یک روستایی دامدار، از پس "دوشیدن گاو" نیز برمی‌آید.

"پاک گوئن هی"، رئیس‌جمهور کره جنوبی دیکتاتورها را خوب می‌شناسد. پدرش "پارک چونگ هی" در دهه شصت میلادی یک دیکتاتور نظامی بود. حکومت‌او به محدودیت آزادی‌های فردی، سرکوب مطبوعات، احزاب مخالف، کنترل دستگاه قضایی و دانشگاه‌ها انجامید. او سازمان اطلاعات و امنیت مخوف کِی‌سی‌آی‌اِی (KCIA) را سازماندهی کرد و مدعی بود که اقداماتش برای مبارزه با کمونیسم لازم است.

بعد از پیروزی در انتخابات و کسب مقام نخست وزیری در لهستان او بر صفحه تلویزیون ظاهر شد و مثل جیمز باند خود را اینگونه معرفی کرد: "شيدوو، بئاتا شیدوو". تغییر قوانین لهستان به نفع تقویت قدرت حزب محافظه‌کار "قانون و عدالت" با انتقادها و مخالفت‌های زیادی روبرو شده است.

ارنا سولبرگ که به او آنگلا مرکل نروژ هم گفته می‌شود، از سال ۲۰۱۳ در مقام نخست وزیری این کشور ریاست دولت را برعهده دارد. سولبرگ عاشق بازی‌های "رایانه‌ای در تلفن‌های هوشمند" است و معمولا در صندلی عقب لیموزین مخصوص نخست‌وزیر مشغول بازی است.

هیلدا هاینه، اولین رئیس جمهور زن در جزایر مارشال است. در سرود ملی این جزایر که ۱۸۱ کیلومتر مربع وسعت دارند و جمعیت آن نیز حدود ۶۰ هزار نفر است، گفته می‌شود "جاوید باد جزایر مارشال". این جزایر اما به‌علت پدیده گرمایش کره زمین با خطر زیر آب رفتن روبرو هستند.

تسای اینگ −ون اولین زنی است که به مقام ریاست جمهوری در تایوان رسیده است. او با وعده استقلال از چین در آغاز سال ۲۰۱۶ در انتخابات پیروز شد و در ماه اوت برای اولین بار از بومیان این کشور به دلیل رنجی که پس از ورود مهاجران از چین در حدود چهار صد سال پیش متحمل شدند، رسما عذرخواهی کرد.

بیدیا دوی بانداری، اولین زنی است که در نپال در روز ۲۸ اکتبر سال ۲۰۱۵ توسط مجلس به مقام ریاست جمهوری انتخاب شد. او همچنین رهبر حزب کمونیست مارکسیست – لنینیست متحده نپال است؛ کشوری که ۸ قله از ۱۴ قله بلند جهان را در دل خود جای داده است. طبق سرشماری سال ۲۰۰۱ میلادی ۱۰۰ قوم، قبیله و گروه به ۱۲۴ زبان و گویش مختلف در این کشور سخن می‌گویند.

"بی‌بی امینه غریب فقیم" که در رشته شیمی تحصیل کرده، رئيس جمهور جزایر موریس است. او می‌گوید که "سیاست را انتخاب نکرده‌ام، بلکه سیاست مرا انتخاب کرد". جمهوری موریس از چهار جزیره تشکیل شده که بیش از نیمی از مساحت آن زیر کشت نیشکر قرار دارد.

سارا کوگونگلوا آمادهیلا، از سال ۲۰۰۳ وزیر اقتصاد در نامیبیا بود. او از سال ۲۰۱۵ نخست وزیر نامیبیا شده است.

ماری لوئیز کولیرو پریکا از حزب کارگر، نهمین رئیس جمهور مالت است. این کشور که عضو اتحادیه اروپا است، با ۴۳۰ هزار نفر جمعیت یکی از کوچکترین کشورهای جهان محسوب می‌شود.

الن جانسون سیرلیف، ده سالی می‌شود که در کشور آفریقایی لیبریا قدرت را در دست دارد. او که اولین رئیس‌جمهور زن در قاره آفریقا است، مادر چهار پسر است و شش نوه دارد. سیرلیف در سال ۲۰۱۱ جایزه نوبل صلح را دریافت کرد.

میچل باچله سیاستمدار سوسیالستی است که یک بار در سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ رئیس جمهور کشور شیلی شد و بار دیگر در ماه مارس ۲۰۱۴ به قدرت رسید. او سه فرزند دارد و به پنج زبان که آلمانی هم جزو آن است، صحبت می‌کند. خودش و پدرش، ژنرال چپ‌گرا، آلبرتو باچله در دوران دیکتاتوری آگوستو پینوشه شکنجه شدند.

آنگلا مرکل از سال ۲۰۰۵ صدر اعظم آلمان است. گفته می‌شد که مرکل از سگ می‌ترسد، اما حال پس از یازده سال زمامداری از سگ هم دیگر نمی‌ترسد. او در این سال‌ها چند بار از سوی مجله اقتصادی فوربس به عنوان قدرتمند‌ترین زن جهان انتخاب شد.

ترزا می در ماه ژوئيه سال ۲۰۱۶ نخست وزیر بریتانیا شد. او پس از رفراندوم و رای مردم بریتانیا به خروج از اتحادیه اروپا و استعفای دیوید کامرون به مقام نخست‌وزیری دست یافت. این سیاستمدار بریتانیایی که به کفش‌های "پوست‌پلنگی" علاقه خاصی دارد، اکنون باید برنامه خروج از اتحادیه اروپا را به اجرا درآورد.

هیلاری کلینتون نامزد حزب دمکرات آمریکا برای کسب مقام ریاست جمهوری است. او اگر در انتخابات ریاست جمهوری ماه نوامبر به پیروزی دست یابد، اولین رئیس جمهور زن در ایالات متحده آمریکا خواهد بود. بیل کلینتون، همسر او نیز دو دوره رئيس‌جمهور آمریکا بوده است.