„Neue Zuercher Zeitung”: Polacy przejmują inicjatywę

„Zarysowuje się nowa geografia polityczna Europy. Rok po rosyjskiej napaści na Ukrainę przesunięciu ulega polityczny układ sił w Europie” – pisze w weekendowym wydaniu wiodącej szwajcarskiej gazety opiniotwórczej „Neue Zuercher Zeitung” (NZZ). Autorem artykułu jest zajmujący się Europą Wschodnią historyk z uniwersytetu w Wiedniu Oliver Jens Schmitt.

„Na północy i północnym-wschodzie Europy powstaje grupa krajów, które poważnie traktują rosyjskie zagrożenie i postrzegają wojnę przeciwko Ukrainie jako to, czym jest ona rzeczywiście – frontalnym atakiem Rosji na wolną Europę” – pisze autor.   

Polska i Finlandia kształtują strukturę bezpieczeństwa

Od początku wojny członkowie UE: Polska i Finlandia oraz Wielka Brytania spoza Wspólnoty, w oparciu o USA, kształtują strategię bezpieczeństwa. Do tych państw doszlusowały Szwecja, Norwegia, kraje bałtyckie, Dania, Holandia, Czechy i Słowacja.

Wymienione kraje łączy zdaniem historyka „wspólna analiza rosyjskiego zagrożenia”, ale także niepokój wynikający z niedostatecznego wypełniania roli przewodniej przez największe kraje UE: Niemcy, Francję i Włochy.

Jak wyjaśnia Schmitt, Niemcy i Francja nie potrafią uwolnić się od ugruntowanej przez dziesięciolecia polityki wobec Rosji zakładającej, że Europa nie może istnieć bez Rosji. Chodzi także o „lukratywne  powiązania biznesowe”.

Wątpliwości wobec Niemiec

Partyjne spory w Berlinie o zakres pomocy dla Ukrainy wywołały niepewność wśród krajów, które czują się zagrożone przez Moskwę. Autor uważa, że poleganie na Niemcach, wobec złego stanu Bundeswehry oraz „mieszanki nastrojów antyamerykańskich, rusofili i pacyfizmu”, jest co najmniej „wątpliwe”.

Powodem do niepokoju jest zdaniem autora brak koordynacji pomiędzy Berlinem a Paryżem. Cierpiąca wskutek wojny Ukraina jest „ofiarą niemiecko-francuskiej słabości” – uważa autor. Dla Hiszpanii i Włoch wojna na Wschodzie jest  marginalnym wydarzeniem europejskiej polityki. Pomoc dla Ukrainy przekazywana jest przez te kraje w „homeopatycznych dawkach”. Osobny problem stanowią kraje prorosyjskie jak Węgry i Austria.

Zdaniem autora nieufność wobec niemieckiego rządu, a szczególnie wobec rządzącej obecnie partii SPD jest w Polsce merytorycznie uzasadniona i obejmuje szerokie spektrum partii politycznych. Dlatego nie należy się dziwić, że Polska opiera swoją politykę bezpieczeństwa na Stanach Zjednoczonych i szuka sojuszników także poza Europą – kupując broń w Korei Południowej.

Polska powołana do przywództwa

– Polska, będąca najludniejszym krajem na Wschodzie UE i tradycyjnie odgrywająca rolę średniej wielkości mocarstwa w regionie, jest predestynowana do przejęcia przywództwa – pisze Schmitt. Autor podkreśla, że Warszawa szczególnie blisko współpracuje z krajami położonymi nad Bałtykiem. Dawni rywale w basenie Morza Bałtyckiego – Szwecja i Polska stoją dziś po raz pierwszy po jednej stronie. Wstąpienie Szwecji i Finlandii do NATO uczyni Bałtyk niemal zamkniętym obszarem Sojuszu – zaznacza historyk.

„Bezpieczeństwo Europy zależy w znacznym stopniu od zdolności wymienionych państw do szybkiego stworzenia formacji wspólnych interesów, która w porozumieniu z USA będzie zdolna do działania. Jest to pilnie konieczne, gdyż wojskowe położenie Ukrainy jest poważne” – pisze Schmitt. 

„Rosja szykuje się do zmasowanego ataku. Północno-wschodnie kraje Europy zwarły szeregi, aby stawić czoło (rosyjskiemu atakowi). Byłoby dobrze, gdyby Paryż i Berlin dołączyły do tego wzoru” – pisze w konkluzji Oliver Jens Schmitt na łamach „NZZ”. 

Chcesz skomentować ten artykuł? Zrób to na Facebooku! >>