استعفای نخست‌وزیر اسرائیل
۱۳۸۷ مرداد ۱۱, جمعه
روزنامه "ایندپندنت"، چاپ لندن در رابطه با استعفای اولمرت چنین می‌نویسد:
«اولمرت پس از اینکه دریافت، به عنوان کاندیدای حزب خود در رتبه آخر قرار دارد، تصمیم به استعفا گرفت. در عین حال او تحمل بی‌آبروئی تشکیل پرونده به اتهام فساد مالی در پست نخست وزیری را هم نداشت. اولمرت اما بیش از اینها می‌توانست کاری انجام دهد. تنها یک رهبر قدرتمند سیاسی می‌تواند در مورد صلح مذاکره کند و در اسرائیل جائی برای رهبران ضعیف نیست. امید است تا انتخابات آینده این مشکل را حل کند، اما به خاطر سیستم انتخاباتی در اسرائیل احزاب افراطی کوچک از وزن بی‌اندازه ای برخوردار می‌شوند که می‌تواند مشکل‌ساز باشد. اگر اولمرت زودتر از این استعفا می‌داد خدمت بیشتری به کشور خود و منطقه می‌کرد».
روزنامه "لوموند"، چاپ پاریس در شماره امروز این سئوال را مطرح می‌کند که چه کسی پس از اولمرت می‌آید؟:
«پس از اسحاق شامیر، هیچ‌یک از نخست وزیران اسرائیل مدت قانونی نخست وزیری خود را به پایان نرسانده است. این مشکل ذاتی ائتلاف‌های دولتی بوده که اغلب از احزاب کوچک با علائق متفاوت تشکیل شده‌اند. حتی اگر زیپی لیونی، وزیر امور خارجه کنونی موفق شود قدرت را در حزب کادیمه بدست گیرد، این خطر وجود دارد که تلاش‌های دیپلماتیک او، به خاطر نوع تقسیم قدرت در کنسه، با شکست روبرو شود».
روزنامه ایتالیائی "لا رپوبلیکا" در تفسیر امروز خود کناره‌گیری اولمرت را بحران‌ساز می‌داند:
« گفته می‌شود که در رابطه با اتهام فساد مالی، کوهی از اسناد موجود است. اهود اولمرت، این وکیل سابق دادگستری هم راه دیگری نداشت جز اینکه اتهام فساد را بپذیرد و صحنه سیاست را ترک نماید. این اقدام رئیس دولت اسرائیل تحسین مخالفان و متخصصان امور سیاسی را برانگیخت. این گامی صادقانه بود که از سویی دیگر به بحرانی منجر می‌شود که به این سادگی هم قابل حل نیست. این گام روند صلح در خاورمیانه را به مخاطره می‌اندازد، رادیکال‌های سازمان حماس را خوشحال می‌کند و وضعیت محمود عباس را با دشواری مواجه می‌سازد».
روزنامه آلمانی "کلنر اشتات آنسایگر" تصمیم اولمرت را برای اسرائیلی‌ها نجات‌بخش می‌داند:
«زیپی لیونی، وزیر امور خارجه کنونی از شانس کسب جانشینی او برخوردار است، اما حزب مذهبی شاس تمایلی به همکاری با لیونی به عنوان نخست وزیر ندارد. این حزب با شائول موفاز، وزیر ترابری که در زمینه سیاست امنیتی از جناح راست محسوب می‌شود بهتر می‌تواند کار کند. با این حال تفاوتی بین او و بنیامین نتانیاهو وجود ندارد. هرچند نتانیاهو در صورت برگزاری انتخابات جدید از شانس بیشتری برخوردار است، اما لیونی می‌تواند به خطری جدی برای او تبدیل شود».
کلنر اشتاد آنسایگر در پایان می نویسد:
«اگر اولمرت به روند صلح علاقه دارد باید ترتیبی دهد تا استمرار در کار باشد. این امر تنها از عهده لیونی، رئیس هیئت مذاکره کننده اسرائیل با فلسطین بر می‌آید. اما گفته می‌شود که اولمرت به خاطر نفرت شخصی از لیونی می‌خواهد که او رهبر حزب نشود. حداقل به خاطر نشان صداقت سیاسی اش هم که شده، اولمرت باید از این موضوع صرف نظر کند».