گشایش شصت و دومین دوره جشنواره سینمایی کن با فیلمی سه بعدی
۱۳۸۸ اردیبهشت ۲۳, چهارشنبه
برای نخستین بار در تاریخ شصت و دو ساله جشنواره سینمایی کن، یک فیلم سه بعدی انیمیش، آغازگر جشنواره خواهد بود. برگزارکننندگان کن از میان فیلم‌هایی که با این فستیوال فرستاده شده‌اند، ۲۰ اثر را برای بخش رسمی مسابقه انتخاب کرده‌اند که در میان آنها ساخته‌هایی از کارگردانان بنامی چون پدرو آلمودووار، انگ لی، لارس فون تریر و کوئنتین تارانتینو به چشم می‌خورد.
سه فیلم از بیست فیلم بخش مسابقه در آلمان تهیه شده‌اند: "نوار سفید" ساخته میشائل هانکه که تنها کارگردان آلمانی‌زبان شرکت‌کننده در جشنواره امسال کن است و برای ششمین بار در این جشنوار حضور می‌یابد، "آنارشیست" اثر، لارس فون تریر، کارگردان برجسته دانمارکی و "حرامزاده‌های بی‌آبرو" ساخته کوئنتین تارانتینو که موضوع آن درباره جنگ جهانی است و در آن ستارگانی مانند برد پیت و همچنین هنرپیشگان برجسته‌ی آلمانی چون دانیل برول، دانیا کروگر و تیم شوایگر بازی کرده‌اند.
تنها فیلم ایرانی شرکت‌کننده در جشنواره سینمایی کن، "کسی از گربه‌های ایرانی خبر نداره"، ساخته بهمن قبادی است که نه در بخش رسمی مسابقه بر سر نخل طلایی، بلکه در بخش "نوعی نگاه" به نمایش درمی‌آید و البته شانس دریافت جایزه‌ی ویژه این بخش را دارد.
ریاست هیات داوران در این دوره از جشنواره کن را ایزابل هوپر، بازیگر معروف فرانسوی برعهده دارد. این هنرپیشه ۵۶ ساله که در طول فعالیت ۳۰ ساله هنری خود در بیش از ۹۰ فیلم بازی کرده، پس از لیو اولمن، ژان مورو و فرانسواز ساگان، چهارمین زنی است که توانست در راس هیات داوران جای بگیرد.
کن، جشنواره‌ای پر سابقه
فستیوال بین المللی فیلم کن در سال ۱۹۳۹، یعنی در آستانه جنگ جهانی دوم پایه گذاری شد. اما تنها پس از پایان جنگ یعنی در سال ۱۹۴۶ بود که فستیوال توانست نخستین دوره خود را برگزار کند. جشنواره در سال‌های نخست با مشکلات و دشواری‌های مالی و اداری روبرو بود.
در سال ۱۹۴۷ بود که سقف کاخ نوساز جشنواره در توفانی شدید ویران شد و فرو ریخت و در سال‌های ۱۹۴۸ و ۱۹۵۰ جشنواره حتی به خاطر کمبود بودجه برگزار نشد. اما در سال‌های بعد جشنواره کن توانست به عنوان یکی از معتبرترین بنیادهای کشف و معرفی استعدادهای هنری تازه جایگاهی محکم پیدا کند و با مهمترین جشنواره سینمایی آن روز یعنی جشنواره فیلم ونیز به رقابت پردازد.
در سال های بعد، این جشنواره به میعادگاه هنرمندان نوجو و ستاره‌های زیبای روز بدل شد. پیش از همه، این ستارگان فرانسوی سیمون سینیوره و ژان مورو و بریژیت باردو و کاترین دونوو بودند که هر سال به کن می‌آمدند و نگاه‌ها را خیره می‌کردند. هزاران خبرنگار و عکاس و منتقد برای شرکت در فستیوال کن سر و دست می‌شکستند. کن فقط نمایشگاه نوترین ابداعات و دستاوردهای سینمایی نبود، بلکه به خاستگاه آخرین مدها و مدل‌ها هم بدل شده بود.
از سراسر جهان چهره‌های طناز برای نمایش جذابیت‌های آشکار و پنهان خود به سواحل نقره‌ای "کوت دازور" سرازیر شدند. سوفیا لورن، جینا لولو بریجیدا، ریتا هیورث، کلودیا کاردیناله و اینگرید برگمن، هم از کن نام و آوازه گرفتند و هم به کن رونق بخشیدند. و البته آنیتا اکبرگ که فدریکو فلینی به سال ۱۹۶۰ او را با خود به کن آورد تا جادوی فیلم "زندگی شیرین" را هزار برابر کند.
در ماه مه ۱۹۶۸ فرانسه در اعتصابات کارگری و دانشجویی فرو رفته بود. شور و هیجان جوانان انقلابی سراسر کشور را سرمست کرده بود. از این رو بود که فستیوال کن در همبستگی با کارگران و دانشجویان انقلابی روز نهم مه برنامه‌های خود را تعطیل کرد.
در سال‌های پس از آن، کن به مهمترین محفل چهره‌های بزرگ عالم سینما بدل شد. تنها شرکت در بخش مسابقه فستیوال افتخاری بزرگ بود، چنانکه لوکینو ویسکونتی، کارگردان برجسته ایتالیایی و استاد بزرگ "چینه‌چیتا" که در سال ۱۹۷۱ با فیلم سینمایی "مرگ در ونیز" به کن آمده بود، با بانگ رسا اعلام کرد: «مسابقه‌ای پرشکوه است و من مثل اسبی قوی اول خط ایستاده‌ام و آماده‌ام که با شلیک گلوله به سوی هدف بتازم و برنده شوم.»
از میان فیلمسازان آلمانی، تا کنون دو سینماگر بزرگ در دوره‌های کن حضوری موفقیت‌آمیز داشته‌اند: فولکر شلوندورف و ویم وندرس. دوستداران سینما فیلم‌های درخشان "طبل حلبی" و "پاریس تکزاس" را هرگز فراموش نخواهند کرد. هر دو فیلم توانستند نخل طلایی را به آلمان بیاورند.
SA/AA