غیاب فیدل کاسترو در جشن پنجاهمین سالگرد انقلاب کوبا
۱۳۸۷ دی ۱۳, جمعه
رائول کاسترو، رئیس جمهور کوبا در شهر سانتیاگو دی کوبا در حالی که لباس ژنرال های چهارستاره را بر تن داشت، در بالکنی سخنرانی می‌کرد که پنجاه سال پیش برادرش فیدل کاسترو، یک طبقه بالا‌تر، در یکم ژانویه ۱۹۵۹ پیروزی انقلاب را بر نیروهای باتیستا به اطلاع مردم رسانده بود.
رائول کاسترو، در برابر سه هزار شخصیت دعوت شده در مراسم پیروزی پنجاهمین سالگرد انقلاب سوسیالیستی، در سخنرانی ۴۰ دقیقه‌ای خود از جمله گفت، «می‌دانیم که یک فرد نمی‌تواند تاریخ کشوری را تعیین کند، اما در جریان تاریخ افرادی نیز بوده‌اند که توانسته‌اند تاثیرات بزرگی بر روند تاریخ کشوشان داشته باشند. فیدل یکی از این شخصیت های بزرگ تاریخی‌ست.»
در پشت صحنه بر پارچه‌ای عظیم و سرخ رنگ تصویر فیدل کاسترو در سن ۳۲ سالگی دیده می‌شد. رائول کاستر در ادامه ی سخنانش گفت: «جنبش انقلابی در کوبا به رغم نفرت و میل به انتقام ِ بیمارگونه‌ای که در ایالات متحده آمریکا نسبت به کوبا وجود دارد، قدرتمندتر از هر زمان دیگری‌ست. این جنبش در دوران سختی ها هم، حتا یک میلی‌متر از اهداف و خواستگاه های سیاسی خود دور نشد.»
اِوو مورالس، رئیس جمهور بولیوی، در پیامی به فیدل کاستر قدردانی خود را نسبت به اقدامات او ابراز داشت و آنها را تحسین‌آمیز خواند. هوگو چاوز، رئیس جمهور ونزوئلا نیز در پیامی به فیدل کاسترو، خود را فرزند خلف انقلاب کوبا دانست و اعلام کرد که به خاطر احترام به انقلاب کوبا، پرچم این کشور بر فراز ِ مزار سیمون بولیوار، سیاستمدار ونزوئلایی و قهرمان ملی جنبش استقلال‌طلبانه در آمریکای جنوبی به اهتزاز درخواهد آمد.
در این مراسم فیدل کاستروی ۸۲ ساله حضور نداشت. او از ماه ژوئیه ۲۰۰۶ دیگر در انظار عمومی دیده نشده است. فیدل کاسترو از سال ۲۰۰۶ مسئولیت خود را در ابتدا به صورت موقت و از فوریه سال ۲۰۰۸ بطور دائمی در اختیار برادرش رائول قرار داد. تنها پیام او را به این مناسبت، می شد در "گرانما" ارگان دولتی کوبا خواند که گفته بود: «پنجاهمین سالگرد پیروزی انقلاب را به خلق قهرمان کوبا تبریک می‌گویم.»
پنجاه سال سوسیالیسم در کوبا دستاوردهای فراوانی برای مردم این کشور داشته است. در این مدت بی‌سوادی در کوبا ریشه کن شد. سیستم بهداشت کارامد برای همه مردم بوجود آمد و هزاران مدرسه در این کشور ساخته شدند. اما با دکترین کمونیستی که از سال ۱۹۶۱ در این کشور برقرار شد، سندیکاهای کوبا اختیار اعتصاب را از دست دادند، فعالیت‌های کلیسای کاتولیک محدود شدند، مخالفان رژیم کمونیستی دستگیر و روانه زندان شدند.
کمیته حقوق بشر کوبا، شمار زندانیان سیاسی را در این کشور ۲۱۹ نفر دانسته است. البته این نکته را نیز باید در نظر داشت که شمار زندانیان سیاسی در این کشور در سال ۱۹۶۴ میلادی ۱۵ هزار نفر بودند.