پایان نهمین کنفرانس محیط زیست سازمان ملل

توافق بر سر مبارزه با "چپاول زیستی"، تنظیم آئین‌نامه‌ای برای دسترسی همه‌ی کشورها به منابع بیولوژیک و ژنتیکی و تقسیم منصفانه‌ی سود حاصل از منابع طبیعی را می‌‌توان از دست‌آوردهای نهمین کنفرانس حفاظت از محیط زیست سازمان ملل دانست. شرکت‌کنندگان در کنفرانس هم‌چنین توانستند بر سر طرحی به توافق برسند که خطوط راهبردی تا کنفرانس بعدی حفاظت از تنوع زیستی را که قرار است در سال ۲۰۱۰ در ژاپن برگزار شود، تعیین می‌کند.

وزیر محیط زیست آلمان معتقد است، در نشست بن بر رکود حرکت‌های جهانی در زمینه‌ی حفاظت از محیط زیست، غلبه شده و جامعه‌ جهانی به توافق‌هایی مشخص برای حفاظت از منابع طبیعی رسیده است.

گابریل در آخرین روز این نشست گفت، «در این نشست جامعه‌ی جهانی به تمام آنچه که می‌خواست برسد و می‌توانست برسد، دست یافت.»

در نهمین کنفرانس که از ۱۹تا ۳۰ مه‌ماه در شهر بن آلمان برگزار شد، نزدیک به ۶ هزار نماینده از ۱۹۰ کشور جهان، درباره‌ی راه‌های توقف تخریب جنگل‌ها، دریاها و به تبع آن نابودی تنوع زیستی، به بحث و تبادل نظر پرداختند.

صدراعظم آلمان، آنگلا مرکل، یک روز پیش از پایان کنفرانس، اعلام کرد که کشورش سالانه ۵۰۰ میلیون یورو برای نگه‌داشت و گسترش زیست‌گاه‌های طبیعی کمک خواهد کرد.

گسترش مناطق حفاظت شده، حفاظت از طبیعت یا حصاری به دور طبیعت

برخی نهادهای حفاظت از محیط زیست مانند Greenpeace اگر چه توافق بر سر در اختیار نهادن امکانات بیشتر برای حفاظت از محیط زیست را می‌ستایند اما به تضمین تأمین مالی ایجاد مناطق حفاظتی، به دیده‌ی شک می‌نگرند.

از سوی دیگر ساکنان بومی مناطقی که قرار است در آنها مناطق حفاظت شده گسترش یابد، مخالف این توافق‌اند.

آنها معتقدند که ساکنان بومی، خود همیشه با فرهنگ سازگار با محیط‌زیست و با ایجاد مناطق حفاظت‌شده‌ای که از طریق گروه‌های محلی اداره می‌شوند، در راه نگه‌داشت تنوع زیستی حرکت کرده‌اند. یکی از نمایندگان گروهی موسوم به "ساکنان بومی" که پیش از نشست بن، فرومی را در این باره برگزار کرده بودند، در مصاحبه با هله جپه‌سن از دویچه وله می‌گوید: «با گسترش مناطق حفاظت‌شده، بومیان به مناطق دیگر کوچ داده می‌شوند، حصاری به دور منطقه کشیده می‌شود و اجازه‌ی استفاده از منابعی را که برای ادامه‌ی حیات و امرار معاش‌ ساکنان اصلی، ضروری است، از دست می‌رود.»

منتقدان معتقدند، اداره‌ی مناطق حفاظت‌شده باید در دستان ساکنان بومی باقی بماند. به گفته‌ی مخالفان، اصل کسب موافقت صاحبان اصلی زیستگاه‌های طبیعی که بر اساس توافقات بین‌المللی باید به آن توجه شود، اغلب با گسترش مناطق حفاظت شده نادیده گرفته می‌شود.