نوآوری‌های نظامی متفقین در جریان حمله به آلمان

روز ششم ژوئن سال ۱۹۴۴ حمله نیروهای متفقین به آلمان نازی از سواحل نرماندی آغاز شد. پس از شکست حمله ۱۹ اوت سال ۱۹۴۲ در شمال فرانسه، نیروهای متفقین تلاش جدیدی را برای شکست ‌دادن ارتش رژیم هیتلر آغاز کردند که با نوآوری‌های نظامی همراه بود. تانک "ام۴ شرمن" که برای افزایش حجم آتشباری با "راکت‌انداز" ترکیب شده بود.

تانک شرمن در عملیات نرماندی قابلیت‌ خود را به عنوان یک ابزار جنگی و نظامی باارزش ثابت کرد. شرمن تانکی به نسبت ارزان‌قیمت، با تعمیرپذیری راحت و مهمتر از همه با قابلیت تولید انبوه بود که به نیروهای متفقین اجازه داد با پیاده‌ کردن سریع تعداد انبوهی تانک در میدان نبرد به موفقیت دست یابند.

تانک چرچیل انگلیسی که برای حمله به سنگرهای بتنی طراحی شده بود و خمپاره‌هایی به وزن تقریبی ۲۰ کیلوگرم پرتاب می‌کرد.

تانک "کروکودیل" با تغییراتی که در آن صورت گرفته بود همواره یک مخزن زره‌پوش سوخت به همراه داشت. زیر لوله توپ این تانک نیز به منظور حمله به سنگر و خطوط دفاعی شعله‌افکن افزوده شده بود.

ایده تغییر کاربری تانک‌های چرچیل به عنوان پل‌های متحرک با موفقیت همراه بود. خودروها، زره‌پوش‌ها و تانک‌های سنگین وزن نیز می‌توانستند به راحتی از روی این پل‌ها عبور کرده و به راه خود ادامه دهند.

بر روی تعداد زیادی از تانک‌های چرچیل، بسته‌های چوب نصب شده بود. این ‌تانک‌ها به محض عبور از روی خندق یا نهر بسته چوب را به درون آن می‌انداختند تا نیروهای پیاده و دیگر خودروها بتوانند از آن مانع عبور کنند.

بیش از یازده ‌هزار هواپیما در روز آغاز عملیات، سرباز و مهمات به منطقه حمل کردند. بخش زیادی از آن‌ها هواپیماهای چوبی یک بار مصرف و بدون موتور "Waco CG-4A-WO" بودند که با طناب توسط هواپیماهای دیگر کشیده می‌شدند و به پرواز درمی‌آمدند.

به محض فرود، دماغه جلویی یا قسمت انتهایی این هواپیماها کاملا باز می‌شد که در سرعت تخلیه نیرو و مهمات سهم بسزایی داشت. فرود این هواپیماهای بدون موتور با تلفات و خسارات بالایی همراه بود.

قایق‌های نفربر روباز که نیروهای پیاده را از کشتی‌های بزرگ به ساحل حمل می‌کردند و به محض ورود به ساحل برای تسهیل خروج نیروها دماغه آن رو به پایین باز می‌شد. احتمالا بیش از ۴ هزار و پانصد نفر از نیروهایی که با سلاح‌های سبک، مسلسل، بازوکا و خمپاره‌انداز به سنگرهای خط اول نیروهای آلمانی در نرماندی حمله بردند، در همان روز اول کشته شدند.

خودروهای دوزیستی که توانایی شنا هم داشتند. این کامیون‌ها با قدرت ۹۴ اسب بخار در دریا ساعتی ۱۰ کیلومتر سرعت و ۱۰۰ کیلومتر برد داشتند که به محض پیاده شدن از کشتی به سوی ساحل به حرکت درمی‌آمدند و در خشکی می‌توانستند به راه خود ادامه داده و مهمات و نفرات را به مقصد برسانند.

خودروهای دوزیستی به محض ورود به ساحل ۸۰ کیلومتر در ساعت سرعت می‌یافتند و برد مخزن سوخت آن‌ها حدود ۶۰۰ کیلومتر بود.

پس از تصرف سنگرهای خط اول نیروهای آلمانی در سواحل نرماندی، کشتی‌های متفقین که مخصوص حمل تانک و خودروهای سنگین طراحی شده بودند خود را به ساحل رساندند. کشتی‌هایی که با استفاده از سیستم "رول آن/رول آف" (Roll-on/off) و بدون نیاز به پهلو گرفتن در اسکله می‌توانستند بار خود را در ساحل شنی خالی کنند.

طبق نقشه نیروهای متفقین، بیش از ۲ میلیون سرباز و چهار میلیون تن تجهیزات باید طی چند هفته در ساحلی پیاده می‌شد که هیچ اسکله یا بندری در آن وجود نداشت. بنابراین برای این کار اسکله متحرک و از پیش ساخته شد‌ه‌ "Mulberry harbour" طراحی شد.

این اسکله ۶۰۰ هزار تنی از "موج شکن" و قطعات فولادی – بتنی تشکیل شده بود که برخی از آن‌ها توسط کشتی‌ها کشیده می‌شدند. این اسکله با پل‌هایی به طول ۱۵ کیلومتر به ساحل متصل می‌شد.

قطعات این اسکله عظیم پیش‌ساخته هنوز هم در "اوماها بیچ" (Omaha Beach) در ساحل نورماندی فرانسه وجود دارد و نسل‌های بعد از جنگ جهانی دوم از آن بازدید می‌کنند.

باور کردنی نیست، اما برای تامین سوخت وسائل نقلیه متفقین، عملیات پلوتو که با آمادگی و سازماندهی کامل تنها ده ساعت طول کشید به اجرا درآمد و بوسیله این قرقره عظیم عمق دریا در کانال مانش لوله‌کشی شد و روزی ۳۰۰ تن سوخت از این طریق به نیروهای متفقین رسانده می‌شد. "پلوتو" و اسکله متحرک از بزرگترین طرح‌های مهندسی نظامی در تاریخ محسوب می‌شوند.