„Ќе ни биде мило да вработиме повеќе странци“

„Не се сеќавам дека некогаш било олку тешко да се најдат работници, а во оваа работа сум повеќе од 20 години“, вели физиотерапевтката Сузан Мичел. „Едноставно, на пазарот нема никој кој ги исполнува моите барања“.

Мичел е една од речиси илјада претприемачи кои работат во Петершаген/Егерсдорф, место на десетина километри од Берлин. Тоа е предел полн со шуми и езера, и веќе со години бележи голем раст во бројот на новодојдени од блиската метропола кои се надеваат дека ќе побегнат од градските турканици. Во 1993 година, кога двете села се споија во едно, имаа само 8 илјади жители. Денес се 15 илјади.

Сигнали на прегреаност

Повеќе луѓе кои таму живеат, значи и повеќе луѓе кои работат. Затоа во Петершаген/Егерсдорф се градат неколку бизнис паркови и стоковни куќи, а зголемена е и понудата на сите видови услуги.
Германската економија цути, но веќе подолго време покажува и извесни знаци на прегреаност. Недостатокот на квалификувани работници, без сомнение, е еден од тие знаци. Тоа се забележува и во Петершаген/Егерсдорф.

Физиотерапевтката Сузан Мичел не е единствената која очајнички бара адекватен персонал - со акцент на „адекватен“. Таков е случајот и на Петер-Улрих Барт. Тој е сопственик на популарен фризерски салон во местото и неговите цени се доволно ниски да привлечат голем број муштерии.

Но, и Барт има проблем со недостаток на работници. „Тоа трае веќе неколку години, навистина не знам зошто. На хартија, фризери има, а регионалното биро за вработување воспоставува контакт меѓу нас и нив. Но, тие едноставно не доаѓаат тука да бараат работа“.

„Не сме пребирливи, но...“

Недостаток на мотивација кај потенцијалните работници - тоа е она што златарот Волфганг Клемт го гледа како главна пречка на пазарот на трудот. Тој тврди дека проблемот трае многу подолго време, но дека дури сега станал видлив.

„Недостатокот на работна сила се почувствува уште пред десет години. Во нашата златарница ни се потребни луѓе со адекватно образование, луѓе кои се способни на компетентен начин да работат со муштериите. Исто така, смените траат до 20 часот, што е проблем за многу женски кандидати. Има и луѓе кои сакаат да работат само четири часа дневно, а да заработуваат цела плата. За жал, такво нешто не можеме да понудиме“, вели Клемт.

Неговите зборови ги повторува и хотелиерката Никол Еркнер-Шосов. И таа бара адекватен персонал во својот тим, но засега без успех. Вели дека волјата на луѓето вредно да работат последниве години значително се намалила. Особено меѓу младите. „Да се најдат млади луѓе кои дисциплинирано ќе работат е особен предизвик. Затоа веќе долго потрагата по персонал ја фокусираме на лица постари од 40 години“.

Дали новиот Закон за доселување е дел од решението?

Бизнисмените во малото место сега се надеваат на планот на Владата да воведе нов Закон за доселување. Тој би требало да им олесни на странци да се вработат во Германија - најмногу поради проценките дека на земјата и недостасуваат 1,6 милиони квалификувани работници.
„Имам голем надеж во новиот Закон за доселување“, вели фризерот Барт. „Ќе ни биде мило да вработиме повеќе странци, но во моментов бирото за вработување не ни испраќа никого“.

Со тоа се согласува и хотелиерката Еркнер-Шосов. „Луѓето се обучуваат за работа во хотели и ресторани и во други земји, па не би требало да има проблеми со нивните вештини. Останатото може да се научи и попат, вклучително и јазикот“.

Но, за златарот Клемт јазичката бариера е сепак преголема пречка. „На крајот на краиштата, ние сме специјализирани трговци, а вработените мора да дадат совет на муштериите за спецификите на нашите производи. Мораат да комуницираат со муштериите на совршен германски. Затоа, искрено, не гледам светло на крајот на тунелот кога се работи за овој закон“.