واکنش کشورهای غربی به پیشنهاد مذاکره اتمی با ایران

روز سه‌شنبه (۶ مارس / ۱۶ اسفند) کاترین اشتون، هماهنگ‌کننده‌ی سیاست خارجی اتحادیه اروپا در نامه‌ای به سعید جلیلی، دبیر شورای عالی امنیت ملی ومذاکره‌کننده‌ی ارشد ایران موافقت گروه ۱+۵ را با دور جدیدی از مذاکرات هسته‌ای با ایران اعلام کرد.

اشتون خواسته است که «هر چه زودتر برای تعیین زمان و مکان مذاکرات اقدام شود». او در ادامه تاکید می‌کند که «هدف مذاکرات باید رسیدن به نتایج مشخص باشد نه آنچه که در استانبول اتفاق افتاد».

در ژانویه‌ی ۲۰۱۱ کاترین اشتون به نمایندگی از آمریکا، بریتانیا، چین، فرانسه، روسیه و آلمان با نمایندگان ایران به مذاکره پرداخت. این نشست که در استانبول برگزار شد، بدون نتیجه به پایان رسید. اشتون آنزمان گفت، پیش شرط‌های ایران برای پایان دادن به مناقشه‌ی هسته‌ای قابل قبول نیست. گفته شد که یکی از پیش‌شرط‌ها، لغو تحریم‌های اتحادیه‌ی اروپا بوده است.

هماهنگ‌کنند‌ه‌ی سیاست خارجی اتحادیه اروپا در نامه‌ی خود به جلیلی نوشته است: «در مذاکرات آینده باید به طور جدی برای یافتن راه‌حل مناقشه‌ی اتمی چاره‌جویی شود، راه‌حلی که برای دو طرف قابل پذیرش باشد.» او ضمن اشاره به عدم اعتماد جامعه‌ی جهانی به برنامه‌ی هسته‌ای ایران تاکید می‌کند: «هدف ما حل این مشکل از طریق مذاکرات درازمدت است. از این طریق می‌توان شفاف‌سازی کرد و به جامعه‌ی جهانی نشان داد که اهداف برنامه‌ی هسته‌ای ایران صلح‌آمیزهستند.»

واکنش آلمان، آمریکا و بریتانیا

روز سه‌شنبه (۶ مارس) گیدو وستروله، وزیر امور خارجه‌ی آلمان از جمهوری اسلامی خواست، پیشنهاد اشتون را بپذیرد و به پای میز مذاکره بازگردد. او ضمن اشاره به این که ایران اکنون موقعیت مناسبی نصیبش شده تا برای لغو تحریم‌ها اقدام کند گفت: «ایران با توسل به اقدامات تاکتیکی و اتلاف وقت تنها به خودش آسیب می‌رساند». وستروله از مقامات ایران خواست، شفاف سازی کنند و به همکاری با جامعه‌ی جهانی بپردازند.

همزمان با اظهارات وستروله، همتای بریتانیایی او نیز به ایران هشدار داد که فرصت تازه را از دست ندهد. ویلیام هیگ گفت: «زمان آن فرارسیده که تهران به دنیا نشان دهد که مایل است، مناقشه‌ی هسته‌ای را از راه‌های مسالمت آمیز حل کند».

تامی ویتور، یکی از سخنگویان دفتر ریاست جمهوری ایالات متحده هم بر تمایل کشورش برای ادامه‌ی مذاکرات هسته‌ای تاکید کرد. به اعتقاد او تنها با سیاست دوگانه، یعنی مذاکره از یک سو و فشارهای اقتصادی وسیاسی از سوی دیگر، می‌توان از "بلندپروازی‌های هسته‌ای" ایران جلوگیری کرد.

FP/SI