ستارگان فوتبالی که در سطح ملی ناکام ماندند

او ۱۱ سال پیراهن تیم ملی کشورش را به تن کرد. در تمام این سال‌ها چشم امید هواداران آرژانتین به ساق پای مسی بود تا شاید پس از قهرمانی "کوپا آمریکا" ۱۹۹۳ قهرمانی دیگری نصیب راه‌راه‌پوشان آرژانتین شود. اما مسی در تیم ملی کشورش هرگز به اندازه تیم باشگاهی خود، بارسلونا، موفق نبود. نایب‌قهرمانی جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل (شکست از آلمان) و سه شکست در فینال کوپا آمریکا سهم مسی در تیم ملی بودند.

از نظر شکست در فینال جام جهانی، یوهان کرویف هلندی هم دست کمی از اعجوبه آرژانتینی ندارد. "پادشاه یوهان" که بسیاری او را بهترین بازیکن تاریخ فوتبال می‌دانند، در فینال جام جهانی ۱۹۷۴ آلمان ناکام ماند. هلند فینال آن بازی‌ها را یک بر ۲ به آلمان واگذار کرد. در اروپا هم جز مقام سومی (۱۹۷۶) مقامی نصیب کرویف نشد. او هر چه با پیراهن تیم ملی هلند ناکام ماند، با پیراهن آژاکس آمستردام و بارسلونا جبران کرد.

او را "پله سفید" می‌نامند. زیکو سه بار بهترین بازیکن آمریکای جنوبی لقب گرفت و یک بار بهترین بازیکن جهان. او که در ۸۸ بازی ملی ۶۶ گل زده، اما با پیراهن تیم ملی برزیل حتی یک جام قهرمانی را هم بالای سر نبرد. زیکو در جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا ۴ گل زد، اما تیمش از دومین مرحله گروهی بالاتر نیامد. برزیل ۴ سال بعد هم در یک‌چهارم نهایی حذف شد.

زمانی که تیم ملی اسپانیا حسرت عنوان‌های بین‌المللی را یکی پس از دیگری به دل رقیبان می‌گذاشت، رائول دیگر در ترکیب تیم ملی نبود. موفقیت رائول با تیم ملی اسپانیا از ۴۴ گل زده در ۱۰۲ بازی ملی فراتر نرفت.

در قهرمانی مجارستان در جام جهانی ۱۹۵۴ سوئیس عملا تردیدی وجود نداشت. "تیم طلایی" این کشور ۴ سال بود که شکست نخورده بود. کاپیتان و بهترین بازیکن تیم فرانس پوشکاش بود. اما در دیدار فینال گل پیروزی هلموت راهْنْ از آلمان غربی رویای قهرمانی مجارها را نقش بر آب کرد. با این حساب پوشکاش که با پیراهن رئال مادرید همه جام‌های مهم را بالای سر بوده بود، در سطح ملی ناکام ماند.

"Maradona good, Pele better, George Best" جمله‌ای است که یکی از بااستعدادترین بازیکنان تاریخ فوتبال که فصل مهمی در دفتر باشگاه منچستر یونایتد رقم زد، با آن توصیف می‌شود. الکل، زنان متعدد و خودروهای تندرو بخش مهمی از زندگی "بیتل پنجم" (اشاره به گروه موسیقی "بیتل‌ها") را تشکیل می‌دادند. او با پیراهن منچسر یونایتد عنوان‌های مهمی کسب کرد، اما با پیراهن تیم ملی ایرلند شمالی موفقیتی به دست نیاورد.

این ستاره فقید فوتبال پرتغال در جام جهانی ۱۹۶۶ انگلیس بهترین بازیکن شناخته شد. با هنرنمایی او پرتغال به مقام سوم رسید: بزرگترین موفقیت این تیم تا به امروز. اوزه‌بیو با وجود اینکه در سطح ملی قهرمان نشد، اما با پیراهن بنفیکا لیسبون جام‌های قهرمانی را یکی پس از دیگری درو کرد. ۱۰ بار قهرمانی پرتغال و یک بار قهرمانی در جام قهرمانان باشگاه‌های اروپا از جمله موفقیت‌های او بودند.

عنوان "بازیکن سال اروپا" برای نخستین بار در سال ۱۹۵۶ به استنلی ماتیوس اهدا شد. او هنوز هم یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال انگلیس است. ماتیوس حتی در سن ۵۰ سالگی در لیگ برتر انگلیس بازی می‌کرد. ‌او از جمله به دلیل جنگ جهانی دوم، تنها یک بار فرصت یافت در رقابت‌های جام جهانی حاضر شود؛ در جام ۱۹۵۴ سوئیس که در آن انگلیس در مرحله یک‌چهارم نهایی با شکست از اروگوئه، مدافع عنوان قهرمانی، حذف شد.

تکنیک و بازی بدون توپ او کارشناسان ورزشی را مسحور می‌کرد و چشمان آبی‌رنگش زنان را. پائولو مالدینی نه تنها یکی از خوش‌چهره‌ترین بلکه یکی از بهترین مدافعان زمان خود برشمرده می‌شود. او هم با پیراهن میلان جام‌های گوناگونی را برد، اما با پیراهن تیم ملی ایتالیا موفقیتی کسب نکرد.

اووه زلر ۱۶ سال برای تیم ملی فوتبال آلمان بازی کرد؛ البته درست همان زمانی که این تیم از قهرمانی به دور بود. زلر در جام جهانی ۱۹۵۴ سوئیس که آلمان قهرمان شد، در ترکیب تیم نبود. این تیم در فینال جام ۱۹۶۶ انگلیس مغلوب میزبان شد؛ در جام ۱۹۷۰ مکزیک هم در پی شکست از ایتالیا در نیمه‌نهایی به خانه بازگشت. اووه زلر در جام ملت‌های اروپا ۱۹۷۲ و جام جهانی ۱۹۷۴ هم دیگر "پیر" شده بود و در ترکیب تیم حضور نداشت.

کریستیانو رونالدو پرتغالی (چپ) و زلاتان ابراهیموویچ سوئدی هم تا کنون با پیراهن تیم ملی کشورشان موفقیتی کسب نکرده‌اند. ابراهیموویچ پس از حذف سوئد در مرحله گروهی جام ملت‌های اروپای امسال (۲۰۱۶) از تیم ملی خداحافظی کرد؛ رونالدو اما همچنان امیدوار است. پرتغال به نیمه‌نهایی راه یافته است.