تاریکی کیهان با مرگ درخشان ستار‌ه‌ها

ستاره‌های بی‌شماری که در ‌‌آسمان چشمک می‌زنند و می‌درخشند، عمر جاویدان ندارد. زندگی آنها نیز زمانی به پایان می‌رسد، البته پس از میلیون‌ها یا حتی میلیاردها سال.

خورشید هم یک ستاره است. ستاره‌ها از گاز و پلاسما تشکیل شدند و می‌درخشند. آنها درون خود هسته‌ای هیدروژنی دارد که ذوب و تبدیل به هلیوم می‌شود. این تبدیل انرژی بسیار زیادی آزاد می‌‌کند. زمانی که هیدروژن به پایان می‌رسد عمر ستاره هم تمام خواهد شد.

مرگ ستاره‌‌ها با هم تفاوت دارد. ستاره‌های سبک‌وزن که جرم آنها تنها حدود یک‌سوم جرم خورشید است با تمام شدن ذخیره هیدروژن‌ خود خاموش می‌شوند. آنها سپس فشرده و تبدیل به کوتوله‌های سفید می‌شوند. کوتوله‌های سفید که از آنها تصویری در دست نیست، کوچک و به اندازه کره زمین ما هستند. آنها جرمی بسیار فشرده ‌دارند و هنوز کمی گرما از خود ساطع می‌کنند که آن هم رفته رفته سرد می‌شود.

عمر ستاره‌های سنگین طور دیگری تمام می‌شود. دمای آنها پس از تمام شدن هیدروژن درون هسته‌شان به شدت بالا می‌رود. در دمای حدود ۱۰۰ میلیون درجه سانتیگراد سوختن هلیوم آغاز می‌شود. در این شرایط هلیوم تبدیل به کربن و اکسیژن می‌شود و ستاره به رنگ سرخ درمی‌آید. این غول سرخ ۸۰۰ بار بزرگ‌تر از خورشید و بسیار درخشنده‌تر است.

غول‌های سرخ مدتی ثابت هستند. اما با گذشت زمان درحالیکه هسته آنها فشرده و گرم‌ می‌شود، لایه بیرونی به دلیل انبساط تراکم خود را از دست می‌دهد و سرد می‌شود. ستاره ممکن است لایه بیرونی خود را از دست بدهد. غول‌های سرخ سپس تبدیل به ابری از غبار، گاز و پلاسما می‌شوند که به آن "سحابی" می‌گویند. مانند این سحابی دو قطبی که "سحابی مورچه" نام دارد و تصویر آن توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده است.

این تصویر چندی پیش توسط تلسکوپ بسیار بزرگ سازمان فضایی اروپا در شیلی از سحابی ESO 378-1 ثبت شده است. قطر این کره درخشان که "سحابی جغد جنوبی" نام دارد حدود ۴ سال نوری است.

غول سرخ که تا زمان تمام شدن هلیوم همچنان در حال سوختن است. پس از آن فرآینده‌های دیگری رخ می‌دهد و ستاره داغ و داغ‌تر و سرانجام منفجر شود. این ستاره پیش از مرگ برای مدت کوتاهی به اندازه یک کهکشان کامل درخشان می‌شود.