سازنده درخشان‌ترین موزیکال‌های هالیوود درگذشت
۱۳۹۷ اسفند ۵, یکشنبه
استنلی دانن، که سینمادوستان برخی از موزیکال‌های او مانند "آواز در باران" و بعضی از کمدی‌های او مانند "معما" را از یاد نمی‌برند، هنرمندی فروتن بود که دوست داشت بی‌سروصدا فیلم بسازد.
دانن سینماگرانی مانند اورسن ولز، فدریکو فلینی و اکیرا کوروساوا را هنرمندان واقعی می‌دانست و خود را تنها یک کارشناس دنیای شو و سرگرمی می‌دانست. اما امروزه بسیاری از منتقدان و سینمادوستان و فیلمسازان بارها و بارها کارهای او را تماشا می‌کنند.
دانن برای فیلم‌های خود هرگز جایزه اسکار دریافت نکرد، اما "آکادمی" در سال ۱۹۹۸ به خاطر خدمات هنری‌اش به او یک جایزه داد.
دانن در ۱۹۲۴ در خانواده‌ای یهودی در کارولینای جنوبی به دنیا آمد.
در کودکی از احساسات ضدیهودی پیرامون خود در رنج بود، تا این که در ۱۶ سالگی با خانواده به نیویورک مهاجرت کرد. در همین کلان‌شهر بود که عشق به سینما به ویژه فیلم‌های موزیکال روح و روان او را تسخیر کرد.
از آنجا که به خوبی رقصیدن آموخته بود، به تیم همکاران جین کلی، یکی از دو رقصنده بزرگ سینما در کنار فرد آستر، پیوست. آنها با هم چند فیلم موزیکال ساختند، که مهمترین آنها "آواز در باران" بود. فیلمی که تا امروز برای بسیاری از منتقدان و کارشناسان زیباترین فیلم موزیکال تاریخ سینما شناخته می‌شود.
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
استاد کمدی و موزیکال
سال‌های دهه ۱۹۵۰ دوران شکوفایی ذوق و استعداد استنلی دانن بود. او در سال ۱۹۵۱ برای نخستین بار خود کارگردانی فیلمی را به عهده گرفت و از آن مهمتر فرد آستر، بازیگر محبوب خود را روی صحنه به رقص در آورد.
او با فرد آستر موزیکال‌های پرشکوهی تهیه کرد، مانند "عروسی شاهانه" (۱۹۵۱) و مضحک‌رو (۱۹۵۷).
استنلی دانن در کمدی‌هایی که در دهه ۱۹۶۰ کارگردانی کرد، برخی از مهمترین هنرپیشه‌های هالیوود را به خدمت گرفت: آدری هپبورن، اینگرید برگمن، یول برینر و کری گرانت.
در سال ۱۹۶۶ کمدی پرماجرای "آرابسک" را با بازی سوفیا لورن و گریگوری پک کارگردانی کرد.
استنلی دانن در سال ۱۹۶۳ فیلم جنایی کمدی "معما" را با بازیگری کری گرانت و آدری هپبورن، کارگردانی کرد که از کارهای برجسته او شناخته می‌شود. داستان این فیلم پرماجرا در پاریس می‌گذرد.
او در مرحله پایانی زندگی و پس از شکست تجارتی فیلم موزیکال "شازده کوچولو" کار مهمی عرضه نکرد و بیشتر در تلویزیون فعال بود.
گیلرمو دل تورو، که از ستایندگان استنلی دانن است، می‌گوید: «او دوربین را به رقص وا داشت و رنگ‌ها را به آواز خواندن».