بریدن آلت جنسی زنان؛ معلول کردن دختران توسط پدر و مادر

سازمان بهداشت جهانی می‌گوید عضو جنسی ۱۴۰ میلیون زن در سراسر جهان از آفریقا تا آسیا و حتی اروپا، مثله شده است. ۲۸ کشور آفریقایی که عمدتا در صحرای جنوب آفریقا قرار دارند، به اضافه عراق، اقلیم کردستان، ایران، سریلانکا، سنگاپور، مالزی، اندونزی، فیلیپین، کشورهای حاشیه خلیج فارس، عربستان سعودی، هند و پاکستان در آسیا جزو کشورهایی هستند که عمل ناقص‌سازی جنسی زنان در آن‌ها انجام می‌شود.

در کشور آلمان تا کنون آلت جنسی ۳۰ هزار دختر ناقص شده و پنج هزار دختر نیز در معرض این خطر قرار دارند.

از هر چهار دختری که مورد این عمل قرار می‌گیرند، یکی از آنان می‌میرد. یکی از این دختران سهیل البطی ۱۳ ساله بود که تابستان گذشته در مصر هنگام انجام این عمل جانش را از دست داد.

برای اولین بار در تاریخ مصر، پزشکی که این کار را انجام داده بود محاکمه و به دو سال و سه ماه حبس محکوم شد. کلینیک این پزشک نیز به مدت یک سال بسته خواهد بود. پدر سهیل که او را برای انجام این عمل به کلینیک برده بود نیز به سه ماه حبس تعلیقی محکوم شده است.

روز جهانی مبارزه با ناقص‌سازی جنسی زنان

برای مبارزه با این عمل ناقض حقوق بشر، روز ششم فوریه (۱۷ بهمن) روز جهانی مبارزه با ناقص‌سازی جنسی زنان نامیده شده است.

عمل ناقص‌سازی جنسی زنان در چهار درجه مختلف انجام می‌شود؛ درجه یک این عمل محدود به بریدن پوست کلیتوریس است و در درجه چهار، کلیتوریس به طور کامل بریده می‌شود و سپس دولبه واژن به هم دوخته می‌شوند وتنها منفذ کوچکی برای بیرون آمدن خون عادت ماهیانه باقی گذاشته می‌شود.

درجه چهار ناقص‌سازی جنسی زنان که به آن Infibulation گفته می‌شود به منظور جلوگیری از هرگونه رابطه جنسی و نیز خودارضایی انجام شده و در ۱۵ درصد موارد منجر به مرگ می‌شود. این نوع از عمل ناقص‌سازی جنسی بیشتر در کشورهای اریتره، جیبوتی و سومالی صورت می‌گیرد.

ناقص‌سازی جنسی زنان در ایران

رایحه مظفریان در سال ۱۳۹۲ نتایج تحقیقاتش درباره عمل ناقص‌سازی جنسی زنان در ایران را در کتابی به نام "تیغ و سنت" منتشر کرد. این کتاب در دولت احمدی‌نژاد مجوز نگرفت و نشر ناکجا نسخه آنلاین آن را در فضای وب منتشر کرد.

حالا وزارت ارشاد دولت روحانی به این کتاب مجوز داده و قرار است روز ۶ فوریه (۱۷ بهمن) هم‌زمان با روز جهانی مبارزه با ناقص‌سازی جنسی زنان پخش شود.

خانم مظفریان می‌گوید این کتاب نتیجه پرسش از ۴۰۰ زن بین ۱۵ تا ۴۹ ساله در جزیره قشم و زنانی در ایلام، کرمانشاه، سنندج و جنوب آذربایجان غربی بوده است. همچنین چندین پایان‌نامه و تحقیق نیز در این کتاب بررسی شده‌اند. محل تحقیق در جزیره قشم، درمانگاهی بوده که زنان برای درمان به آنجا مراجعه می‌کرده‌اند.

نتایج این تحقیقات نشان می‌دهد که بیشترین ناقص‌سازی جنسی زنان ایران در جزیره قشم انجام می‌شود. ۸۳ درصد زنان مورد پرسش‌قرارگرفته این جزیره، آلت جنسی‌شان مثله شده و ۶۰ درصد آنان اظهار کرده‌اند که این عمل را در مورد دخترانشان نیز انجام می‌دهند.

در مناطق کردنشین این رقم بین ۵۰ تا ۷۰ درصد است. اما خانم مظفریان تاکید می‌کند که در کردستان ماجرا منطقه به منطقه فرق می​کند. او می‌گوید ممکن است در یک روستا عمل ناقص‌سازی جنسی زنان انجام نشود، اما ۵ کیلومتر پایین​تر در روستای بعدی این عمل انجام بگیرد. به همین دلیل عددها و رقم​ها در مورد کردستان را نمی​توان خیلی دقیق گفت.

رایحه مظفریان می‌گوید مطمئن است که در تمام مناطق استان هرمزگان عمل ناقص‌سازی جنسی زنان انجام می‌شود، ولی در مورد سایر نقاط ایران مطمئن نیست هرچند احتمال می‌دهد که این عمل در جنوب استان فارس، مناطق جنوبی استان کرمان، بعضی از منطقه‌های بوشهر، سیستان و بلوچستان و حتی در میان ترکمن​های استان گلستان نیز انجام شود.

به گفته خانم مظفریان، تنها نوع درجه یک ناقص‌سازی جنسی زنان در ایران صورت می‌گیرد یعنی بریدن بخشی از کلیتوریس ولی او می‌گوید که ماه گذشته از سنندج به او خبر داده‌اند که دختری در این شهر مورد ناقص‌سازی درجه دو که شدیدتر از درجه یک است قرار گرفته است.

فتواهای روحانیون ایرانی

رایحه مظفریان در جریان تحقیقاتش درباره ناقص‌سازی جنسی زنان در سال ۱۳۸۸ به سراغ چندین مرجع تقلید می‌رود. از میان این مراجع، آیت‌الله سیستانی این عمل را جایز دانسته اما پس از حمله داعش به عراق و صدور فتوای ناقص‌سازی جنسی زنان از سوی این گروه تروریستی، فتوای خود را تغییر می‌دهد و آن را حرام اعلام می‌کند.

مکارم شیرازی و صانعی نیز هردو حکم به ممنوعیت ناقص‌سازی آلت جنسی زنان داده‌‌اند.

آیت‌الله خامنه‌ای در پاسخ به پرسش خانم مظفریان در سال ۱۳۸۸ می‌گوید "این عمل جایز است اما واجب نیست و بخشی از ادله موکول است به محل خود".

بعد از چند سال و با اطلاع‌رسانی‌هایی که در مورد این عمل صورت گرفت، در سایت رسمی خامنه‌ای این فتوا بدین صورت تغییر پیدا کرد: «چون ختنه زنان عرف اجتماعی نیست و خیلی از مسائل دیگری هم که دیگر عرف اجتماعی نیستند، به دلیل مرور زمان از بین رفته​اند، این عمل هم بهتر است که دیگر انجام نگیرد».

اما در پی این جمله در پاسخ به سوالی که پرسیده شده اگر مردی از همسرش بخواهد این عمل را انجام دهد آن زن چه باید بکند آمده: «اگر ضرر و زیانی برای زن نداشته باشد باید به حرف شوهرش گوش کند».

قانون چه می‌گوید؟

ماده ۶۶۳ قانون مجازات اسلامی ایران می​گوید "قطع و از بین بردن هریک از دو طرف اندام تناسلی زن، موجب نصف دیه کامل زن است و قطع و از بین بردن بخشی از آن، به همان نسبت دیه دارد. در این حکم فرقی میان باکره و غیر باکره، خردسال و بزرگسال، سالم و معیوب از قبیل رتقاء و قرناء نیست".

بر اساس این قانون شخص می‌تواند از کسی که این عمل را روی او انجام داده شکایت کند. اما خانم مظفریان می‌گوید عملا چنین امکانی مهیا نیست چرا که دختران همگی زیر ۱۸ سال مورد این عمل قرار می‌گیرند و برای طرح شکایت باید تا ۱۸ سالگی صبر کنند و بعد یا از والدین خودشان شکایت کنند و یا از مامایی که در اکثر موارد جزو آشنایان محلی یا خانوادگی است. این کار عملا هیچگاه انجام نمی‌شود.

موفقیت کردستان عراق

مبارزه با عمل ناقص‌سازی جنسی زنان در اقلیم کردستان عراق، از حدود ۱۰ سال پیش آغاز شده است. به گفته خانم مظفریان تشکیل انجمن‌ها و تشکل‌های مردم‌نهاد از همان زمان شروع به تهیه گزارش درباره گستردگی این عمل کردند.
تلاش دیگران بر این نکته متمرکز بود که ثابت کنند این عمل در هیچ کجای قران یا احادیث و روایات اسلامی نیامده است، چرا که این کار با نام مذهب در آنجا انجام می‌شد. این تلاش‌ها چند سال پیش نتیجه داد و رئیس جمهور لایحه‌ای را در ممنوعیت ختنه زنان به مجلس داد و پارلمان هم این قانون را تصویب کرد.

به‌تازگی نیز چهار ویدیو کلیپ از چهار زاویه مختلف درباره این عمل تهیه شده و از تلویزیون دولتی کردستان پخش شده است.

به گفته رایحه مظفریان موفقیت کردستان عراق در مبارزه با ختنه در آسیا بی‌نظیر است و همین امر باعث شد توجه سازمان‌های جهانی که قبلا تنها معطوف به آفریقا بود به سمت آسیا نیز جلب شود.

عمل ناقص‌سازی جنسی زنان بر اساس تعاریف جهانی، عملی است که منجر به معلولیت زنان می‌شود و به همین دلیل با ختنه مردان بسیار متفاوت است و نباید واژه ختنه برای آن به کار برده شود.

سازمان بهداشت جهانی این عمل را معلول کردن زنان دانسته و به همین دلیل می‌توان گفت ۱۴۰ میلیون زن در سراسر جهان به دست پدر و مادرشان معلول شده‌اند.