بازداشت و آزادی دانشجویان معترض محروم از ادامه تحصیل

مصاحبه با ضیاء‌الدین نبوی، از دانشجویان بازداشتی روز یکشنبه، که فارغ‌التحصیل رشته مهندسی شیمی و محروم از ادامه تحصیل است.

دویچه وله: آقای نبوی، امروز چند نفر دانشجو بودید که جلوی مجلس رفته بودید؟

ضیاء‌الدین نبوی: امروز نزدیک به بیست نفر از دانشجویان محروم از تحصیل جلوی مجلس جمع شده بودند که اکثریت این دانشجویان یا ستاره‌دار بودند، که در این سه سال اخیر در مرحله کارشناسی ارشد محروم از تحصیل شده‌اند، یا حکم تعلیق خورده بودند، یعنی احکام سنگین تعلیق سه ترم، چهار ترم، شش ترم داشتند.

دویچه وله: قصد دانشجویان چه بود؟ چه می‌خواستند بکنند؟

ضیاء‌الدین نبوی: مسئله‌ای که در واقع الان پیش آمده، این است که همه این دانشجویان، چه دانشجویان ستاره‌دار و چه دانشجویان تعلیقی، برای حل مسئله‌شان مراحلی را پشت سر گذاشته‌اند. یعنی همه آنان به دیوان عدالت اداری شکایت کرده‌اند و به وزارت علوم مراجعه کرده‌اند. آنها به همه مقاماتی که ممکن بود مسئله را به صورت قانونی و حقوقی حل کنند، مراجعه کرده‌اند. حتی به همین مجلس هم نامه‌نگاری شده، اما مجلس جواب نداده است. در دو سال اخیر دانشجویان با مجلس دیدار داشته‌اند و حتی از وزیر در مورد دانشجویان محروم از تحصیل سؤال شده است. اما هیچ مسئله‌ای حل نشده است. بخاطر همین دانشجویان تصمیم گرفتند که برای آنکه اعتراض خود را به وضعیت موجود و محرومیت از تحصیل نشان دهند، به جلوی نهادهای ذی ربط بروند و در آنجا تجمع و تحصن بکنند. این اتفاق یکبار دو هفته پیش در جلوی وزارت علوم افتاد و این بار همان دانشجویان با یک مقدار تغییر در ترکیب جمعیتی تجمع کردند تا یک مسئول پیدا بشود و بگوید که درد این بچه‌ها چیست. اما اتفاقی که افتاد این بود که نیروی انتظامی با اسپری فلفل و باتوم به جان بچه‌ها افتاد و آنان را به زور سوار مینی‌بوس کرد و بعد از یکی دو ساعت چرخاندن در سطح شهر، آزادشان کردند تا بروند.

دویچه وله: حین حمله به دانشجویان و گرفتن آنان چه دلیلی را برای عملکردشان عنوان می‌کردند؟

ضیاء‌الدین نبوی: هیچ دلیلی را عنوان نمی‌کردند. حتی یک نفر برای صحبت با دانشجویان نیامد. فقط به آنها گفتند که در اینجا ننشینید. اما دانشجویان مصرانه گفتند که باید بنشینند و این حق قانونی‌شان است. دفعه بعد با باتوم به سراغ بچه‌ها آمدند. هیچ گفتگویی در این بین شکل نگرفت. حتی عابرینی که می‌خواستند به پلاکاردهای دانشجویان نگاه کنند، از آنجا متفرق شدند. در واقع نیروی انتظامی حلقه‌ای کامل را دور دانشجویان زده بود تا کسی آنان را نبیند. حتی یکی از دانشجویان که می‌خواست از آنجا فیلم بگیرد، مورد ضرب و شتم واقع شد، دوربینش را به زور گرفتند و خودش هم بازداشت شد و پس از چند دقیقه در یکی از خیابانهای دگیر رهایش کردند.

دویچه وله: بنابراین هیچ کدام از مقاماتی که شما می‌خواستید ببینید و با ایشان صحبت کنید، یعنی نمایندگان مجلس، مطلع نشدند که شما به آنجا آمده‌اید؟

ضیاء‌الدین نبوی: بله. متاسفانه اتفاقی که افتاد این بود که قبل از اینکه خبرنگاران پارلمانی یا نمایندگان مجلس از جلسه بیرون بیایند، آنها برنامه خود را عملی کردند و در واقع دانشجویان محروم از تحصیل بیش از یک ربع یا بیست دقیقه نتوانستند در آنجا بنشینند. چون در واقع بسیار سریع اقدام کردند. مینی بوسی به آنجا آمد تا دانشجویان را به زور سوارش کنند و بروند. زمان‌بندی برنامه به گونه‌ای بود که دانشجویان قبل از بیرون آمدن نمایندگان بازداشت شوند و بعد از ییرون آمدن آنها آزاد بشوند. در فاصله‌ای که ممکن بود جلوی مجلس خبررسانی‌ای بشود یا با مسئولی صحبت شود، همه دانشجویان در مینی‌بوس بازداشتی‌ها بودند.

دویچه وله: و در آنجا مورد تهدید هم قرار گرفتند؟

ضیاء‌الدین نبوی: بله. چیزی بیش از تهدید بود. نه تنها به همه دانشجویان توهین شد، بلکه همه دانشجویان کتک خوردند. یعنی برای دانشجویان بدترین اتفاق ممکن رخ داد. نه تنها هیچ مسئولی نیامد، نه تنها اجازه ندادند که آنجا بنشینیم، نه تنها توهین کردند، ضرب و شتم هم کردند.

دویچه وله: دانشجویان امیدوارند که بتوانند با دیدار با نمایندگان مجلس دستاوردی داشته باشند و مشکلشان حل شود؟

ضیاء‌الدین نبوی: موضوع چندان بر سر این نیست که نمایندگان مجلس مسئله ما را حل کنند. ما از حقی قانونی که آن را از حقوق اولیه هر انسانی می‌دانیم، یعنی حق تحصیل، دفاع می‌کنیم. حتی اگر نماینده مجلس نخواهد مسئله ما را حل کند، ما به او این حق قانونی‌مان را تذکر می‌دهیم. این دیگر مسئله خودشان است و به وجدان و شرف خودشان برمی‌گردد که آیا نماینده مجلس هستند که مسئله ما را منعکس بکنند یا نه. چون مجلسی که نتواند از حقوق اولیه یک انسان، آن هم در دمکراتیک‌ترین کشور جهان به گفته آقای احمدی‌نژاد، دفاع کند، من دیگر اسمش را مجلس نمی‌گذارم. اگر مجلس به ما توجه نکرد، این مشکل ما نیست؛ مشکل خود آقایانی است که در آنجا نشسته‌اند. ما اگر آنها، چه وزارت علوم، چه هر کس دیگری که مسئول است، مسئله ما را پیگیری نکند، ما از اعتراض و پیگیری حق قانونی خودمان صرف نظر نمی‌کنیم و در هر جایی که نهاد ذی‌ربطی باشد، تجمع و تحصن می‌کنیم تا احتمالا پاسخ ما را بدهند، یا اگر هم می‌توانند همین پاسخ را بدهند که در شأن خودشان است.