پايان كنفرانس جهانى بازسازى افغانستان
۱۳۸۴ بهمن ۱۳, پنجشنبه
كمك ٥/١٠ ميليارد دلارى جامعه‌ى جهانى براى بازسازى افغانستان بايد در كنار استقرار نظاميان در افغانستان، به تدريج چهره‌ى اين كشور جنگ زده را تغيير دهد. واكنش شهروندان افغانى نسبت به تصميم گيرى‌هاى انجام شده در لندن تا كنون دو گانه بوده است. آنها از طرفى از اين كمك‌ها قدردانى مى‌كنند و آن را قدمى در راه استقرار حكومت قانون و بازسازى افغانستان مى‌دانند. بسيارى اما نگران خرج بى‌رويه اين كمك‌ها در بخش‌هايى هستند كه كمكى به بهبود وضعيت مردم اين كشور نمى‌كند. خانم شيرمحمدى در اين مورد مى‌گويد:
”توقع ما اين است كه كمكى كه كشورهاى جهان مى‌كنند باعث از بين رفتن مشكلات بشه، باعث از بين بردن مسئله‌ى مواد مخدر در كشورمان بشه. پيشنهاد ما اينه كه به مسئله‌ى بازسازى بطور اساسى توجه بشه و پول‌هايى كه به افغانستان سرازير مى‌شه، براى پروژه‌هاى زيربنايى به مصرف برسه و نه پروژه‌هايى كه منفعتى براى كسى نداشته باشند و فقط گروه خاصى از اون استفاده ببرند. بايد منافع همه‌ى مردم كشور رو در خرج كردن اين پول‌ها در نظر بگيرند.”
به خاطر كمك‌هايى كه افغانستان در كنفرانس گذشته افغانستان، در شهر پترزبرگ ِ آلمان در پايان سال ۲۰۰۱ ميلادى به دست آورد، اين كشور توانست با موفقيت، قانون اساسى كشور را به تصويب برساند، رئيس جمهور خود را برگزيند و انتخابات پارلمانى كشور را برگزار كند. در كنفرانس اخير لندن، اما انتظارات در رابطه با پيشرفت‌هاى اقتصادى بود.
هدف اين بود كه مردم در سايه حكومت قانونى خود به پيشرفت‌هاى اقتصادى دست يابند. اين در حالى ست كه بسيارى از مردم افغانستان از اوضاع كشورشان ناراضى‌اند و بر اين نظرند كه كمك‌ها در امورى مصرف مى‌شوند كه مردم به آنها احتياجى ندارند. كمبود شديد برق، كمبود آب آشاميدنی، بهداشت ناكافی، خيابان‌هاى ويران گوشه‌اى از منظر همه روزه‌ى افغانستان است. اسلام شوفايى در اين مورد با بدبينى مى‌گويد:
”ما ديديم كه كمك‌هاى بن چى شد، كمك‌هاى توكيو چى شد. ما ديديم كه با ۱۱ ميليارد دلار كمكى كه به افغانستان كردند، چى شد. هيچ كارى براى مردم افغانستان نشد. ديگه كارد به استخوان مردم رسيده.”